Unexpected One

Chapter 7

Weeks past and papa stay with our side, hindi niya kami iniwan dahil gusto daw niyang bumawe. Ginawa niya lahat at gumagaan naman ang pakiramdaman ko. Pero hindi ko nagagawang tignan si papa sa mata, tanging ngiti lang naibibigay ko sakaniya, naging palangiti narin sila rica at reshma dahil palaging nandito si papa. Ginaganahan din sila sa pagpasok at pag-uwi dahil ang madadatnan nila ay si papa, ayos na sakin yon dahil mas maganda yon kesa sa dating hindi mo maipinta kung ano ang itsura nila..

"Gurang ano? Tutulala ka lang diyan? Seryoso ka?" Nagulantang ako sa lakas ng boses ni jem, APAKA DADA!

"Dapat talagang sing lakas ng speaker yang bibig mo jem?" Kumagat siya sa dalang turon at umupo sa tabi ko..

"Eh kasi naman! Kanina pa kita tinatawag pero dika sumasagot! Apaka snob mo!" Umiling ako at tumingin ulit kay papa na natutulog habang hawak ang kamay ni mama..

Tagal na netong scene na to ah...

"Gurang, dika ba naawa sa papa mo?" Tumingin ako sa kaniya at ibinalik agad ang tingin kay papa.

"Naawa shempre tatay ko yan, pero alam mo ying tinik na nakatusok sa dibdib mo kapag nakikita ko siya? Sobrang....sobrang sakit" tumitig lang ako kay papa habang iniisip ang dating samahan namin. We're close, he's my bestfriend and my papa...

"Lam mo rieyah, matuto kang magpatawad jusko..alam kong masakit yang nangyari sayo pero wag mong kimkimin ng sobra..yung tito mo nga napatawad si tita amanda eh, ikaw pa" naiintindihan ko si jem at alam kong tama siya, naguguluhan lang ako at hindi pa alam ang gagawin ko sa oras nato dahil kay mama...

Can i forgive my father?

Hindi ko alam kung pano ako naka-uwi sa bahay ni tito ng nakatulala. Pinagbuksan ako ng pinto ni tita at nginitian ng napakaganda, tumango lang ako at dumiretso sa kwarto namin nila rica at reshma pero hindi ko inaasahan na susunod si tita amanda.

"Rieyah are you okay?" Humarap ako sakaniya at ngumiti, tumango ako kahit nanggigilid na ang luha ko dahil napatitig ako sa tyan niya..

I shouldn't hate this baby...

Tumalikod ako at pinunasan ang luhang naramdaman ko sa pisngi ko, umupo ako sa higaan at doon humarap ulit kay tita amanda..

"Can i forgive you?" Tumungo siya at hindi nagsalita. "Im trying my best to forgive you and my father but...why?" Hindi ko na napigilan ang luha ko dahil sa sakit na nararamdaman ko...

"Rieyah take a step my darling...mahirap magpatawa lalo na at sobrang bigat ng kasalanan, nagsisisi ako kasi ganito ang nangyari sainyo but please darling take a little steps to forgive us" tinakpan ko ang mukha ko gamit ang palad ko at umiyak ng umiyak. Gusto kong pagalitan ang sarili ko dahil sa ganitong attitude ko!

(Maatitude ako eh!)

"Look darling....don't push yourself so hard okay? Hayaan mo ang puso mo ang magpatawa at hindi ang isip mo...learn to forgive not to forget" tila natauhan ako sa salita ni tita pero bakit nasasabi niya yon sa kabila ng ginawa nila? Ako lang ba ang sarado ang isip dito o sadyang hindi lang siya nahihiya?

Humiga ako at tumalikod sa kaniya at ilang segundo palang ay narinig ko ng sumarado ang pinto. Umayos ako at hinarap ang kisame at doon tumulala..

"What's wrong with you rieyah?" I asked my self and slowly my tears starts to fall from my eyes. "Bobo ka rieyah...apaka bobo mo" pumikit ako at binalikan lahat ng oras na masaya kami na buong pamilya hanggang sa pumasok sa isip ko kung pano ko masaksihan lahat ng ginagawa nila!

"God! This is too much to hadle!" Umupo ako at dumiretso sa c.r at doon nag shower. After taking a bath, i checked my fb acc and there's nothing interesting news about...