Hiding My Ex- Boyfriend's Son

CHAPTER 1

Si-mor is the correct pronunciation but my wayward kiddo pronounced it as Sey-mor. I don't think my son mispronounced it though, he must be teasing her.

Zander hissed.

"What did you call me? Seymor? It's Simor, you ungrateful punk!"

A mysterious smile twisted on my son's lips as he turned his back at her. Her dark eyes fixed to something behind me or in me. He ran his fingers into his damp hair. Meanwhile, the girl continued whining.

"Mom," aniya at humalik sa'king pisngi.

"She's pretty, anak."

Muli kong sinulyapan ang babae na nakasimangot pa rin. Nakahalukipkip ang mga kamay at masama ang tingin sa likod ng anak ko. She probably badmouthing my son. With her eyes lit up by hate and nose releasing smoke of bugbears. Walang tigil din sa pag-ismid ang labi niya.

Alexander is not the usual 12 years old kid. Dala niya ang dugong banyaga ng kanyang ama dahilan ng pagiging matured at liberated ng kanyang pag-iisip. He appeared to be 17 or 18 years old dahil sa tangkad at pag-iisip niyang maka-Western. Lalo na kapag nahahalo sa mga kaibigang Pinoy, lumilitaw ang dugo niyang banyaga.

"Congratulations, Mom," aniya na nagpalapad sa ngiti ko.

Kararating lang ng pagkain na in-order namin at kate-text lang din ni Maddox na hahabol siya pagkat may dinaanan pa itong importante.

Tanaw mula rito sa kinauupuan ko ang palubog ng araw na nagdulot ng pagka-orange sa kalangitan. Napakaputing buhangin at turquoise na tubig ng dagat. Kaaliw-aliw na alon at mga taong nagsasaya.

It's summer season and everyone's enjoying their vacation. Ladies kill the shore with their bikinis and confidence. Men, on the other hand, setting fire to the whole island with their perfect toned abdomen. Different races. Different kinds of beauty. Boracay is indeed heaven.

And yeah, I am living my life with my son on a gorgeous island.

Nginitian ko ang anak at sapilitang sinubo sa kanya ang shrimp na kahihimay ko lang. Wala siyang nagawa kundi nguyain ang bigay ko kahit na may laman pa ang bibig niya.

"Congratulations, Rara."

A loud voice from behind gasped me tremendously. He blindfolded my eyes with his hands. His familiar scent attacked my nose that calms the panicking butterflies in my stomach.

Kahit kailan talaga, kalokohan ni Maddox. Ilang taon na hindi pa rin nagbago.

"I know it's you, Momo, so thank you."

"Ang talino mo talaga, Aragen." Ngayon naman ay ang pisngi ko ang pinaglaruan niya. "Hinding-hindi pagsisihan ng institution ng CPAs ang pagkapanalo mo. Isa ka talagang huwarang Accountant."

Nanlaki ang mata ko nang napalakas ang boses niya at napatingin sa gawi namin ang ibang kumakain. I smiled awkwardly to them at hinila paupo si Momo.

"Baliw! Umupo ka nga! Nakakahiya!"

Muli akong lumingon sa paligid habang nakahawak pa rin sa long sleeves niya. I heaved a sigh when everyone went back with their businesses. Binalik ko ang tingin kay Momo at pinanlisikan siya.

"Takas ka na naman ba sa Mental?" nakangiwi kong salita. "Nakakahiya ka! Umupo ka na nga lang at kumain. Ginutom mo na naman sarili mo."

Bago pa man siya maupo ay may kinuha muna ito sa katabing lamesa. He kissed my cheeks as he handed the bouquet of mixed red and pink roses to me. All of my irritation vanished. May binigay din siyang small box.

"Nag-abala ka pa. Salamat."

Hindi na ko nagulat dahil ganyan si Maddox dati pa. Momo ang tawag ko sa kanya at Rara naman tawag niya sa akin. I can't thank him enough dahil sa naitulong niya sa amin ng anak ko.

When the world turned me down, he's there. Offering his shoulder for me to cry on. He's there as my company. He's there to root me everytime I felt like surrendering.

