Voetballiefde

1.

Daar sta ik dan in de stromende regen, langs een vreemde weg in mijn voetbalkleren.
Ik was onderweg naar huis vanaf voetbal nadat ik mee was gefietst met Cindy. Ze had mij vertelt dat ik de weg moest volgen en dat ik dan thuis zou komen. Ze had mij alleen niet vertelt welke kant ik op moest bij de t-splitsing. Ik had mijn mobiel gepakt op haar te bellen, maar mijn batterij was leeg. Ik koos om naar rechts te gaan, na 15 minuten verder te hebben gefietst, stond ik bij een weiland, overal waar ik heen keek was weiland.
Toen ik verder wou fietsen zette ik te veel kracht, waardoor mijn fietsketting eraf schoot. Ze hadden mooi weer voorspelt, dus had ik geen lange broek of vest mee genomen. Ik stond met mijn fiets op zijn kop met de hoop om het te kunnen maken toen er een auto in volle vaart achter mij langs reed door de plas. Door de snelheid spatte al het water op, vol over mij heen. Ik keek de auto na die in volle vaart door reed, geschrokken zag ik dat er allemaal modder op mij zat.
Ik bekeek mijn voetbalbroekje en voetbalsokken helemaal onder de modder. Toen ik naar mijn voetbalshirt keek zag ik dat het nóg erger was, ik had mijn ajax shirt aan met op mijn rug Blind.
Sinds Christian Eriksen weg was gegaan naar Tottenham Hotspur was ik fan geworden van Daley Blind.
Ik hoorde een auto dichterbij komen, ik bereidde me al voor op weer een plas water over mij heen. Tot mijn grote verbazing hoorde ik de auto vaart minderen en achter mij stoppen. Ik besloot niet om te kijken aangezien het vast weer een paar van die vervelende jongens zouden zijn.
"Meisje, waarom heb je zo'n lelijk shirt aan?" Zonder mij om te draaien antwoordde ik bot "Het is een erg mooi shirt, van een prachtige club en met een prachtige naam op mijn rug." Uit de auto hoorde ik duidelijk gelach, "Maar meisje, waarom vind je die naam op je rug prachtig?" Ik merkte dat ik boos werd, ze konden namelijk wel mijn shirt beledigen maar niet even helpen, aan de ene kant vroeg ik mij eigenlijk wel af tegen wie ik aan het praten was, maar nog steeds bleef ik met mij rug naar de auto staan. "Ik vind het een prachtige naam, omdat de speler die speelt met deze naam op zijn rug is goed, heel goed. Hij loopt veel, hij ziet mogelijkheden wanneer anderen het nog niet zien, prachtige balcontrole, hij coacht altijd, hij is ook nog eens knap maar als belangrijkste hij zet door wanneer niemand meer wat doet, gaat hij door met vechten en zorgt hij dat de rest ook weer gaat vechten. Ohja en natuurlijk toen hij een zware tijd had, ging hij door en won de strijd."
Toen ik klaar was, hoorde ik geen geluid meer, ik draaide me om en keek in een stel heldere blauwe ogen, de ogen van Viktor Fischer. Van achter het stuur keken twee bruine ogen mij aan, de ogen van Daley Blind. "Uhm sorry.. Dit was niet mijn bedoeling, excuses, sorry." Ik voelde hoe rood ik werd toen ik dat zei.
Opeens ging de deur open aan de andere kant, Daley stapte uit de auto, deed de achterbak open en pakte een paraplu en hield het boven zichzelf en mij. Vanaf de achterbank hoorde ik " Oelala Daley" en "Wat wil je nog meer horen over je voetbalkwaliteiten" met daar achter aan drie hele harde lachen.
Daley keek mij aan terwijl ik snel weg keek naar de grond, "Ik ben Daley, dat is Viktor en achterin zitten Lucas, Nicolai en Ricardo." Zei hij terwijl hij zijn hand uitstak. Ik gaf hem een hand "uhm.. Jaa jullie ken ik wel, ik ben Jess."