Chapter Seven

38 4 0
                                    

"Pumayag ka?"

I stared at the man beside me. Hindi ko akalain na kaya na niyang maupo sa tabi ko hindi gaya nang dati na satisfied na siyang kausapin ako nang nakatayo. And because he was now sitting comfortably, our conversations were prolonging.

Kumakapal na talaga ang mukha niya.

Ramdam ko ang panaka-naka na pagnanakaw ng tingin ng mga tao sa kuwarto pero pinipilit ko na lang na hindi iyon pansinin. Even though I am uncomfortable with the stares, I didn't have the courage to tell him to lessen his time with me.

Natatakot ako na baka ma-offend ko pa siya. Hindi ko pa naman alam kung balat-sibuyas siya pero medyo makapal ang mukha.

I shrugged before turning my attention to the lunch I am eating. I took a whole spoonful in my mouth.

Wala ang katabi ko ngayon dahil pinaalis siya kanina ni Alek. I even saw him pulling out cash from his wallet and gave it to him.

"Why? Is there any reasons not to?"

Lumingon ako sa kanya at nakita ko na nangingiti siya. Ngumuso ako. I really want to stop him smile. Hindi ko lang alam kung papaano. Because everytime he smiles, I know that I was being hypnotized by his eyes. Nakakairita.

What he was talking about is our participation on the interschools quiz bee that will be happening from another school. We were branded as partners again. At hindi ko alam kung bakit iniisip niyang tatanggi ako.

He has a powerful brain and I know I'll benefit from it. Baka lumakas ang tyansa na manalo kami dahil sa kanya. Kung hindi ako pumayag, wala akong karapatan na sumali. It means that I'm dumb and not qualified to join dahil pinakawalan ko ang isang asset.

"Really?"

"Of course. You are important."

Hindi pa rin nawawala ang ngiti niya ngayon. Kung tutuusin, mas lalong lumawak pa. The skin on the side of his eyes were crumpled even more.

Dude, he's creeping me out now. I don't know why he's smiling like an idiot when all I did was tell the truth.

Parang timang talaga.

"Quit smiling," I strictly commanded him. Hindi naman niya sinunod ang sinabi ko. Naiintindihan ko naman.

Hindi ko naman siya pinapasahod para utusan lang ng against sa will niya. Kung maaari, ako na lang ang bigyan niya ng pera.

We will both be happy. He being a good samaritan and I, a happy lass.

Ipinagpasalamat ko na lang na hindi na ganoon kalawak pa ang ngiti niya. His eyes were being less a distraction now.

But what he did now irritated the hell out of me. He began to pat my head. Why was he suddenly so touchy? But I don't have the strength to swat his hand like what I usually do with Asher.

What he's doing gives me some comfy sensation that it's making me way really uncomfortable. Ang ginawa ko na lang ay marahan na iangat ang kamay niya at idapo iyon sa desk.

I don't know why my hands are suddenly trembling. I even thought of asking Alek why but it's a dumb action. Paano niya malalaman kung katawan ko ito? He didn't notice its shakiness.

"Wala kang checking ng blood sugar, ano? Before dinner lang."

Sumimangot ako. Why does he have to know that also? Sure, we are close but he doesn't have to know me entirely. Ayoko namang maobliga na kilalanin din siya dahil tinatamad ako.

Bahala siya diyan. Hindi ko naman siya inutusan eh.

Kahit naiinis ay tumango na lang ako. Sumubo siya ng kanin. Yes, I am witnessing him eating his lunch. Na hindi ko napapansin dati.

The Lost Helianthus (COMPLETED)Where stories live. Discover now