Nieuwe Kracht

Hoofdstuk 4: Aida's herinneringen

"Aida." Zei hij. Zijn stem weergalmde door de ruimte. De kleurenstromen stokte even en kronkelden toen nog heviger door de ruimte.

"Aida, zusje." Hij zei het vriendelijk, liefdevol. In de hoop dat ergens, ze hem zou erkennen als haar broer. Tussen de vele paarse stromen zag hij een kleine lichtblauw stroompje voorbij schieten. Het was slechts een snelle flits en het schoot vrijwel meteen weer weg om plaats te maken voor de vele paarse stromen. Toch was dat wat hij moest hebben. Hij trok een mondhoek op en schoot erachter aan. Lichtblauw stond voor vertrouwen, kalmte. Ergens in haar onderbewuste herinnerde ze zich dat hij haar broer was. En niet alleen omdat dat was wat ze haar verteld hadden, maar omdat ze het voelde. En dat gevoel was wat hem naar de herinneringen zou leiden. Dat was zijn startzetje.

De blauwe stroom kronkelde hevig en hij moest moeite doen om het bij te houden. Het schoot bruut van de ene naar de andere kant en wisselde te pas en te onpas van richting. Al snel cirkelde het stroompje rond een van de deuren. Een gesloten deur. Uiteraard. Hij hijgde lichtjes na de achtervolging. Hij was hier totaal niet meer op getraind. En al die maanden dat zijn energie slapend had gelegen, hielpen ook helemaal niet. Hij greep de klink van de deur vast en rukte het vastberaden open. Daar zag hij zichzelf en Aida als kleuters. Hij zag zijn jongere zelf tegen de zetel zitten. Voor zich uit starend. Een kleine Aida zat naast hem op een speelmat omringd door allerlei speelgoed. Zodra hij de beelden zag, leek het in zijn hoofd ook een deur te openen. Zijn eigen herinneringen zaten ook nog niet allemaal op hun plaats, maar deze beelden brachten bij hem ook weer herinneringen naar boven.

Het was de eerste dag geweest dat Anja hem was gaan terug halen bij zijn vader. Hij had gespannen tegen de zetel gezeten, niet wetende wat hij had moeten doen, wat zijn opdracht was geweest. Het volgende moment zag hij de jongere Aida hem een speelbal overhandigen. Het was de eerste keer dat hij zijn jongere zelf haar zag aankijken. Aida's grote blauwe ogen keken hem zo vol vertrouwen aan. Haar brede glimlach over haar kleine gezichtje. Hij zag zichzelf aarzelend de bal aannemen. Ze sloeg een vrolijke kreet en haalde meteen nog meer speelgoed wat ze hem kon geven tot hij er helemaal onder bedolven lag.

Hij glimlachte dankbaar bij de herinnering. Het was de eerste keer geweest dat hij zich als een normaal kind had kunnen gedragen. En wat het had betekend om een klein zusje te hebben. En voor Aida duidelijk ook het moment dat ze had geweten hoe het was om een grote broer te hebben.

Plots verstoorde een sterke wind de herinnering. Hij voelde hoe hij achteruit werd geduwd en de deur voor zijn neus met een klap dichtviel. Hij staarde er geschokt naar. Dat was nog nooit gebeurd. Zelfs bij geheugenverlies, bleef de deur normaal altijd open eens ze open was. Hij vloekte. Zijn al moeilijke opdracht was net nog duizend keer moeilijker geworden. Hij sloot zijn ogen en zocht telepathisch contact met Jenny.

"We hebben een probleem." Zei hij. Jenny's stem galmde al snel in zijn hoofd.

"Wat?"

"Ik kan haar herinneringen niet vasthouden. Zodra ik ze loslaat, glippen ze zo weer weg. We moeten een manier vinden om ze vast te zetten."

"Hoe wil je dat doen?"

"Als ik dat wist, had ik het gedaan."

Het werd stil aan de andere kant. Hij wreef gefrustreerd over zijn gezicht terwijl hij nadacht. Ergens had hij wel kunnen raden dat het geen gewone amnesie was na de tijdshuttles, maar dit werd net iets te ingewikkeld. Het was dankzij energie dat de zeventig jaar in de toekomst hadden kunnen springen en als hij ondertussen iets geleerd had, was dat energie altijd onvoorspelbaar was.

"Wacht, ik weet misschien iets." Hoorde hij Jenny ineens roepen.

Hij keek op. "Wat?"

"Ik kan ze misschien vastzetten, als je mij zegt op welk moment."