Wala padin si Apolo. Malapit ng magsimula ang ceremony para sa graduates. Pero wala padin sya. Pumila na sila Tristan. Maybe he wouldn’t come.
Sila Tita Claud nandun narin sa stage kasi sila yung may-ari. Naiwan kami ni Dylan dito sa mga upuan ng guests. Tumayo na ako at bintbit ang maliit na bag kung saan nakalagay lahat ng gamit ni Dylan. Aalis na lang ako, baka hindi na sya pumunta dito.
Bago ako umalis, naglibot libot ako sa buong school. Natapos na ang buong school year. Dumaan ako sa classroom namin. There’s so much to be remember here. Dito nagsimula ang lahat, kung saan ko sya nakita at nakilala.
Bumaba na ako at pumunta sa school grounds. Dito nya rin ako nun tinanggihan pero nagpumilit padin ako. All were memories. Natatawa na lang ako at the same time naiiyak habang naaalala si Apolo. Siguro he chooses his own path, ng hindi kami kasama ni Dylan.
Palabas na sana ako ng school ng may nakabangga ako. Muntikan na akong ma-out of balance. Hala! Hawak ko pa naman si Dylan. Napapikit na lang ako. Pero. . .
May humawak sakin. . .
I slowly open my eyes. And to my surprise. . .
Si Apolo. . .
Our eyes met. . .
Parang hindi sya nagulat na makita ako. Ngumiti sya, which I like more about him.
“I’ll never let you fall again, I’ll catch you”
Our first meeting, nahulog ako but he wasn’t been able to catch me. Ngayong nagkita ulit kami. He make a good grip on me para hindi na ako mahulog at masaktan
I was speechless. Kala ko yung mga ganitong scenes sa pelikula lang. Parang na-reborn yung pagmamahal namin sa isa’t isa.
Umayos na ako sa pagkakatayo at pinulot yung bag na nahulog
“Thank you” yun na lang ang nasabi ko. Napadako ang tingin nya kay Dylan medyo yumuko sya yung katapat lang ni Dylan.
“Hi Dylan. I’m your Daddy” tapos tumayo nadin sya.
“Are you lookin’ for me?” feeling ko nagblush ako at malamang napansin nya yung pagkapula ng mukha ko.
“H-hindi ah!” tapos umiwas ako ng tingin
“You can’t lie to me. Alam kong hinahanap mo ako”
“Hah! Assuming kadin eh noh! Kala mo wala kang kasalanan sakin? Iniwan mo nga kami ng anak mo eh! Ni hindi ka man lang nagparamdam o kahit ano! Akala mo ba nakaka-----“
He didn’t let me finish my sentence, instead he kissed me. . .
How I miss his kiss. . .
It was a short but meaningful kiss. . .
“A-ano ba kasing ginawa mo? Saan ka galing?” tanong ko sa kanya ng mahinang boses
“Didn’t I tell you? Kailangan kong hanapin ulit yung sarili ko. Yung Apolo na minahal ka dati”
“Nahanap mo naman ba?”
“Ah. Oo. Nandito na sya ngayon sa harap mo”
We smile at each other.
We can’t find the words to say. Nagkakangitian lang kami. . .
No one dared to speak. . .
UWAAAAAAAAAAAHHHHH!~
At umiyak na nga si Baby Dylan. Mukhang nakakaramdam sya sa katahimikan. Dahan dahan ko syang iniugoy para tumahan.
“Dylan wag kanang umiyak. . . Uyy. . .Mabait ang baby ko. . .Tatahan na yan”
UWAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!
Lalong lumakas ang iyak nya, mas lalo akong nagpanic at the same time nahihiya kay Apolo kasi hindi ko man lang mapatahan si Dylan.
Nagulat ako ng bigla nyang kinuha si Dylan at iniharap ito sa kanya. Nginitian nya ito at tumahan na. Then he started to sway Dylan using his arms.
“Goodboy”
This is my real dream. To see them like this. They’re so cute at halatang gustong gusto ni Dylan si Apolo. My heart skips a beat whenever this guy’s around.
Napadako ang tingin nya sakin.
“What kind of mother are you? Hindi man lang kayang magpatahan ng baby” then he grinned.
“H-hoy! Hindi ah! Namiss ka lang nya. . .Namiss ka lang namin. . .”
Tinignan nya ulit si Dylan at nagme-make face sya at pinapatawa si Dylan habang nagsasalita
“Si Dylan ang nakamiss sakin o Ikaw?”
“S-si Dylan syempre!”
Lumapit sya sakin at ngumiti
“Talaga? Bakit sabi ni Dylan may ibang nakaka miss sakin?”
“S-sabi? Imposible! Hindi naman nagsasalita si Dylan eh”
“Tara dito, ilapit mo yung tenga mo. May sasabihin daw sya”
Ako naman tong sumunod sa sinabi nya at lumapit nga. Nabigla ako kasi bigla nya akong hinalikan sa may pisngi.
“I-ikaw!”
“Inutos nya sakin eh” Napakamot pa sya sa ulo nya. Ang cute kasi ng pwesto ni Dylan. Nakapatong yung ulo ni Dylan sa may balikat ni Apolo habang nakasapo sa ilalim ang kamay ni Apolo.
Papaluin ko sana sya kaso pinigilan nya ang kamay ko. Ibinaba nya ito at bumitaw. Kinuha nya ang bag ni Dylan, at muli hinawakan ang kamay ko.
Our fingers intertwined. Napangiti na lang ako. Naglakad na sya pero huminto ako.
“Yung graduation mo?”
“Wag mo ng isipin yun. Tara na” at ayun hinigit na nya ako papunta sa sasakyan nya.
Hindi naman ako tumanggi kasi iniintay ko to.
Looks like everything turned into reality.
Mas ramdam ko yung pagmamahal nya sakin.
At kahit na ilang beses akong nabigo sa pagmamahal ko sa kanya.
Handa ulit akong isugal tong puso ko.
Hindi tanga ang taong marunong magpatawad.
Sadyang mahal lang nya yung taong yun.
Nagiging mali lang naman o tanga kung wala na talagang dahilan para ipaglaban pa yung relasyon nyo eh
Pero sa case namin ni Apolo. Nandyan na si Dylan.
I’m looking forward to seeing him every day like this.
He’s the reason behind every beats of this heart, and it’ll continue to beat for him.
I love him no matter what.
Saranghae. . .
BINABASA MO ANG
My Fake Dreamboy (Editing)
Romance"Pano mo malalaman na nahanap mo na yung taong para sayo? Maaring nakita mo na siya pero yumuko ka para magsintas. Maaring nakatabi mo na siya pero lumingon ka para tingnan ang traffic lights. Maaring nakasalubong mo na siya pero humarang yung pedic...
Chapter 45 : First Half! Love Love Love!
Magsimula sa umpisa
