Taming The Alpha (Taming Series 1)

Chapter Twenty-Five

Kinuha ko ang isang kopya ng blueprint at dalawang maliit na bote ng potion na pampalakas at pampahilom ng sugat.

“Take this blueprint. Para may guide ka sa mansion na ito. At ang potion na ito ay iyo at kay Lanz kung kayo’y magkita. Just drink the potion. This potion can give you strength and can heal your wounds instantly.”

“Thank you!” Agad niyang tinanggap iyong binigay ko. “You’re deserving to be a wife of our Alpha. You really have a good heart. Thank you!” may ngiti sa labi niyang wika.

“You’re welcome. Please, be safe and save Alpha Lanz. Ako na ang bahala kay Farah.”

“Okay, I will,” he sincerely replied. We nodded to each other before we parted ways.

“Davin, be safe. Lanz, please be safe. Same to you Lolo Alessandro, Daddy, and Farah. Importante kayo sa buhay ko. Please, kumapit kayo. Makatakas din tayo sa hawlang ito na ginawa ni Lolo Oliver,” nalulungkot na wika ko.

Hindi ko magamit ang telepathy link namin ni Lanz dahil sinirado ko iyon para hindi niya malaman lahat ng nasa isip ko. Ayaw kong makadagdag sa problema na hinaharap niya.

Tama si Davin. Magtiwala na lang ako sa kakayahan ni Lanz. Ang gawin ko ngayon ay mag-focus na lang sa planonamin ni Davin. I hope it will work.

Napapikit akong lumalakad papunta sa harap ng kwarto ni Lolo Oliver. Si Davin naman ay pasimpleng iniiwasan ang nakatagong kamera. Hindi niya tiningnan ang blueprint kanina pero parang may alam na agad siya. How did he know the locations of the hidden camera? Who told him?

Umiling-iling ako at inisip na lang ang plano ni Davin. I will cooperate with him. Hahanapin niya raw muna ang Alpha at isalba ang buhay nito bago ang kanyang nobya. Alpha Lanz is the leader of the pack. Importante siya sa buhay ng werewolf. Of course, he will save Alpha Lanz first than the love of his life. He will protect his Alpha at all costs. This is the life of a werewolf.

Napaluha na lang ako nang maalala ko ang pinakita ni Lolo Oliver sa akin kanina. How could he do this to us? Dahil lang sa paghihiganti nagawa niyang mandamay sa mga inosenteng tao? He blackmailed me. I know everything about him. And because my father knows his secrets… he tortured my father too. I hate my Lolo Oliver. I treated him as my biological grandfather then he treated us as his pawn.

Inayos ko ang aking sarili bago kumatok sa kwarto ni Lolo Oliver. Inayos ko ang tindig ko na maging matapang pagharap sa kanya.

I am worried about them. Kumusta kaya si Lanz? Anong nangyari sa labanan nila ng kulay kayumanggi na asong lobo? Did he win? Kumusta rin kaya ang aking ama? Tinutorture pa ba siya ng mga tauhan ni Lolo Oliver? Si Lolo Alessandro, kumusta rin siya? Did Lolo Oliver hurt him? Si Farah, awang-awa ako sa hitsura niya. Halatang pinapahirapan siya ng matanda.

“You may come in, Veronica.” The tone of his voice was demonic. He really knows who knocked on his door. Kaya siguro alam niya dahil nasa kanya ang monitor ng mga nakatagong kamera. Makikita niya kung sino ang pupunta sa kwarto niya.

Pumasok ako sa loob. Just like before his room was still the same. Nasa sofa siya nakaupo, parang hinihintay ang pagdating ko. I stand firm in front of him. No fear in my face. No fear in my veins but my heart is beating fast. My blood was burning in anger because I saw his face smirking. My eyes were fierce while looking at him but I didn’t speak.

“Well… well… well… a very wise decision, Veronica. Are you sure about your decision?” His eyes are still fixed on me. Naninigurado siyang nakatingin sa akin. Hindi ako nagpapatalo. I fight his gaze. Siya ang unang umiwas ng tingin.

“You’re indeed brave, Veronica. Silence means yes, right?” His voice was firm and demonic.

“I’m here. Free them, Lolo Oliver.” I said bravely in front of his face. He arched his eyebrows and smirked.

“Don’t rush things, my dear grandchild. I will free them if you will do what I say.”

My palm turns into a fist under my sleeve. I hate his smirk. I hate his laugh. I hate his deal. I stay calm. Hindi dapat ako magpadalos-dalos sa harap niya.

“Lolo, you already said your deal to me. I will do what you’ve said. I will torture the McMahon girl. Damn it, just free them!” Tumaas ang boses ko sa harap niya. Hindi ko na talaga mapigilan ang sarili ko.

“Chill, grandchild. Bakit na-torture mo na ba ang babaeng McMahon?”

“Not yet. Okay, I will torture her now. Dalhin mo na ako sa silid niya kung saan mo siya tinago. Again, I want to torture her right now!” May galit ang tono ng boses ko. “I hate that girl anyway. Siniraan niya ako kay Daddy noon.” I added with anger in my eyes.

“Pledge to me first, that you will obey me whatever I want. I will free them easily.”

Mas lalong humigpit ang pagkuyom ng aking kamao. I gritted my teeth secretly. Napakawalanghiya mo, Lolo Oliver!

“I… solemnly swear… I will obey you… but…” I paused. Kahit kabaliktaran ang gusto kong sabihin. Sukang-suka ako sa sinabi ko ngayon. Kinasusuklaman ko siya.

Tumaas naman ang kilay niya at hinintay kung anong idugtog ko.

“… but make sure that you will free the innocent people laying on the first floor of this mansion and–especially my family in blood,” seryosong wika ko. Diniinan ko pa ang salitang blood. Kung kaya lang siyang labanan sa dahas, siguro ginawa ko na.

“Yes, of course. Very well… you’re part of my family now.” Humalakhak siya na parang demonyo pagkatapos niyang sabihin iyon.

Pinigilan ko ang sarili ko na hindi gumawa ng eksena na ikakasira ng imahe ko ngayon. Kahit galit na galit na ako, pinigilan ko. Gusto ko siyang sunggaban at ipalamon sa kanya ang lason na ginawa ko para sa kanya pero pinigilan ko.

Umalingaw-ngaw pa rin ang halakhak niya sa buong sulok ng kwarto. I really hate his laugh. The more he laughs, the more I hate him.

“Dahil kung hindi ka tumupad sa usapan natin. I will kill you, Lolo Oliver.”

“Are you sure you want to kill me? You’re brave enough, huh?” His voice was full of sarcasm. “Paano kung utusan kitang patayin ngayon din ang iyong kaibigang si Farah. Susundin mo ako?” he smirked after he said those words.

I froze. Horror has been written on my face. I gulped it many times. Dahil parang nanunuyo ang lalamunan ko. My heart pumped faster and faster. I shivered in fear.

‘No! Please… I’m begging…’ Gusto ko itong sabihin pero walang may lumabas na salita sa bibig ko. I’m scared.

* * *