Severus Snape ~ Calm after the dark storm (VOLTOOID)

Hoofdstuk 12

Hermelien opent de deuren van de ziekenzaal met Knikkebeen in haar handen. Ze gromt zachtjes iets onverstaanbaars en laat Knikkebeen los. Dan sluit ze de deuren en loopt naar het bed waarop Sneep zit met een boek opengeslagen op zijn schoot. ' Kijk, uw kat' zegt ze en Sneep kijkt verwilderd op. ' Mijn kat?' vraagt hij met ongeloof in zijn stem. 'Ja, ik moest uw kat halen' zegt ze onverstoord. ' Katten zijn nuttige dieren' zegt Sneep afwezig en ze knikt. 'Heel nuttig' zegt ze. Dan komt Poppy binnen gelopen en op hetzelfde moment zeilt het boek, wat zojuist opengeslagen lag op zijn schoot, door de ruimte en mist Poppy op een haar na. ' HOE DURF JE BINNEN TE KOMEN ZONDER TE KLOPPEN' schreeuwt Sneep en Hermelien staart hem verbijsterd aan. Opnieuw ziet ze de krankzinnigheid in zijn ogen schitteren en het maakt haar op slag bang. ' Het spijt me, ik had moeten kloppen' zegt Poppy rustig en haar toon lijkt Sneep alleen maar bozer te maken. Met grote stappen beent hij haar op haar af en staat voor haar stil. 'Ik ben niet gek en ik wil hier nu weg' snauwt hij kil. Hermelien fronst, wat gaat er toch om in zijn hoofd?  ' Ik heb nooit gezegd dat je gek bent' zegt Poppy afwerend. ' Jij en je vriendjes bedenken het allemaal! Een complot.. ja dat moet het zijn' mompelt Sneep terwijl hij weg stapt en weer terug loopt naar zijn bed. ' Mij eruit werken en dan.. ja gek zijn ze allemaal' murmelt Sneep en Hermelien wisselt een hulpeloze blik met Poppy. ' Wat sta je daar te doen, ga wat nuttigs doen' sneert Sneep dan en ze kijkt op. 'Wat wilt u dat ik doe?' vraagt ze behulpzaam. Sneep is alweer omgedraaid en praat heel zacht in zichzelf. Ze schudt haar hoofd en kijkt weer naar Poppy. 

Poppy glimlacht zwakjes. ' Ga maar' zegt ze tegen Hermelien. ' Ik kan hem alleen aan' zegt ze en als ze ziet dat de jonge leerlinge wil protesteren, maakt ze een gebaar naar de deur. Ze kijkt toe hoe Hermelien de zaal verlaat met Knikkebeen. ' Waar gaat ze heen?' vraagt Severus verward en ze glimlacht liefjes. ' Ze gaat de eetkamer schrobben, zoals u net gezegd heeft' zegt ze en ze bijt op haar wang. Hopelijk past het in het denkpatroon van Severus en tot haar opluchting ziet ze hem knikken. ' Waar is die andere vrouw?' vraagt hij dan en ze pakt het boek op wat verlaten op de grond ligt. ' Wie bedoelt u?' ' Die met het bruine haar natuurlijk' zegt hij. ' Oh Rose? Rose is in haar kamers'. Haar reactie lijkt echter aan dovemansoren gericht want Severus praat alweer tegen zichzelf. Ze gaat zitten en zucht diep. Waarom ging de spreuk niet goed? Blijft hij voor altijd zo? Want dat is niet de bedoeling geweest. Poppy werpt dan een blik op Severus en een golf van schaamte en droefheid overvalt haar. Ze luistert dan naar zijn gemompel die vooral gericht lijkt te zijn op Hermelien want het woord ' Modderbloed' valt een paar keer. Tenminste, dat verstaat Poppy maar zijn gemompel is niet altijd duidelijk. 

Severus strijkt door zijn haar en kijkt naar de muur. Hoe laat is het? Het moet in de middag zijn, bedenkt hij. Hij moet immers de kat eten geven en dat doet hij altijd in de middag. Dan schrikt hij op en kijkt de zaal rond. Waar is die verdomde kat heen? ' Waar is die kat nou weer?' zegt hij bruusk. De vrouw, Poppy, die kijkt op en geeft antwoord. ' De kat is met Hermelien meegeglipt' zegt ze en hij haalt diep adem. Het komt goed, ze is niet boos, kalmeert hij zichzelf. Hij staat op van het bed en loopt naar de deur. ' Wat gaat u doen?' vraagt Poppy en hij draait zich om. Hij weet dat de Minister op hem wacht en een Minister heeft altijd haast. ' De Minister heeft een afspraak met mij' zegt hij ongeduldig. ' De Minister?' zegt Poppy onthust en hij knikt. 'Jazeker' zegt hij stellig. ' Die meeting is uitgesteld tot morgen' zegt Poppy dan langzaam en hij draait zich om. Het lijkt alsof een knopje om gaat in zijn hoofd en hij loopt met grote passen op haar af. ' Jij achterbakse.. De Minister afzeggen omdat ik me niet goed voel hé? Je wilt niet dat ik gezien wordt maar nee, zo spelen we dit niet' snauwt hij en tot zijn tevredenheid ziet hij een glimmer van angst in haar ogen. ' Ik ben niet ziek en nu wil ik hier uit de kamer. Breng me naar mijn slaapkamer' snauwt hij kortaf. 'Het is een complot, een misselijk complot' mompelt hij dan en hij gaat weer zitten op het bed. ' Een groot complot en alles is tegen me' zegt hij miserabel. ' Weet u het zeker?' vraagt Poppy en hij kijkt op. ' Huh wat?' vraagt hij verbaasd. ' Wilt u echt naar uw kamer?' Verrast kijkt hij haar aan. ' Waarom zou ik?' vraagt hij en hij schudt zijn hoofd. Wat een domme vrouw!

Rose klopt aan bij Harry en algauw gaat de deur open. ' Dag Harry' zegt ze met een glimlach. ' Ben ik ongelegen?' vraagt ze en Harry schudt zijn hoofd. ' Welnee, kom vooral binnen' zegt Harry en ze volgt hem naar binnen. ' Uhm.. ik kom maar direct ter zake. Hermelien en Poppy hebben een nieuwe spreuk op Severus uitgeprobeerd, om de pijn weg te nemen, maar het is mislukt en nu is hij krankzinnig geworden. Hij herkent me niet meer, noemt Hermelien een Modderbloed en is ervan overtuigd dat wij hem wat willen aan doen' somt ze op en ze slikt. ' Dat meent u niet? Wat verschrikkelijk' zegt Harry geschokt. ' Zou jij eens willen kijken bij hem? Misschien dat jij wel met hem kan praten?' vraagt ze en Harry lijkt even na te denken over haar woorden. ' Eh.. ja is goed. Is hij gevaarlijk?' Ze knippert even met haar ogen, die vraag had ze niet verwacht. ' Nou, ik bewaar zijn toverstok maar hij gooit met spullen en kan heel intimiderend zijn. Maar goed, dat was hij daarvoor ook al' zegt ze met een wrange glimlach.