Papierowe rozmowy | chat "Dom z papieru"

Hole puta

Na jednej z Filipińskich wysp stał sobie średnich rozmiarów drewniany dom. Z jego okien roztaczał się widok na niezwykle czyste wody, palmy i piaszczystą plażę, dzięki czemu mieszkając tutaj, można czuć się, jak na niekończących się wakacjach. Ów domek zamieszkuje Denver, Sztokholm, mały Cincinnati i Moskwa, który pomaga młodej parze zajmować się dzieckiem, aby i oni mogli znaleźć czas dla siebie. Średnia temperatura sięga tutaj niemal trzydziestu stopni, co czasami daje się we znaki, ale oni na szczęście są ciepłolubni, a skutecznym sposobem ochłodzenia się są morskie fale, które mają na wyciągnięcie ręki, a tak dokładniej to dziesięć kroków od wyjścia z tarasu.

- Daniel! Chodź tu szybko! - zawołała Monica pewnego dnia, gdy jak zwykle oglądała poranne wiadomości w telewizji, popijając przy okazji swoją ulubioną mrożoną herbatę.

- Co się dzieje? - zapytał Denver, wchodząc do salonu.

- Patrz. - kobieta wskazała na ekran urządzenia, na którym widniał niejaki Arturo Roman i jakaś dziennikarka, która właśnie go zapowiadała. Grymas na twarzy czarnowłosego pojawił się od razu, gdy tylko zobaczył tę znienawidzoną przez siebie twarz, ale postanowił poczekać, co ta karykatura człowieka ma do powiedzenia.

- Dziękuję za tą możliwość wypowiedzenia się Caroline. - powiedział były dyrektor Hiszpańskiej Mennicy i posłał rudowłosej kobiecie zalotny uśmiech, od którego widoku blondynce zrobiło się niedobrze. Od razu przypomniała jej się sytuacja z banku, kiedy ten człowiek wykorzystał biedną kobietę, której wcześniej podał jakieś podejrzane proszki. W tamtej chwili straciła do niego resztki szacunku i dalej nie mogła uwierzyć w to, że była aż taka głupia, aby przespać się z tym kimś. - Wszyscy z was zapewne słyszeli o napadzie na Mennicę czy Bank Hiszpanii, w których miałem przykrą okazję brać udział jako zakładnik. Wiedziecie sobie spokojne życie, aż tu nagle wszystko przewraca się o 180°, bo jakaś banda ludzi, którzy nie potrafią zarobić w uczciwy sposób, napada na twoje miejsce pracy. Ja sam nie jestem święty, bo niestety zdradziłem swoją żonę z kobietą, która podczas pierwszego napadu uciekła z tymi bandytami, zabierając ze sobą mojego syna. Straciłem możliwość zobaczenia mojego dziecka, które kroczy gdzieś tam po świecie i jest skazane na przebywanie z tymi okropnymi ludźmi, mimo że powinno być ze mną. Biedny chłopiec jest tam gdzieś i nie wiadomo co się z nim dzieje, a co jeśli go tam krzywdzą? W końcu nigdy nie wiadomo co może komuś takiemu strzelić do głowy. Zresztą znałem Monice i ona nie nadaje się na matkę, jest nieobliczalna, czego dowodzi jej ucieczka z równie nieobliczalnymi bandytami, którzy przecież próbowali ją zabić. Jeżeli ktoś wie cokolwiek na temat tego dziecka, to niech się odzywa, bo to już nawet nie chodzi o schwytanie tych złodziei, ale o dobro chłopca, który nie powinien dorastać w takim środowisku. Proszę was o to jako zatroskany ojciec, któremu odebrano coś tak ważnego, jak możliwość opiekowania się własnym dzieckiem. - opowiadał przejęty, chociaż jeżeli ktoś go dobrze znał, to doskonale widział, że jest to tylko na pokaz. Tak naprawdę nie chodziło mu o dobro Cincinnatiego, ale o utrudnienie życia swojej byłej kochance, która zostawiła go dla innego mężczyzny. Nadal nie mógł się z tym pogodzić, że to ktoś zostawił go, a nie on kogoś. Godziło to w jego wrażliwą męską dumę. Zdobył się nawet na krokodyle łzy, które w ekranie telewizora wyglądały niezwykle realistycznie, czym na pewno zaskarbił sobie parę naiwnych serc.

Z każdym kolejnym słowem Arturito pięści Daniela zaciskały się coraz mocniej. Gdyby stał teraz obok niego, to już dawno obiłby mu tę niewyparzoną gębę, ale niestety niedane mu jest dostąpienie tego zaszczytu. Jak jeszcze na początku, gdy dopiero co poznał dyrektora Mennicy, pałał do niego sympatią, ponieważ był całkiem zabawny, szczególnie gdy tak bardzo się bał, tak teraz czuł względem niego najszerszą nienawiść. Ten dupek bezkarnie obrażał w telewizji jego rodzinę, a takich rzeczy się nie wybacza.