Chapter 20

33 3 0
                                    

"Hoy Kasipagan! Magkuwento ka naman. Anong nangyari sa bakasyon mo?"


I looked at Jane who is now throwing suspicious stares on me. I just rolled my eyes, then went straight walking. We are currently roaming around Rizal Park. Namiss kasi namin si Jose, ang historikal na jowa ni Anghelita. John kasi ang pangalan ng kalandian ng anghel so, yeah. Now we call him Jose kahit hanggang ngayon 'di pa namin nakakachikahan. Masyado kasing pabebe ang Anghelita. Daming dahilan. Arte eh.

Btw, one week na ang nakakalipas mula nang makauwi akong Maynila. Walang masyadong naging ganap sa San Martin maliban sa ang zona namin ang itinanghal na kampeon sa basketball. As expected, si Mikael ang MVP. About Vince, well, I tried avoiding him after that talk, and so was he. Mabuti na nga lang at hanggang ngayon ay hindi pa rin nagtatanong Si Mikael patungkol  sa incident sa Zambales. I still don't know how I'll open up with him my past and my impulsive kiss on Vince.


"Hoy ano na, patuloy na lang ba akong ichapuwera sa mga buhay ninyong dalawa. Sobrang mapanakit na talaga kayong dalawa ha. Taena, paano ba humanap ng jowa?" I silently laughed before glancing at Angela who is as usual, busy sa kanyang pagcha-chatting while walking with her love. 



I slightly shook my head. Iba talaga ang nagagawa ng pag-ibig.  Ang lakas makakunsumo ng oras. Okay, coming from me who is so in love with my Mikael. Shet, kilig huh.



"Oh shut your drama Jane. I suggest na lumabas ka ng mga alas dose ng gabi mamaya. Tapos, pumili ka sa mga nakalinyang tambay sa kalsada ng baranggay ninyo. Now, jowa problem solved." I saw how Jane's eyes turned big because of Anghelita's sudden burst. 



"Taena ang napakaganda mong suhestiyon Anghelita. Baka gusto mong lumpuhin ko ang Jose the hero mong soon-to-be jowa. I can beat him anytime I want and you know that very much." I laughed, that made them looked at me.



"What? I'm just happy," nakangiting tanong ko sa kanila.


"Eat your happiness Danicka. Huwag mong ipangalandakan," nakasimangot na turan ni Jane, while Anghelita, oh, went back on her thing.


Tumigil ako sa paglalakad pagkatapos ay umupo sa bakanteng upuan malapit sa pinagdadasaan ng dancing fountain every night. Si Anghelita, tumabi sa akin while Jane remained standing.



"Duh Jane. Mamatay ka sa inggit. Move on move on din kay Ma---" 



"Pakyu Danicka Rosche. Magpakakasasa ka sa kalandian ni Mikael hanggang sa mamamatay ka," iritang putol ni Jane. Natatawa akong nagpeace sign sa kanya kasi I know that her dark aura is real now.



"Danicka. Si ex bebe mo 'yun 'di ba?" Natigilan ako sa bulong ni Anghelita at napatingin sa tinuturo niya. He's here, ALONE, and is sitting on the next long steel chair beside us.



"Hoy Danicka, umamin ka nga. May feelings ka pa ba diyan? Kasi sasapakin na talaga kita kung meron pa." My gaze went back to Jane who is now making a curious stare. 



I heavily sigh, "None. Nagulat lang talaga ako."



"Luh. Huwehh?" naniniguradong tanong ni Jane. Napairap naman ako.



"Oo nga. Nag-usap na kami niyan. Medyo awkward lang ng beri layt kasi feeling ko ay'di pa siya nakakamove-on sa usap namin," kalmado kong sagot while looking at the clear sky. I closed my eyes. "And I said something on that day that I know hurt him a thousand times."


Pagkamulat ko ay ang naiintrigang pagmumukha ng dalawa ang bumungad sa akin.



"Yes. I already cut the ties between us. I finally let go my once upon a time feelings to him.  I finally confronted him that Mikael now owns my heart and no one else," tapos ko. Parang tanga namang tumili ang Jane kaya napatingin ang lahat ng dumadaan sa amin. Mabuti pa si Anghelita, pangiti-ngiti lamang.


Napa-face-palmed ako dahil sa pagiging eskadalosa ni Jane. I glanced back at him and saw him looking at us. I tried giving him a greeting smile pero imbis na gantihan ako ng ngiti, walang pasabing tumayo ito sa kinaroroonan at dumiretso sa amin. Tila mga kabayo naman sa bilis na iniwanan ako ng dalawa.

I made a heavy sigh when he finally reached me. 



"Danicka..."Napakunot ang noo ko nang may maamoy akong alak sa hininga nito. 



"Puwede bang bumalik na tayo sa dati? 'Yung ako lang. Puwede bang ako na lang ulit?" Napapikit ako nang mariin bago salubungin ang miserable nitong mga mata.



"Seriously Vince? Have you been drinking again since that day? I told you, drinking is okay but too much is bad for the health," I tried to sound casual. Ayaw kong maramdaman niyang naaawa ako sa kanya. That's his most hated face to see and sound to hear.


I saw him sadly smiled. " 'Yang mga pangaral mong 'yan. Namiss ko 'yan. Ang pagiging maalalahanin mo sa akin, ang pagiging kunwari'y pagtatapang mo sa lahat ng bagay, ang mga ngiti mo, tawa mo ---"



Hindi ko na siya pinatapos, "Stop it Vince. I told you, my feelings for you is over. Accept it already."


I was about to turn back when I felt his strong hands grabbing mine, then suddenly hugged me without a word. I did not move. I let him be for a moment ‘till he finally realize of letting me go. Letting him hug won’t hurt, right?

I guess, 2 minutes has passed, yet still, he remained embracing me.

I heavily sigh before speaking, “Vince, release me.” But he remained silent. Instead of freeing me, he chose to hug me more tightly.



“Vince. Stop it. Time’s up. Let me go before I end up hating your guts,” I tried to sound calm, trying to unlock  myself out of his arm. He stiffened and seconds after, he released me from his embrace. He held both of shoulders with his two hands then stared at me with longing eyes.



“No Danicka. I love you.” After his words, his next move put me on daze because his lips landed on mine, with his tongue hungrily seeking for entrance. Wala pang tatlong segundo ay puwersado kong pinilit na makawala sa kanya. I slapped him hard thereafter before I angrily speak.



“And I fell out, Vince! So stop your act now and wake up your senses!”
Pagkatapos ay naghihina ko itong tinalikuran. I felt disgusted of myself. I should never let someone touch and force me like that.



I started walking. I even saw people looking at, and judging me as if they just watched a live movie scene. I tried fixing myself before increasing my pace. I looked around, nagbabakasakaling mahanap ang dalawa, pero nabigo ako. Instead, the last person that I want to see my vulnerable state saw me. And his eyes made myself felt heavier because it screams rage and anger. Mabilis itong lumapit sa akin which cause me to break even more because of his words full of abhorrence.




“Let’s break-up. Goodbye Danicka Rosche Padilla. I should have never let myself drowned to you. Because I hate liars. I despise phonies. And I loathe sluts like you. ”

Chasing Wildness (Chase #1)Where stories live. Discover now