Nieuwe Kracht

Hoofdstuk 5: Schuld

Jenny voelde zich aan de grond genageld. Haar hele lichaam trilde terwijl ze Aida aanstaarde. De slijper met de paarsblauwe vloeistof viel op de grond. De slijper had nog in haar rugzak gezeten van de vorige dag. Het was een goedje op basis van energie. Ze was ermee in staat geweest Aida's herinneringen vast te zetten. Hoewel ze nog steeds niet echt snapte hoe. Ze had er geen probleem mee gehad om Aida's herinneringen vast te zetten. Tot de laatste. Ze kon dit niet. Aida had haar heel even aangekeken vol herkenning. Daarna had ze haar gezicht zien vertrekken. In slechts een paar tellen had ze alle emoties die ze zelf gevoeld had na de Vlucht op Aida's gezicht kunnen aflezen. Angst, woede, verdriet, pijn. De tranen stroomden als watervallen over Aida's gezicht terwijl ze haar bijna smekend aankeek. Smekend dat ze zich dit niet hoefde te herinneren.

"Jenny, doe het nu!" Davids stem galmde wanhopig in haar hoofd.

"Nee!" riep ze snikkend. "Aida hoeft deze pijn niet te voelen!"

Ze hoorde zichzelf smeken in Aida's plaats. Gisteren was Aida nog zo vrolijk geweest, was het wel juist om dat van haar af te nemen? Ze kon opnieuw beginnen in deze tijd. Een nieuw leven opbouwen zonder de energiewezens. Ze besefte nu pas hoe egoïstisch ze was geweest om Aida en David opnieuw in deze hel mee te slepen.

"Jenny, je hebt geen keuze, doe het NU!"

Davids stem klonk nu niet alleen meer in haar hoofd terwijl hij naar haar riep. Zijn stem stond hard. Enkele meters achter haar zag ze hem schokkend op zijn knieën vallen. Zijn ogen staarden nog steeds nietsziend voor zich uit sinds hij in Aida's hoofd was gedrongen. Maar de blauwe gloed rond hem begon te flikkeren.

"Jenny, ik hou het niet meer, nu of nooit!"

Ze stond in tweestrijd. Ze wilde dit Aida niet aandoen. Tranen rolden over haar wangen. Met trillende vingers pakte ze de slijper op.

"Het spijt me, Aida." Ze kneep haar ogen dicht terwijl ze een kruisje op Aida's voorhoofd tekende met de paarsblauwe vloeistof. Slechts een tel later viel David uitgeput achter haar op de grond. Hij hoestte en proestte het uit. Hij rolde op zijn rug en zoog volle teugen lucht in zijn longen. Het leek net of hij half verdronken was. Ze wierp zich snel naar hem terwijl hij hijgend op de grond lag.

"David!"

Er kwam geen woord uit. Hij lag plat op zijn rug. De blauwe gloed rond hem zakte volledig weg terwijl hij gulzig naar adem hapte. Hij wist met moeite zijn duim op te steken om te laten weten dat hij oké was. Ze draaide zich weer om naar Aida. Deze zakte snikkend op de knieën. Haar gezicht was lijkbleek. Haar hele lichaam schokte.

"Aida..."

Haar snikken werd heviger, ze zei niets. Ze keek Jenny niet eens aan. Jenny voelde haar eigen tranen stromen. Dit had niet gehoeven. Dit was door haar egoïsme. Ze reikte voorzichtig een hand uit naar haar.

"Aida..., zeg iets..." smeekte ze voorzichtig. Aida schudde snikkend haar hoofd en kroop achteruit. Ze drukte haar handen op haar hoofd. Jenny wist wat ze doormaakte. Ze zag zichzelf maanden geleden toen Tony haar had verteld wat er gebeurd was. Dat Aida nu hetzelfde doormaakte brak haar hart. Plots keek Aida op en staarde naar David.

"Mam..." zei ze. Jenny draaide zich om terwijl David overeind krabbelde. Hij schudde zachtjes zijn hoofd. Jenny zag de tranen die verborgen gingen achter zijn ogen. Toen besefte ze pas dat het voor David en Aida helemaal niet hetzelfde was. Jenny had Tony nog, maar David en Aida, zij hadden niemand meer. David wankelde voorzichtig naar Aida, liet zich op de grond zakken en sloeg zijn armen om haar heen. Aida viel snikkend tegen zijn borst. Jenny leunde achteruit. Dit had zij gedaan. Aida en David hadden hier niet eens hoeven zijn. Zij hadden in hun tijd kunnen blijven. Toen ook David haar aankeek met ogen vol tranen, kon ze het niet meer aan. Ze had haar beste vrienden terug gewild, maar het enige wat ze had bereikt, is dat ze haar de rest van hun leven zouden haten voor wat ze hen had aangedaan.