Nang Dahil Lang Ba Sa Kulam || (COMPLETED)

Chapter 37

Chapter 37

Sinapo ko ang ulo ko at bumangon mula sa pagkahiga. Kahit na hilong hilo ako at malabo ang paningin ko, sinikap ko na igala ang mata sa paligid. The room is filled with fancy white interiors. At naramdaman ko na gumalaw ang paligid. "Shit, earthquake?"

Gumalaw ulit, at nanlaki ang mga mata ko nung nalaman ko kung asan ako.

I'm in the ocean?

What the world is happening? Pero hindi ito ang tamang panahon na magtaka kung nasaan ako. Somebody just kidnapped me!

Ipinilit kong pigilan ang kamay kong nanginginig at sinubukan kong tumayo sa kama. Kahit na nanlalamig ang aking katawan, binuksan ko ang pinto- but it wasn't just an ordinary door.

It's a door of a yatch.

I knew one because my father owned one.

Mapait akong ngumiti.

Iniwaksi ko iyon sa aking isipan at lumabas ng silid. Kung sino man ang dumala sa akin dito, hindi ko alam ang pakay niya, kaya mas mabuti pa na mag-iingat ako. But who would dare to kidnap someone and bring them to a yatch?

When I opened the door, the sunset view of the ocean made me a little bit calm, pero nariyan parin ang kaba. When the air hit my skin, I shivered. Naging ganito ba kalamig ang Pilipinas? At nanlaki ang mga mata ko nung may nakita akong unfamiliar na mga buildings.

"This isn't Philippines..." Napatuptop ang ng labi. "Shit," tumakbo ako patungong upper deck at nanghina ako nung nakita ko ang mga Chinese symbols di kalayuan. "Am I in China?" Dumomble yung kaba ko, pero mas natakot ako nung may tumapik sa balikat ko.

"Are you alright?" Biglang nawala ang kaba ko nung narinig ko ang isang pamilyar na boses.

"Trevor?" I slowly faced that man at nakahinga ako ng maluwag nang si Trevor yun. But is he the one who brought me here? I asked him.

"Yes-" hindi ko siya pinatapos dahil kusang tumulo ang mga luha ko at pinalo palo ko siya.

"Bwiset ka!" nilakasan ko ang palo sa dibdib niya. "Akala ko nakidnap ako! Kung alam mo lang kung gaano ako natakot..." Napasandal ako sa dibdib niya.

"I'm sorry, I really am." He enveloped me into a hug. "Sorry. I didn't mean to scare you, baby. Please don't get mad."

Pinunasan ko ang mga luha ko at humarap sa kanya. "Why am I in China?"

"I kidnapped you for a surprise," ngumiti siya ng maliit at hinimas himas ang buhok ko. "We boarded a ship and I borrowed this yatch from tito here."

"Surprise?" napatigil ako.

He nodded and hugged me again. "I'm sorry for doing this."

I hugged him back, "how many hours am I asleep?"

He grinned, "it's almost a day actually. Marami yata ang nilagay ko pampatulog."

Pinalo ko siya, "bwiset ka, ano naman ang pakulo mo?"

"Secret," ngumisi siya. "How about kumain muna tayo? I'm sure na gutom ka na."

"Ano nga?" sinundan ko siya habang naglalakad patungong cabin. "Huy," niyugyog ko ang balikat niya.

Hinarap niya ako, "eat first."

Nagpadyak ako, "fine." I frowned and followed him towards the kitchen. At narinig ko ang kanyang mga malutong mura. "What's wrong?" lumapit ako sa kanya,

He faced me with dismay, "there's no food." Sumimangot siya. "Fuck this," napahilot siya sa sentido.

Pumunta ako sa ref at binuksan iyon, "may mga stocks ka man pala." Sinuri ko ang laman ng ref. "Marami ang pagkain dito oh, ano bang nirereklamo mo?" Sinarado ko iyon at hinarap siya.