He stood as the father of my son. Eventually became his best friend and teacher. He literally took over all the responsibilities of someone irresponsible. Wala na akong hinanakit pa sa nakaraan, and I'm actually grateful now.

"Kailan ka pa naging abala sa'kin, ha? Mema ka rin e."

Inakbay niya ang braso sa sandalan ng inuupuan ko. He really didn't want to hear that we're a burden to him, because we'll never be. Iyan ang bukambibig niya. Kahit kailan ay hindi kami magiging abala 'pagkat pamilya kami. We're his family and he's ours.

Napanguso ako nang bigla niyang ikulong ang pisngi ko sa kanyang palad. Pinanggigilan niya iyon nang nakanguso rin at patuloy sa pagrereklamo.

"Cute mo talaga, Rara!"

"Let me go, Momo—" I mumbled the words.

Sunod kong narinig ang pagtawa ng aking anak. Napalingon ako sa gawi niya, sa ganitong posisyon. My heart thumped when he smiled. His shoulder danced from his laughter. Bumalik ang tingin ko kay Momo at nakitang nakangiti rin ito. Tiyak na pinagtatawanan ang mukha ko.

We're almost perfect—me, my son, and Momo. I hope it lasts.

A brand new day welcomed me as I set my foot on the floor of my office. The sun is bright outside, the waves on the shore relaxed my raging heart.

My workplace is a walking distance from my house, as well as my son's school, Bloomfield Integrated Academy in Sitio Bolabog.

Nagtagal kami ng isang oras sa restaurant kahapon. Maraming kwento ang pinagsaluhan namin. Si Momo ang taya sa mga kwento. Palagi kasi siyang may baon. Walang-humpay na tawanan at asaran ang naganap.

Siya rin ang nagbayad ng bill. Momo is a rich businessman. His five-star hotel is one of a must staycation in Bora.

I assembled my things on the table when all of a sudden, a piece of an envelope with embellishments falls to the ground.

My brows furrowed. Pinulot ko iyon at napalinga sa paligid. I am not expecting such thing today. I flipped over the envelope and snorted when I saw my name at the back of it.

Binuksan ko iyon. Formal letter siya. Like a piece of important information sent by messenger to the Queen.

The letter talks about my recent award and shares how amazed the sender is. He also congratulated me. I mouthed thank you though that won't reach the sender.

Ngunit nang makarating sa dulo ay agad akong nanlamig. Tila may nagbuhos ng isang baldeng tubig na may yelo sa ulo ko. My world seemed to stop revolving. My breath hitched and cold sweat streamed. Napasuklay ako sa buhok gamit ang daliri at nilibot ang tingin sa buong opisina.

Is he here?

Malakas na tambol ang dumagundong sa dibdib ko dahilan para magsitayuan ang balahibo ko at manghina ang tuhod. Mabilis akong napaupo sa swivel chair at hinagis ang letter sa lamesa.

P-paano niya nalaman? Ramdam ko ang paglamlam ng aking mata at ang mainit na pagtipon ng mga luha sa gilid nito.

Nanginginig ang mga kamay ko nang halungkatin ang aking bag at kapain ang aking cellphone. Nang mapagtagumpayan, mabilis kong tinipa ang pangalan ni Maddox. Muntikan pa itong dumulas sa kamay ko noong itatapat ko na sa aking tainga. Hindi ko rin mahabol ang aking paghinga dahil sa kaba na kumulob.

Nakahinga ako nang maluwag nang masagot ni Momo sa pangatlong ring.

[Yes, Rara. Sup!]

Alam kong darating ang araw na ito pero 'wag naman sana ngayon. Di ko alam kung pa'no ko sasabihin kay Maddox. Tila nakain ko ang dila nang hindi ako makapagsalita ni kahit isang salita. May kung anong bumara sa lalamunan ko at nangangatal ang labi ko.

Muli kong tiningnan ang sulat. Na sana'y hindi ko ginawa dahil mas napabilis ang tibok ng puso. Hindi ko alam kung paano sasabihin na ang pangalang nakalagay sa sulat ay ang pangalan ng taong pinagtataguan ko.

'Twas my ex-boyfriend, Gade ...

GADEN HUGH MONTREAL!!!