Schim achter de Kroon (Vilori #1)

Hoofdstuk vijf

Mijn nieuwe leven in Fameon is niet goed begonnen. Mijn lang uitgestelde ontmoeting met Aiden was eindelijk daar, maar die draaide uit op een nachtmerrie. Kendrick en Camilla maken mijn nieuwe leven wat dragelijker.

Maar niets weegt op tegen de pijn, de irritatie, de hinder en de frustratie die mijn teruggekeerde gave me bezorgt. Ik heb sinds mijn aankomst in Fameon iedere nacht wakker gelegen, niet in staat zijnde om de drukte in mijn hoofd weg te krijgen. Iedere keer als slaap dan eindelijk van me lijkt te winnen en ik mijn ogen sluit, droom ik over alle dingen waar ik niet aan wil denken. En dan met name over de verdwijning van mijn vader en de dood van Aerwilan.

Dan heb ik het nog niet eens over de hoofdpijn. Daar valt geen pijl op te trekken. Op de meest onverwachte en onhandige momenten speelt hij op. Al neem ik een vierdubbele dosis van de zwaarste pijnstiller die ik kan vinden, blijft de pijn irritant aanwezig.

Naarmate het weekend dichterbij komt, word ik alleen maar onrustiger. Ik moet vanaf vanavond twee hele dagen in het huis van Aiden doorbrengen. Er is geen garantie dat ik Aiden dan ook zie, maar van de gedachte alleen al word ik misselijk van de zenuwen.

Ik schuif mijn zenuwen voor dit weekend aan de kant als ik me over de Campus haast. Ik heb nu even belangrijkere dingen aan mijn hoofd. Zoals niet nog later komen dan ik al ben.

Mijn slaaptekort heeft vanochtend toch eindelijk van me gewonnen. Ik was nog klaarwakker toen Camilla om 8 uur de deur uitging. Zelf moest ik pas twee uur later beginnen. Maar mijn lichaam vond dat het perfect moment on zichzelf uit te zetten. Na twee uur heerlijke, droomloze slaap schrok ik wakker met het verschrikkelijk gevoel dat ik iets vergeten was. Eén blik op mijn wekker vertelde me dat ik bij mijn allereerst les Latijn hoorde te zijn.

Ik duw snel een broodje kaas naar binnen. Dat was het enige wat we hadden liggen op de kamer. Ik loop de dubbele deuren van de Academie door en blijf even staan om het laatste beetje brood op te eten en mijn haar in een staart te doen.

Ik pak mijn telefoon uit mijn tas om mijn rooster op te zoeken, maar daar word ik niet veel wijzer van. In mijn rooster staat alleen maar één of andere vage cijfer-en-letter code waaruit ik zou moeten opmaken waar het Latijn-lokaal is. De rest van de schoolweek heb ik het digitale rooster haast niet gebruikt. Ik ben gewoon een beetje achter Camilla en Kendrick aangehobbeld.

De gangen van de Academie zijn verlaten. De lessen zijn inmiddels al een halfuur begonnen. De meeste laatkomers hebben het inmiddels opgegeven om nog naar binnen te sluipen en het is te vroeg voor leerlingen die voor het volgende uur komen. De balie van de receptie is ook verlaten. Deze ochtend wordt steeds beter.

'Verdwaald?' klinkt een donkere stem achter me.

Voorzichtig draai ik me om, hopend dat ik niet per ongeluk de enge conciërge tegen het lijf ben gelopen. Als ik me omdraai en zie wie er achter me staat, wens ik dat ik de enge conciërge was tegengekomen. Een lange man staat in de deuropening van de Academie. Hij draagt hetzelfde duur uitziende pak als de laatste keer dat ik hem zag. Zijn zwarte haar zit strak achterovergekamd en zijn bruine ogen nemen me in zich op.

Ik slik. Vanaf het moment dat Meester Gerden twee en halve week geleden voor het eerst zijn blik op me liet landen, vond ik de man doodeng. Zijn gezicht is compleet ontdaan van elke vorm van emotie. Ik heb het gevoel dat hij dwars door me heen kan kijken. Hij lijkt nauwelijks ouder dan dertig, maar ik heb het idee dat hij wel eens ouder kan zijn dan ik denk. Als hij uit de deuropening stapt en de deur van de Academie achter hem dichtvalt, bekruipt me een ijzig gevoel. Ik vond het eigenlijk helemaal niet erg dat er een aantal meter afstand tussen ons in zat.

De eerste en de laatste keer dat ik Meester Gerden zag, was vorige maand. Ik moest naar het Vilori-parlement in Colloquia komen zodat er een nieuwe Tutor aan me toegewezen kon worden. Mijn vader was altijd mijn Tutor, de wettelijk voogd die alle Provost sinds een aantal jaar moeten hebben. De regeling is ingevoerd vlak na de revolutie van Aiden en een heleboel andere Provost. Nadat onze regeringsleiders, de Priori, gedwongen werden om een deel van hun macht af te na de revolutie wilde ze er zeker van zijn dat het onmogelijk werd voor jonge Provost om soortgelijke extreme overtuigingen te ontwikkelen. De Tutor is verplicht om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt en dat jonge Provost met de juiste moralen opgroeien. Het systeem is eigenlijk een soort van "naming and shaming". Het moment dat een Provost zich niet gedraagt volgens de richtlijnen die na de revolutie uitgebreid vastgelegd zijn, hoort hun Tutor dit te melden bij het bestuur. Die geven de Provost vervolgens een standje in de hoop dat ze zich beter gaan gedragen.