Broken Strings

CHAPTER 1

"Para saan naman?" Sabi ko. I frozed a bit.

"Your friend told me na nahihiya ka daw pumasok sa loob para sa audition." Mukha namang hindi siya nag bibiro.

"Wait. What?! Hindi ako nagpalista ng pangalan for audition." Medyo tumatas ng bahagya ang aking boses. Nakakabigla naman kasi. Inabot niya sakin ang listahan. Inisa isa ko yun. Andoon nga ang pangalan ko. Mabilis kong ibinalik sa kanya ang listahan at mag kakasunod na umiling.

"We thought na gusto mo talagang sumali, kailangang kailangan pa naman namin ngayon ng member kasi next week we have a competition na kailangang salihan. Mahigit tatlong araw ng nag stop ang palista ng mag au-udtion. Mahihirapan ma kaming maghanap pa ng ipapalit sayo"

"Kasi-" hindi man lang ako pina tapos magsalita.

Bwisit!

"You have no choice. We badly needed you. Please. Hindi kami makakasali sa competition na yun kung kulang kami ng member at ikaw yun, sana. " Bakas sa mukha niya na desidido siyang pilitin akong sumali sa choir nila. Paano naman ako, yung mararamdaman ko. Alam kong hindi niya alam ang dahilan ko.

"Pag iisipan ko." At mabilis na kong naglakad palayo. Naririnig ko ang pag tawag niya sakin at ang sinasabi niya."We have no time euri! Sana makapag isip ka agad! Iaantayin ko ang sagot mo." pero hindi na ako lumingon pa. Hindi sa ayaw kung sumali. Kaso matagal ko nang pinangako sa sarili kong hindi na ako kakanta. Nalunod ako sa sobrang pag iisip kaya hindi ko namalayang ..

"Sh*t!" Someone cursed. "Sa susunod miss! Tumingin ka naman sa dinaraanan mo! Wag kang masyadong tatanga tanga!" Bulyaw niya sa mukha ko.

"Sorry mister! Kung tumitingin ka din sa dinaraanan mo, sana naiwasan mo ko!" Tumalikod na ko. I have no time for him. Masyado ng maraming nangyari ngayong araw at ang gusto ko lamang ay ang umuwi at magpahinga. Pagod na pagod na ko physically dahil kahit unang pasukan pa lamang ay ang dami na ng pinagawa ng mga teachers. Sumabay pa yung ginawa ni jai, alam naman niyang ayoko kong sumali sa school choir at kumanta, pinag pilitan pa din niya. Im too emotionally drain para patulan pa yung lalaking nakabanggaan ko.

Naramdaman ko na may humawak sa kanang braso ko.

"Let go of me!" Sigaw ko. Pilit na inaagaw ang kamay ko.

"Aba! Ikaw pa ang matapang. Ikaw na itong nakabangga!" He smirked.

"Pag hindi mo ako binitawan! Sisigaw ako dito!"

"Go! Sumigaw ka para namang may makakarinig sayo. Haha."

Ngayon ko lang na realizena kanina pa pala nakauwi ang karamihan sa mga estudyante. Iilan na lang ang makikita na abala pa sa mga ginagawa nila.

"I said let go of me mister!"

"Nuh uh!"

"Ano bang mapapala mo sakin?!" Pinipilit ko pa ding bawiin yung braso ko. Ngingiti ngiti pa ang hudlong na ito. Parang aliw na aliw siya sa nakikitang uneasiness sa pag mumukha ko. "Please, mister. Gusto ko ng umuwi. Please bitawan mo na ko." Sabi ko na parang maluluha na. Gusto ko na talagang umuwi at mag mukmok sa kwarto at doon ilabas ang lahat ng luhang kanina ko pa pinipigilan. Para namang natauhan yung lalaki at agad binitiwan ang pagkakahawak sakin. "Im sorry. I have to go" yun na lang ang nasabi ko at mabilis umalis na.