JB3: The Governor's Secret[ PUBLISHED UNDER ETLUX OC PUBLISHING INC]

33

This lunatic is testing my patience.

I could still hear her screams even when I'm already far from her. Nangangati ang kamay kong patahimikin ito sa paraang maghahatid sa kanya kay kamatayan.

"Jonas, J-Jonas..s-si Shanice..anong nangyari kay, Shanice?" Ang takot na takot pa ring salubong sa akin ni Denisse pagdating ko sa bahay. This is why I don't want him to witness shits like that.

He's too kind to kill someone. Kahit makapanakit lang siya, he'd get worried a lot. Lalo na ngayon...he's more emotional these days.

"You didn't do anything wrong, okay? Calm down. She's fine and alive." for now.

"Jonas, inaway ko kasi siya. Sana hindi ko na lang siya inaway. I'm so sorry...hindi ko talaga sinasadya 'yon. Makikipag-usap lang naman siya sa'yo. Sana pinababa na lang kita. I'm sorry." Ang umiiyak niyang paumanhin habang nakayakap ng mahigpit sa akin.

Should I just ask someone to sink their boat tomorrow? Or should I just lit it up? But Shaun was a good friend of mine too. Maayos pa ang pag-iisip nito kumpara sa kapatid niyang matigas ang ulo. Kung gagawin ko 'yon, siguradong madadamay ito.

"She's fine, okay? Wala kang kasalanan. She was in the wrong. She trespassed our property and it's okay if you drive her away. You have every right to drive her away, hon." Ang malambing kong bulong dito habang hinihimas-himas ang likuran niya.

"G-galit ka ba sa akin, J-Jonas?" Ang sumisigok niyang tanong.

Tiningnan ko ang kambal mula sa malayo at sinenyasan silang dalawa na kumuha ng tubig para sa mama nila.

"I'm not. Bakit mo naman natanong 'yan?"

"Kasi..kasi sinigawan mo ako kanina. Sobrang sama rin ng expression mo." Ang tanong niya at muli na namang naiyak.

"I was just panicking. I don't want her to die in front of you. I don't want you to blame yourself. I don't want our kids to witness another shit like that. Tama na ang nangyaring hostage taking dati. They don't need another nightmare." Ang sabi ko dito bago kinuha kay Jaiden ang baso ng tubig. "I'm sorry for shouting at you, okay? I'm sorry for scaring you. I'm sorry, hon."

He didn't talk after that. He just kept on crying. Inalalayan ko itong uminom at binuhat papunta sa kwarto namin.

"What do you want to eat? Do you want anything?"

It's already past 6 in the evening at ayokong nalilipasan siya ng gutom.

"Hindi ko alam...wala akong gana." Ang malumanay niyang sagot bago ipinikit ang mga mata. 

Tumabi ako sa kanya at yumakap ng mahigpit. I realized I'm still wearing the onesie I'm wearing since this morning. Mahina na lang akong natawa. I was being a badass while wearing this fucker.

"Bakit ka tumatawa ha? Pinagtatawanan mo ba ako, Jonas?!" Ang inis niyang tanong at malakas akong hinampas sa dibdib na nagpatawa pa lalo sa akin.

How could Shanice take this place? Only this baby can sleep on the right side of my precious bed. Wala ng iba.

"I'm not. Natawa lang ako sa suot ko. Rest now and I'll prepare our dinner." Ang sabi ko sa kanya bago siya iniwan doon.

"Are you guys okay? I'm sorry if I didn't get to finish the movie with you." Ang paumanhin ko sa kambal na nakaupo sa harap ng counter, watching me move in the kitchen.

"Daddy, may sakit po ba si Shanit Kabayo? Gan'on rin po siya kahapon." Ang tanong ng bunso ko.

"Yeah. May butas ang heart niya," ang sagot ko.