Faith's Story

Hoofdstuk 4

Ik zit met Trinity aan één van de tafels van de aula. We hebben geen school, maar we moesten even praten vond zij. 'Ik blijf hier, en jij?' Ze kijkt me doordringend aan. "Ik niet, ik gruwel van dit allemaal, als ik hier blijf word ik ontdekt door de leiders van Onverschrokkenheid" de woorden lagen op mijn tong maar ik slikte ze in. 'Ik weet eerlijk gezegd nog niet waar ik heen wil, het is best moeilijk ook al heb je de test gedaan, als je gevoel anders ligt is het moeilijk. Ze knikt. 'ik snap je.' Dakota komt aanlopen en gaat tegenover mij zitten.

'Ik ben bang dat ik hier weg ga.' fluistert ze. Trinity kijkt haar verwart aan. 'wat? ga jij hier weg! Waarom?' Dakota neemt een hap van haar appel. 'Ik hoor hier niet thuis.' Trinity buigt zich over de tafel en grijpt de appel en pakt hem af van Dakota. Hé!' Ze kijkt Trinity geïrriteerd aan. 'Je hoort hier niet thuis zeg je, voel je dat dan wel in een andere factie?' Dakota probeert de appel terug te pakken maar haar pogingen mislukken, ze geeft het op. 'Hoezo? Iedereen is anders, misschien voel jij je hier wel thuis, maar ik niet.' Ze heeft een boze blik in haar ogen. 'Nou, waar wil je dan heen gaan?' Trinity neemt een hap van de appel. 'Ik wil naar Eruditie!' Trinity begint hard te lachen. 'Eruditie? serieus? ze zien je al aankomen met je roze haar. Ze nemen jou niet serieus.' Ze schudt haar hoofd. Ik kan het niet aanzien, ze maakt Dakota belachelijk, en dat ben ik niet gewend van haar. 'Stop! allebei, als Dakota naar Eruditie wil, laat haar dan gaan, we gaan zoiets toch ook niet tegen jou zeggen.' Ik veeg een kruimel van de tafel. Trinity zegt nu niks meer. 'Sorry Dakota, ik meende het niet zo.' Ze kijkt haar smekend aan om vergiffenis. 'Oké, ik snap je, ze zien mij ook aankomen met mijn roze haar.' Dakota ga met haar hoofd op de tafel liggen. 'Nee joh! tuurlijk doen ze dat niet, het gaat om je innerlijk, als jij denkt dat je slim genoeg ben voor Eruditie, dan moet je dat doen, volg je gevoel.' Zij kan dat wel ik niet. Ik voel me nu alleen, als enige Afwijkende hier. Wat het precies in houdt weet ik niet, maar het zal wel, dat kom ik nog wel een keer te weten.

'Dat is waar.' Ze schenkt me een glimlach. 'Dankjewel Faith. Je bent geweldig.' Waarom zou ik geweldig zijn, ik zeg alleen de waarheid. Soms snap ik niet waarom mensen mijn bedanken voor dingen. 'Alsjeblieft.' Trinity legt het klokhuis van de appel neer op tafel. 'Ach, ik kijk er niks verbaast van op dat Faith weer met het juiste antwoordt kwam. Die meid weet altijd overal het goeie op.' Ze lacht en staat op en loop naar de prullenbak. 'En waar ga jij heen?' Dakota heeft ondertussen een nieuwe appel gehaald. 'Ik ben er nog niet uit, maar ik blijf denk ik niet hier. Ik hoor hier niet.' Dit is de eerste keer dat ik laat merken dat ik hier niet wil blijven.

'Ik begrijp jou wel, en ik denk hetzelfde.' Ik glimlach.

Als Trinity terug is zegt ze 'Ik vind dat we voordat uit elkaar voor eeuwig, iets hebben waarmee we elkaar onthouden, onze oude factie.' Haar ogen glinsteren. 'en hoe wil je dat doen?' Ik kijk haar vragend aan. 'Wat dacht je van een tatoeage? Het logo van Onverschrokkenheid. klinkt dat niet leuk?' Ik kijk Dakota aan. Ik heb nog geen tatoeages, en ik heb er nooit over na gedacht om er één te nemen. Eigenlijk klinkt het wel leuk, een teken van vriendschap. 'Ik vind het een goed idee.' Mijn antwoord verbaasde me. Omdat het anders is dan wat ik normaal doe, het is meer iets Onverschrokken. Ik zei het luid en duidelijk. 'Ik ook.' Dakota kijkt even moeilijk maar die blik was snel weg.

