Faith's Story

Hoofdstuk 5

'Hé komen jullie mee, we moeten gaan.' Ik sta voor het appartement van Trinity. Het gebouw ligt naast het hoofdkwartier van Onverschrokkenheid, en iedere Onverschrokken heeft een eigen appartement. Ze sluit de deur achter haar en loopt met ons mee naar de trein opstap plaats. 'Zeg, moesten wij Devan nou nog ophalen?' Lyric schudt haar hoofd. 'Nee hij zei gisteren tegen mij dat het niet hoefde, hij zou zelf gaan.' Ik zie de koplampen van de trein, hij verminderd zijn vaart. De andere onverschrokkenen beginnen te rennen, ik ook. Lyric springt als eerste in de trein, en daarna Trinity. Ik grijp het handvat naast de deur van de trein en spring op het opstapje dat voor de deur is gemaakt. ik duw mijzelf de wagon in en veeg mijn broek af die onder het stof zit.

'En hebben jij er een beetje zin in?' Het is Dakota. Ze is naast mij komen staan. 'nou nee, ik wil niet weten dat ik waarschijnlijk weg moet bij mijn ouders.' Ze heeft een flauwe lach op haar gezicht staan, maar hij is snel verdwenen. 'Ik ben blij met de tatoeage en ik zal jullie niet vergeten, nooit. Maar ik blijf hier niet, ik heb nu echt besloten dat ik naar Eruditie gaat. en jij?' ik friemel aan mijn mijn t-shirt. "Ik, ik wil het liefst de stad uit, bij geen ene factie hoor ik" maar dat hou Ik maar voor mijzelf. 'Nou dat weet ik nog steeds niet, ik zit te twijfelen. Ik laat het maar gebeuren, ik zie het dan wel.' Ze knikt. 'Ja dat begrijp ik, ik hoop dat je het dan wel weet, en niet de verkeerde keuze maakt. Anders word jij misschien wel factieloos, dat wil je niet.' Ik moet nu denken aan zo'n vrouw die voedsel uit prullenbakken haalt, ik vind het al vies bij het idee!

Ik kijk door één van de ramen en er verschijnen hele hoge gebouwen. Ik weet dat we naar het midden van de stad gaan, waar de kiesceremonies plaatsvinden. De trein verminderd zijn vaart. Ik zie een groot gebouw, die zelfs zo hoog is dat hij in de wolken eindigt. Er zijn vijf ingangen, elk is voor een eigen factie. Boven de deuren staan de logo's zodat je kan zien waar je moet staan. Onverschrokkenheid is in aan de rechtse kant. het is heel druk, bij elke deur staat een lange rij. Het is tijd om te springen. Trinity gaat als eerst, en daarna ik. Dakota en ik nemen allebei tegelijkertijd een aanloop en springen. De wind voert ons mee, en ik beland even later met een harde klap op de grond, ik breng mezelf weer in evenwicht door te rennen. We stoppen voor de deur en wachten af.

De deuren gaan open met een klik, en iedereen stormt naar binnen. Trinity, Dakota en ik wachten even tot dat de meeste mensen naar binnen zijn, en dan gaan wij.

We lopen een zaal in, het heeft vijf vakken, elk voor een factie. Ik speur het Onverschrokkenheid's vak af naar mijn ouders. Ze zijn nog best lastig te vinden, iedereen draait dezelfde kleding uit de facties. Ik vang een glimp op van mijn vader, hij staat te zwaaien zodat ik hem zie. Ik loop naar hem toe. Ze zitten middenin het vak. Ik plof neer naast mijn moeder. 'Hoe zijn jullie hier gekomen?' Ik kijk mam aan. 'En nee we zijn niet met de trein gekomen, er kwam een bus voor alle ouders van de Onverschokken kinderen.' Ik begin te knikken. 'dat is handig, ik wou al zeggen, de ouders met een trein?'

Een blonde vrouw van Eruditie komt op het podium staan. Het is Jeanine, de leider van Eruditie, zij is geobsedeerd door Afwijkende, ze stuurt het allemaal aan, de haat die iedereen heeft aan hun. 'Welkom allemaal!' Zegt ze. De zaal wordt onmiddellijk stil.

'Welkom allemaal. Bij de kiesceremonie.' Begint ze, en loopt heen en weer op het podium, ik word er zenuwachtig van. 'Vandaag zullen alle zestienjarige gaan kiezen voor een factie, een factie waar ze de rest van hun leven zullen doorbrengen. Dit doen wij al generaties lang. Wij proberen om zo oorlogen te voorkomen. Ze verdeelde zich in facties die streden om een eigenschap waarvan hun dachten dat hij oorzaak was van de chaos in de wereld, om deze zo uit te roeien.'

