◇Μόνη ◇

405 28 1
                                    

 ΆΞΕΛ

Ξημερώνει .

Βρίσκομαι και πάλι στις πύλες του παραδείσου ,στην αγκαλιά της Βιολέτας .Ξέρω πως αυτό είναι το τελευταίο πρωινό που θα την βρω στο κρεβάτι μου .Μπορεί να με σκοτώνει αυτό ,μπορεί έπειτα απο αυτή τη νύχτα μην κοιμηθώ ποτέ ξανά όπως παλιά έχοντας την εικόνα της να γυροφέρνει στο μυαλό μου μα κάποτε ...Κάποτε θα συμβεί και πάλι ,κάποτε θα είμαστε ,μαζί .Εφόσον είναι επιτρεπτό ,εφόσον το θέλει κι η ίδια όσο τίποτα άλλο και είναι σίγουρη για αυτό .Μέχρι όμως να φτάσει αυτό το κάποτε θα πρέπει να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να απομακρύνω την ανάγκη μου για εκείνη .

Κοιμάται σαν άγγελος ,σκέφτομαι καθώς ανασηκώνομαι στο κρεβάτι .Ένας άγγελος σταλμένος απο τον παράδεισο για να μου βοηθήσει να βρω τον δρόμο που εδώ και καιρό είχα χάσει .Μια χαμένη ψυχή ήμουν χωρίς προορισμό .Περιπλανιόμουν στο παρόν αντέχοντας την ζωή .

Η γλυκόπικρη ζωή μου ,μια ζωή που ποτέ δεν απόλαυσα .Ποτέ έως ότου την γνώρισα .Ακούγομαι παράλογος ,σαν ένα κομμάτι παράνοιας να λούζει τον εγκέφαλο μου .Υπερβολικό θα με χαρακτήριζαν κάποιοι .Μα ο έρωτας είναι μια υπερβολή της ζωής απο μόνος του .

Εχθές της είπα πως την αγαπώ .Εχθές είπα αυτό που ήθελα μετά απο πάρα πολύ καιρό .Δεν ήξερα πως είχα ανάγκη να το πω μέχρι που το έκανα .Ξεγλίστρησε απο το στόμα μου 'έτσι όπως η Βιολέτα γλιστράει πάνω στον πάγο σαν νιφάδα .Γρήγορα ,απόλυτα ,ντελικάτα .

Και για πρώτη φορά ξέρω πως είπα κάτι σωστό .Η ψυχή μου το επιβεβαίωσε με ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου .

Σηκώνομαι απο το κρεβάτι ,οδεύω προς το παράθυρο .Ο ήλιος έχει ανατείλει εδώ και ώρα ,τα σύννεφα τον σκεπάζουν σαν καλοί του φίλοι .Μερικά πτηνά περιπλανώνται στο γαλάζιο του ουρανού έχοντας όλα τους έναν σκοπό ,μία ιδέα ύπαρξης .Κάποια απο αυτά είναι πιο μικρά απο κάποια άλλα ,κάποια χορεύουν στην μελωδία του ανέμου .Θα έλεγα πως μπορώ να τα ακούσω το τραγούδι τους σε συνδυασμό μ εαυτό του ανέμου μα αυτό θα αποτελούσε αδύνατο .Το στρώμα απο αδιαπέραστου τοίχου βρίσκεται ακόμα εκεί .

Τα βλέπω να φεύγουν και τότε ξέρω πως ήρθε η ώρα να φύγω κι εγώ απο εκεί .Αρπάζω το κινητό μου απο το κομοδίνο δίπλα απο το κρεβάτι .Ελέγχω την ηλεκτρονική αλληλογραφία μου και έπειτα κοιτάζω το πρόγραμμα μου στο ημερολόγιο μου .

Τετάρτη 25 Ιουνίου:Πρόγραμμα  

-Συνάντηση με τον πρόεδρο της κλινικής (10:00-11:20)

Παγιδευμένη Στο ΣκοτάδιΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα