ဘုတ္!
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ အလ်င္လို သြားလို႔ပါ"
မနက္မိုးလင္းကတည္းက တ႐ုတ္ကေန အေမကျပန္လာဖို႔ခ်ည္း ဖုန္းဆက္ေျပာေနတာမို႔ လူကစိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔လာပါတယ္ဆို ေက်ာင္းေရွ႕အ၀င္ဝမွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တိုက္မိလို႔ လက္ထဲက စာအုပ္ေတြအကုန္ျပဳတ္က်ကုန္ရသည္။
က်စ္ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ပဲ ေတာင္းပန္စကားေျပာေနတာကို သိေပမဲ့အဖက္မလုပ္ ဆံပင္ေတြကိုပဲ ဖြလိုက္ကာ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ရပ္ေနမိသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ် ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းတံခါး မပိတ္မီ အျမန္ေပးစရာေလးရွိလို႔ ေလာသြားမိတာပါ"
သြားၿပီ လုဟန္ေရ မင္းေတာ့တကယ္သြားၿပီ မၾကည္ေနတဲ့စိတ္ေတာင္ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ေတြးလို႔မရေတာ့။ ေခါင္းထဲလည္း ေလဟာျပင္ထဲေရာက္သြားသလိုပင္ ဘာဆိုဘာမွေတြးလို႔ မရေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကိုယ့္ဆီ စာအုပ္ျပန္ေပးေနတဲ့ သူရဲ႕မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုသာ ႀကီးစိုးေနသည္။
ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတဲ့လူပဲ ဒီလူက။ တခါမွ မလႈပ္ခတ္ဖူးတဲ့ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြကလည္း မူမမွန္ခ်င္ေတာ့သလို အသက္ရႉေတြပင္ ျမန္ေနၿပီ။
"ဟိုေလ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ် တခုခုအဆင္မေျပလို႔မ်ား"
"ရတယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
အားနာနာနဲ႔ ေျပာေနတဲ့သူကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္စကားေတြေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးသြားတယ္ထင္ေလာက္မည္မွာမလြဲ။ တကယ္ေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ ပ်က္ေတာ့မတတ္ျဖစ္လာတဲ့ ႏွလုံးခုန္ျမန္မႈေတြေၾကာင့္ အျမန္ပင္ ေရွာင္ဖယ္ခ်င္ေဇာတစ္ခုေၾကာင့္ဆိုတာ ကိုယ္သာသိလိမ့္မည္။
ခပ္ေဝးေဝးေရာက္မွ ေက်ာင္းေဆာင္နားကြယ္ကာ ခဏရပ္ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲကျပန္ထြက္ၿပီး ေက်ာင္းေရွ႕အသင့္ရပ္ထားတဲ့ကားထဲဝင္သြားတဲ့လူႀကီး။
သူဘယ္သူလဲ မိန္းမရွိလား အခုကသူ႔ကေလးကိုလာပို႔တာလား။
မဟုတ္ပါေစနဲ႔။ သူက အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစ။
ျပန္ဆုံႏိုင္တဲ့လူ ဟုတ္မဟုတ္ လုဟန္မသိ။ အခုစိတ္ထဲ ႀကီးစိုးေနတာက သူ႔မွာပိုင္ဆိုင္သူ ရွိမေနေစခ်င္ တာပဲ။
ESTÁ A LER
ခ်စ္ရပါေသာေမာင္ေမာင္ဗိုက္(ချစ်ရပါသောမောင်မောင်ဗိုက်)
Fanficဗိုက္တလံုးနဲ႔ေကာင္ေလးတေယာက္ပတ္ခ်န္းတို႔အိမ္ဆီေရာက္လာေသာအခါ
