Taming The Alpha (Taming Series 1)

Chapter Twenty-Four

Sh*t! Lanz knew me, knew everything about me in the past. That’s why his presence was very familiar. That’s why I fell in love with him easily.

Umiling ako at hindi na iyon isipin. I don’t care about the past. Alam kong may dahilan ang lahat pero ang ipinagtataka ko kung bakit wala akong maayos na alaala tungkol sa kanya.

“I don’t care, Lolo. All I care about is your demon self… I know what you did three years ago, Lolo. I already know the truth. Huwag mo na akong paikutin sa palad mo. And, don’t waste my time. Sabihin mo na lang sa akin kung saan mo dinala sina Daddy, Farah at Lanz.”

Tumawa naman si Lolo nang malakas. Tumalikod siya sa akin at dumiretso sa mini stage na kung saan may isang mala-haring upuan doon. Sinundan siya ng mga mata ko. He sits like a King in the chair we prepared for him.

“Speaking of your loved ones… kung hindi mo susundin ang lahat ng utos ko. Hindi ko hahayaang makita mo ang mga mahal mo sa buhay. I will kill them. And, these people will be included.” He smirked and then pointed to the innocent people lying on the floor. “Look at the big screen. I have a surprise for you.”

Nanlamig ang buo kong katawan sa aking nakita. Makikita sa big screen ang apat na silid. Apat na kamera ang makikita ko sa big screen. Ang nandoon ay ang mga mahal ko sa buhay.

Ang Lolo ko ay nakakadena na sa loob ng kanyang kwarto. Sa isang silid naman nakita kong nakakadena rin ang aking ama. Maraming galos ang buong katawan nito. Makikita ko dahil wala itong saplot na pang-itaas. The masked man whipped him many times. Because of the speaker, I heard how my father’s voice groaning in pain. He was gasping for some air to lessen the pain. He is yelling to stop what the masked man doing.

Sa kabilang silid naman ay nakita ko si Farah. She was chained with silver, that’s the weakness of a wolf. Nakita ko sa mga mata nito ang sakit. She was tortured too. Nakita ko na sira-sira na ang damit nito. She was wearing a red long gown. Nanghihina na rin ito.

Sa kabila naman ay nakita kong naglalaban ang dalawang wolf. I know the black and white wolf is my Alpha. Kulay kayumanggi naman ang kalaban nito.

Nanlabo na ang mga mata ko dahil sa aking nakita. I’m crying. Kaba at takot ang nanaig sa aking puso. Naawa ako sa kanila. Naramdaman kong nanghihina ang katawan ko. I found myself kneeling in front of him. My tears were flowing down my cheeks. Natatakot ako sa mangyayari.

“N-No, Lolo. Please stop… don’t hurt them… huwag mo silang idamay sa paghihiganti mo…” pagmamakaawa ko sa harap niya. Hindi ko kayang may mawala pang tao na mahalaga sa buhay ko dahil sa akin. “T-Tell me, h-how can I help you? What should I do to save them?” I pleaded with tears.

He smirked. “I want you to torture your friend–the McMahon girl–the one and only family of McMahon boy. Torture her until she dies… in front of me.”

No. Lanz will hate me if I kill his sister.

Halos mabingi ako sa aking narinig. No way! Hindi ko kaya. I cried and still pleading in front of him. Hindi ko kayang gawin ang inuutos niya. Ayaw ko!

“N-No! N-No! I c-can’t do it, Lolo… p-please c-change it. I won’t hurt my friend. Lanz will hate me. I won’t torture his sister, pl–"

“You don’t have any choice, Veronica. I will kill them one by one in front of you if you won’t obey. What do you think?” He laughed because of triumph.

I cried in front of him. Hindi ko kaya ang pinapagawa niya. Napakasama niya. Ang sakit, hindi ko talaga kaya.

No. I won’t hurt anyone just to save my family. I must find another plan.

Napapikit ako habang tumutulo ang luha.

“I’ll give you one hour to think. You will do what I’ve said, whether you like it or not.”

Lumapit siya sa akin. Hinawakan niya ang aking panga at pinaharap sa kanyang mukha. Kahit puno ng luha ang mga mata ko ay nilabanan ko ang titig niya.

“Your decision can save a life. Don’t play hard, Veronica. You’ll regret it if you won’t obey. Knock my door if you’ve decided, and I will free them, okay?” he said with a curved on his lips.

Binitiwan niya ako at umalis siyang tumawa ng malakas. Kahit malayo na siya sa kinaroroonan ko, ang tawa niya ay umalingaw-ngaw pa rin sa buong sulok ng mansion.

Para akong nauupos na kandila na nakaluhod sa malamig na sahig. Ang luha ko ay patuloy pa ring tumutulo. I don’t know what to do. I really don’t know. I am afraid.

“Mom, please help me. I’m begging you,” mahinang sambit ko habang patuloy pa rin na dumadaloy ang aking luha.

I don't have the strength anymore. I’m drained. I am afraid.

* * *