Jeanine kijkt het publiek in en gaat dan verder.

'zij die egoïsme als oorzaak aanwezen, begonnen Zelfverloochening.'

Hun hebben gelijk, maar egoïsme is niet het ergste.

'Zij die onwetendheid als oorzaak aanwezen, werden de Erudieten.' Slimheid brengt juist oorlog, omdat alles om slimheid draait.

'Zij die oneerlijkheid aanwezen als oorzaak, vormde Oprechtheid.' Altijd eerlijk lijkt mij vréselijk!

'Zij die agressie als oorzaak aanwezen, richtten Vriendschap op.' Agressie is slecht, ik zou daar best bij passen.

'Zij die lafheid aanwezen als oorzaak, waren de Onverschrokkenen.' Ik kom uit Onverschrokkenheid, maar ik ben het niet met hun eens. waarom zou je altijd moeten vechten voor dingen?

Ik kijk naar de stenen bakken op een tafel op het midden van het podium. Elke factie heeft zijn eigen bak, en daar zit iets in wat symbool staat voor de factie: "Water voor Eruditie, Grijze stenen voor Zelfverloochening, aarde voor Vriendschap, Glas voor Oprechtheid en hete kooltjes voor Onverschrokkenheid."

Jeanine stopt met praten en loopt het podium af, terug naar het vak van Eruditie. Dan komt er een man naar voren, hij draagt grijze kleding uit Zelfverloochening. Hij is Marcus, één van de leiders van de stad. Zelfverloochening neemt de leiding over de stad, omdat ze onzelfzuchtig zijn, en zullen hun macht niet misbruiken. 'Deze facties leven al een lange tijd in vrede met elkaar, en we geven elkaar meer dan ik hier kan opnoemen. In onze factie vinden we de zin, het doel van ons bestaan, en het leven zelf.' Ik kan me goed herinneren toen Eric op het praatbalkon stond en zei: 'Factie boven bloed.' Ik wist niet wat dit inhield, maar nu snap ik het.

'En daarom deze dag, waarop we onze aspiranten ontvangen, die samen met ons een betere samenleving en aan een betere wereld zullen werken.' Iedereen in de zaal begint te klappen. Marcus gaat achter de bakken staan. 'Stilte in de zaal!' Iedereen word weer stil. 'Rylan Flunner, je mag als eerst kiezen.' Een jongen uit Oprechtheid loopt via de trappen naast de stoelen naar beneden. Hij snijd met het mes zijn huid open en gaat voor de bakken staan. Langzaam tilt hij zijn arm op en er valt een druppel bloed op de grijze stenen. 'Zelfverloochening.' roept Marcus. Eén voor één kiezen de kinderen. 'Dakota Underwood.' Ze gaat voor de bakken staan en kijkt nog één keer mijn kant op en draait zich dan om. Ze heft haar hand. 'Eruditie.' Er stijgt geroezemoes op in het vak van Eruditie, maar beginnen dan te klappen. Ze heeft het gedaan, ze durft het ook al is haar haar roze. Ik ben trots op haar.

'Lyric Greys.' Ik schrik van de naam. Mijn zus is nu aan de beurt. Ze staat op en loopt naar beneden, ze gaat voor de bak van de hete kooltjes staan. 'Onverschrokkenheid.' Lyric loopt weer terug naar het vak en gaat weer naast mij zitten. 'Faith Greys.' Ik kijk om mij heen. Ik ben nu. Mijn moeder gaat aan de kant zo dat ik er langs kan. 'Succes.' Zegt ze. Ze geeft mij een glimlach voor de laatste keer. Ik loop met een brok in mijn keel naar beneden. Ik zie de kooltjes van Onverschrokkenheid, en de aarde van Vriendschap. Ik wil niet kiezen, want de keuze is heel moeilijk. De facties verschillen zo van elkaar. ik pak het mes en maak een snee in mijn handpalm. Waar moet ik voor gaan kiezen, ben ik dapper en heb een hekel aan lafheid, of ben ik aardig en heb ik een hekel aan agressie. Wil ik de kans lopen dat ze mij ontdekken als Afwijkende, of niet. Die vraag zwerft door mijn hoofd. Ik moet nu gaan kiezen. Ik doe heel even mijn ogen dicht. en ik loop vooruit. Ik denk alleen aan de keuze, en waar ik nu heen loop word het. Ik doe mijn ogen open en laat het bloed in de bak vallen die nu voor mij staat. De bak met de aarde van Vriendschap.