Btw, He's my Bestfriend

27

"What?! No way! Hindi ako mag iistay dito sa ospital for a month!" Inis na sigaw ko at nawalan na ng gana kumain.

"You need to, Phori. Yun ang sabi ng doctor—" hindi ko na pinatapos ang sasabihin ni mommy.

"I dont care what the doctor says! Kahit naman anong pahinga ko, kahit anong alaga nyo saakin, ang ending.. mamamatay rin naman ako diba?"

Kita kong nagulat si Mommy at Kuya sa sinabi ko at napatigil pa sa pag aayos ng gamit ko. Nirentahan na agad nila ako ng private room para sa stay ko dito for a month!

"Why wasting effort for the person who'll die effortless?"

"Euphoria!" Kita ko ang galit sa mata ni kuya but he still chose to calm down. Inirapan ko lang sya at umiwas ng tingin.

"Your life is more important than our lives! Ayaw naming mawala ka nalang na parang isang bula saamin kaya gagawin namin ang lahat para mabuhay ka. Kaya wag ka nang tumanggi at tulungan mo nalang kami?"

"Damn it Kuya! Anong gusto nyo? Mag stay ako dito sa ospital na to ng isang buwan, mag pahinga, matulog, tumunganga? I have a lot things to do! Finals na namin next week!"

"Just rest, Phori. End of conversation" sabat naman ni mommy sa usapan namin na lalo kong kinainis.

"Can't you hear me, mom? Finals na namin! Onti nalang ga-graduate na ako! Just let me achieve my dream bago ako mawala!"

Nagulat kami ni mom ng biglang sumapak si kuya sa pader, but he still manage to control his anger. I know.. alam kong nagagalit sila dahil sa kakulitan ko pero anong mangyayari kung hindi ako kikilos diba?

"Alam ng prof. mo ang condition mo, Euphoria! Pwede ka nyang i-excuse at bigyan ng special test! Bakit ba lagi mo nalang iniisip na mawawala ka? Hinding-hindi mangyayari yon!" Sigaw nya, trying to hold up his anger.

Inirapan ko sya. "Stop over-reacting! Kahit anong mangyari, kahit hindi ako mag stay dito o kahit magstay ako, ganun parin naman.. mamamatay rin naman ako!"

Huminga si kuya ng malalim bago lumabas ng kwarto. I started crying again. I know i made him mad.. but i'm just telling the truth! Lahat tayo, ganun rin ang katapusan!

"Phori.." mom calmly sat beside me on bed. Niyakap nya ako kaya naman doon ko binuhos lahat ng luhang kanina pa bumabagsak saakin.

"I and your kuya just wanted you to be here in our side.. you're still young to think about that kind of stuffs.." umiiyak na sabi nya rin. Alam ko naman eh. Pero, hinahanda ko lang naman ang sarili ko.

Aaminin ko, i'm weak.. my heart's weak and dadating ang araw na hindi na kakayanin ng puso ko lalo na't madami pang problemang dumadaan sa buhay ko. I'm weak and i cant manage to catch all of my problems. Dadating ang araw na mapapagod ako, at yun na ang katapusan ko. I just to prepare myself for my death.

"You're strong, Phori.. i believe you. Look at me, 47 years from now, i'm still alive. My Parents died, madami akong napagdaanang problema and your dad and i had a seperated things. But, i'm still here, sitting beside you and cheering you up."

Napapikit ako sa pagod. Me and my mom had a same disease. But i'm just accepting the fact na mas malakas sya kesa saakin. I'm tired.. i'm really tired..

"Mom, just.. just let me achieve my dream. Kahit yun lang.. papasok ako next week para mag take ng exams. I'll rest the whole week then prepare for my exams.. is that fair?" Humiwalay ako sa yakap para tignan ang magiging reaksyon nya. She took a deep sigh before smiling and nodding at me.