Nieuwe Kracht

Hoofdstuk 4: Aida's herinneringen

David hoorde Jenny's stem nog nagalmen terwijl hij Aida's hoofd binnendrong. Niet dat hij van plan was ernaar te luisteren. Dit was iets wat ze moesten doen. Zijn zicht vervaagde en al snel werd hij omringd door eindeloze duisternis. Aida's geest. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Niet veel later verschenen er overal stromen kleuren. Paarse stroompjes kronkelden als slangen langs zijn benen, over zijn hoofd en overal. Het waren Aida's emoties. Er waren meerdere kleuren, meer dan iemand ooit voor mogelijk had durven houden. Een paars stroompje kronkelde langs zijn hand en hij huiverde. Ze was bang. Paars was de kleur van angst en overheerste duidelijk. Het verbaasde hem niet veel. Uiteraard was ze bang. Maar hij mocht zich niet van de kaart laten brengen door Aida's emoties. Als hij haar herinneringen zou kunnen bovenhalen, zou er zeker nog een hele storm aan emoties losbarsten. Hoe meer herinneringen en hoe meer emoties hij zou losmaken, hoe moeilijker het zou worden om niet te verdrinken in haar geheugen.

Hij had Jenny de details willen besparen en dan vooral de gevaren van het volledig binnendringen in iemand anders' geest. Het was makkelijk om te verdwalen en jezelf te verliezen in hun gedachten. Dan zou zijn lichaam slechts zielloos achterblijven en zou hij misschien wel nooit meer een uitweg vinden. Niet dat hij daar op dit moment teveel bij wilde stilstaan. Hij had het nog enkele keren gedaan toen hij klein was. Iemands hoofd binnendringen. Een van zijn vaders sadistische experimenten. Het was in een lab geweest waar hij had vastgehangen aan verschillende slangen. Hij was misschien net twee jaar geweest toen hij het voor het eerst had moeten doen. Hij herinnerde zich de vreemde metalen kroon op zijn hoofd die met allerlei kabeltjes aan computers hadden vastgehangen. Hij herinnerde zich ook hoeveel pijn het had gedaan. Waarschijnlijk omdat ze hem toen geforceerd hadden om in iemands hoofd te kruipen. En doordat hij slechts een kind was die nog amper besefte wat zijn gaven konden. Het enige voordeel wat hij daar gehad had, was dat er altijd een soort van noodgreep was geweest zodat hij kon terugkomen als hij dreigde te verdrinken in iemands geest. Ook al was hij er toen zwaar voor gestraft geweest, had hij aan de noodgreep getrokken voor zijn missie geslaagd was.

Hij schudde de gedachte van zich af. Nu was er geen noodgreep, geen zijwieltjes en geen makkelijke weg terug. Hij zou hem zelf moeten vinden. Hij ademde eens diep in en liep door. Al snel werd hij omringd door verscheidene deuren. Deuren vol herinneringen. Ze verschenen steeds meer. Boven hem, naast hem, voor hem en zelfs onder hem. Groot klein, rond, vierkant. De deuren gingen door tot in het oneindige. Slechts enkele deuren stonden open. Anderen waren dicht. De open deuren waren alles wat Aida zich kon herinneren. Alles wat er gebeurd was na de Vlucht. De gesloten deuren was alles wat hij moest zien open te krijgen. Ergens was hij blij dat Jenny dit niet moest doen. De enormiteit was altijd gigantisch angstaanjagend in het begin, zeker als je niet wist waar te beginnen. Hoe iemands geest eruit zag, was volledig verschillend per persoon. David had het altijd gezien als een soort universum gevuld met deuren en verscheidene stromen emoties. Maar Jenny zou Aida's geest op een hele andere manier kunnen beleven.

Hij vloog voorzichtig langs een van de open deuren en keek naar binnen. Hij zag Aida, zichzelf, Tim en Sara. Ze stonden aan hun voordeur met nog een andere man in pak met een aktetas vol papieren. Hij herkende het scenario vrijwel meteen. Het was de dag dat ze bij hun pleegouders introkken. Sara en Tim hadden de papieren getekend en dezelfde dag nog hadden ze bij hen mogen intrekken. Sara hen toen al heel duidelijk gemaakt dat ze op langere termijn aan adoptie dacht als iedereen ermee akkoord zou gaan. Hij keek naar Aida. Ze glimlachte zo vrolijk en zo dankbaar naar Sara.

Hij trok een stijf gezicht. Het leek wel of er twee Aida's waren. Degene van vroeger die hij kende en de Aida van deze tijd. Het was een split die hij ook bij zichzelf voelde. Alsof er twee van hem waren. Het voelde vreemd. Hij hoopte dat het gevoel snel zou weggaan. Hij rukte zijn blik los van de open deur en onderdrukte zijn nieuwsgierigheid. Langs de ene kant wilde hij Aida's privacy niet nog meer schaden dan nodig was, maar langs de andere kant was het ook gevaarlijk om te lang in een herinnering te blijven hangen. Het was makkelijk jezelf erin te verliezen. Hij moest gefocust blijven en mocht zijn eigen gedachten en emoties niet naar buiten laten komen. Hij keek rond naar de oneindige deuren. Hij had een startzetje nodig.