We lopen de tatoeage shop in. Het is gewoon in een oude fabriekszaal, die gezelliger is gemaakt. Er hangen tekeningen van verschillende tatoeages. Hier en daar lopen mensen. Er staan ligstoelen waar je op wordt getatoeëerd, deze zijn net zo als de meeste meubels, heel simpel. Er hangt een poster met het logo van Onverschrokkenheid. Trinity loopt er naar toe en haalt hem van de muur, dat is denk ik de bedoeling. 'kom.' Ze loopt met de poster in haar hand naar één van de tatoeëerders. 'Hallo, ik wil graag deze.' Ze tikt tegen de poster. Een vrouw met zwart haar pakt de poster en wijst naar de ligstoel. 'ga maar liggen.' We lopen achter haar aan en gaan zitten op de stoelen die staan in een kamer, nou ja dit moet op een kamer lijken, met een aantal hangende schermen , deze bieden toch nog een beetje privé. 'Ik ben Tori. waar wil je hem hebben?' Trinity tikt op de onderkant van haar pols. 'hier.'

Nu ben ik aan de beurt, ik ga liggen en veeg mijn haar uit mijn gezicht. 'Ik wil hem op dezelfde plaats als Trinity.' Ze knikt. 'oké, dat gaan we doen.' Ze plakt een stikker op mijn arm en trek hem er dan af. Een afdruk van het logo, zoals die straks wordt. Nu kan ik niet meer terug, maar dat wil ik ook niet. Tori pakt de naald en begint. Eerst deed het pijn, maar al snel wen ik eraan.

'Klaar.' Ik kijk naar mijn pols. het Onverschrokkenheid's logo, de vuurvlammen, ze staan voor dapperheid, dat is waar heel onverschrokkenheid omdraait, om je angsten te overwinnen en nergens bang voor zijn, geen lafheid.

Als Dakota ook klaar is, kijken we allemaal elkaar aan. 'Jeeh! nu zijn we de Onverschrokken vriendinnen, voor altijd!' Tori lacht flauwtjes. 'Nou fijn dat jullie zo enthousiast zijn.' Trinity lacht en kijkt Dakota en mij aan. 'Nu zijn we altijd bij elkaar! Beste vrienden. Ook al gaan jullie naar een andere factie, we zullen altijd verbonden zijn.' Dakota en Trinity lopen al weg, ik wil ook gaan, maar Tori houdt mij tegen.

'Jij bent Faith tóch.' Ze laat mijn arm los. 'Ja, hoezo?' Haar ogen zijn donker, bijna zwart. 'Oh, niks hoor, ik hoorde over jou.' Wat? wat ging er rond over mij? 'oh echt? wat hoorde u dan?' ze doet een stap dichter naar mij toe. 'Ik weet het niet meer precies, maar het ging over jou testuitslag. Maar maak je daar geen zorgen over, ik ga er van uit dat je het weet, toch?' Waar ging ze het nou over hebben, en hoe weet zij over mijn testuitslag. 'Waar heeft u het over? Wat weet ik?' Ze fluistert, als de zoveelste vandaag. 'Nou, dat de leiders van Onverschrokkenheid opzoek zijn naar mensen zoals jij, ik neem aan dat Georgia dat wel verteld heeft.' Hoe weet zij dat een ene Georgia de test heet afgenomen van mij. 'Hoe weet u dat? van Georgia.'

'Ze is een goede vriendin van mij, maar dat doet er niet toe. Ik wil je alleen zeggen dat je de juiste keuze moet maken, je kan worden ontdekt als je hier blijft.' Wat moet ik nu zeggen, ik kan zwijgen en doen alsof ik er niets van weet, of vragen wat het precies betekent. Maar wanneer ik het wil vragen komt er een man aan gelopen. Eric, hij is ook één van de leiders van Onverschrokkenheid, net zo als Max. Hij kijkt mij doordringend aan waardoor ik gewoon bang word. 'Ik wil graag een tatoeage laten zetten.' Zegt hij met nog steeds zijn ogen op mij gericht. Ik kijk snel weg en loop weg. 'Succes met het kiezen morgen!' Roept Tori nog. Ik loop de shop uit en zie mijn vrienden bij de rand van de kloof staan.