Reality Series #1 [Two Red Lines] COMPLETED

Chapter 32

Hindi ko alam kung bakit ako natawa sa sinabi niya. Tawang walang halong mababakas na sigla.

"Remember what you exactly said seven years ago?" tanong ko. "Do you want me to say it again?" panggagaya ko sa linya niya.

"Woohh! Intense na dito. Zoila, puntahan ko lang si Zaze" pagsingit ni Lean.

Mabilis pa sa alas kuwatrong nawala siya sa tabi ko at umakyat na sa itaas.

Ngayon, kaming dalawa na lang ulit ang nandito sa sala.

"Siya pwedeng puntahan ang anak ko pero ako bakit hindi? Bakit ayaw mo akong ipakilala? I'm the real father" kalmado ang boses niya at mababakas ang kaseryosohan doon habang sinasabi niya ang mga salitang yan.

"May trabaho ka pa diba? You should go to work instead" pag-iiba ko ng usapan.

"Why are you avoiding my question?" mataman niyang tanong and step forward.

"Because you're asking nonsense questions. Why do you asked questions that you already know the answer?" sagot ko sa kanya at humakbang din ng isa.

"I don't know the answer that's why I'm asking" Donovan said and he step forward again.

"Really? Hindi mo alam na gago ka kaya hindi kita magawang ipakilala?" humakbang pa ako ng isa.

Sa tingin ko limang pulgada na lang ang layo namin sa isa't isa.

"Gago nga siguro ako but I have reasons" he said at humakbang pa. Tuluyan ng nagtama ang aming balat.

"Whatever your reasons are, it's too late." I whisphered.

"Makakaalis ka na" humakbang na ako paatras at itinuro ang pintuan kahit ang mga mata ko ay nakatitig sa kulay brown niyang mga mata.

"I love you" he seriously said.

Biglang nagring ang cellphone niya. Umiwas ako ng tingin kahit naramdaman kong bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya.

It was like my heart knows who's its Master.

Sa tagal ng panahon ngayon na lang niya narinig ang mga katagang hindi nasasabi ng nagmamay-ari sa kanya.

Tinatraydor man ako ng puso ko pero ang utak ko ang kakampi ko.

My brain said that I shouldn't believe this man. That this man is capable of hurting me again, not only me but also my son.

Pinapatay niya ang tawag pero nagriring ulit 'yon.

"I think it's important, answer it" sabi ko ng hindi makatingin ng diretso sa mga mata niya.

"But you're more than important" banat niya.

I laughed sarcastically on what he have just said.

"If I am important. Wala tayo sa sitwasyong 'to" pambabara ko sa kanya. "Just answer that freaking phone" inis kong sabi sa kanya.

Napipilitang sinagot niya naman 'yon. He even put in on loudspeaker. Ano bang gusto niyang palabasin? Tinaasan ko siya ng kilay.

"Just to prove you that I don't have any other woman" he simply said.