Schim achter de Kroon (Vilori #1)

Hoofdstuk éénentwintig

De lange uren die volgen, breng ik alleen door in mijn kamer. De minuten gaan langzaam voorbij, terwijl ik niets liever wil dan deze tijd doorbrengen met Terrence. Ik wil hem knuffelen en niet meer loslaten. Ik wil hem vertellen hoe mijn leven in Fameon is geweest, hoe erg ik mamma en hem heb gemist. Ik wil hem vertellen over Camilla, Kendrick, Aiden, William en zelfs over Dovain en Dorian. In plaats daarvan zit ik alleen op mijn kamer. Mijn avondeten werd naar boven gebracht, terwijl Aiden beneden samen met mijn grote broer dineerde.

Het verlossende woord komt pas om half acht. Het is tijd om te beginnen.

Nigrum De Bruine walst zonder te kloppen mijn kamer binnen. Hij wordt op de voet gevolgd door een bediende met een stapeltje kleding in haar handen. Ze legt een lange, zwarte jurk op mijn bed en snelt dan weer de kamer uit.

'De Koning wenst dat je je omkleed voor het proces van vanavond. Het begint allemaal in een klein halfuurtje, dus schiet op.' De Bruine klinkt allesbehalve blij met het feit dat De Koning hem als boodschapper heeft ingezet. 'Zijne Majesteit wil dat je er tiptop uitziet.'

'De Koning wil dat ik zwart draag vanavond?'

De Bruine doet zijn capuchon af. Hij tilt zijn masker open wrijft in zijn ogen. Hij ziet eruit alsof hij wel wat extra uurtjes slaap kan gebruiken. 'Daar is toch helemaal niets vreemds aan? Je bent onderdeel van de Koninklijke Familie.'

Ik pak mijn zwarte ketting van mijn kaptafel. Ik ben hem in de afgelopen weken niet mooier gaan vinden. Iedere zondag tijdens het wekelijkse "familiediner" draag ik hem. Ik weet zeker dat het een verschrikkelijke dure ketting moet zijn geweest, maar ik voel me toch altijd een beetje ongemakkelijk als ik hem om heb. Ik draag hem om aan iedereen te laten zien dat ik aan het hof hoor. Dat de Koning mijn Tutor is. Toch heb ik altijd het idee dat de ketting me meteen ook tot een soort bezit van de Zwarte Koning verklaart.

'Maar er komen buitenstaanders,' zeg ik blozend.

Miles is opgeroepen om vanavond tegen zijn vader te getuigen tijdens het proces. Als hij me ziet in de zwarte jurk is het één klap duidelijk dat ik bij de Koninklijke Familie hoor. En dat is juist het ding dat niemand mag weten. Wat mij betreft hoeft ook niemand het te weten. Aiden had gelijk: het zou alleen maar gedoe veroorzaken.

De Bruine doet zijn masker helemaal af en kijkt me recht aan. 'Oké, Avelia. Laat me even iets duidelijk maken. Voordat mijn team en ik je die dag confronteerde in het Rijksmuseum hielden we je al een paar dagen in de gaten om er zeker van te zijn dat we je niet weer kwijtraakten. Het zelfverzekerde meisje dat het lef had om orders van de Zwarte Koning te negeren wat ik toen zag, lijkt nu haast wel verdwenen. Waar is je zelfvertrouwen en je lef? Je moet je niet zo gek laten maken door wat anderen vinden en er gewoon voor gaan, net zoals je toen besloot om De Koning gewoon te negeren.'

Ik kijk de Nigrum stomverbaasd aan.

Hij doet zijn masker weer op. 'Wat? Er zitten gewoon normale mensen onder deze uniformen.'

'Uhm. Bedankt, ...?'

'De naam is Joost.'

'Joost,' herhaal ik. Ik spreek de Nederlandse voornaam een beetje vreemd uit. Mijn vader zou teleurgesteld zijn.

'Ik wacht buiten op je. En wees alsjeblieft niet te laat. Iedereen is al super gespannen.'

Met tegenzin kleed ik me om in de zwarte jurk. Als ik de ketting om heb gedaan, kijk ik in de spiegel. Ik moet toegeven dat de jurk me goed staat. Het is precies het juiste model en hij bedekt net mijn tattoo. Ik hou er alleen niet van om zwart te dragen. Het hoort niet.

In de meeste Westerse culturen is zwart de kleur van rouw en staat wit voor puurheid. Bij de Vilori zijn wit en zwart kleuren die bestemd zijn voor alleen de allerbelangrijksten. In de tijd dat de Vilori nog werden geregeerd door een Koning droeg de vorst altijd zwart of wit. Toen de koningen werden vervangen door de Priori werd wit de kleur van de leiders. En met de opkomst van een nieuwe Koning, Aiden, is zwart weer de kleur van Koningen geworden.

Ik schrik als Joost hard op mijn kamerdeur klopt. De deur rammelt in het slot. 'Opschieten, ijdeltuit.'

Ik doe deur open en stap de gang in. 'Horen Nigrum me niet aan te spreken met "Juffrouw Korentall"?'

Joost lacht. 'Om eerlijk te zijn kan dat suffe protocol me allemaal weinig schelen. Ik hou me er alleen aan als het echt niet anders kan.'

De Bruine loopt met me mee naar de troonzaal. Ik vind het een beetje zinloos, aangezien ik geen gevaar loop in het Paleis en er genoeg bewakers rondlopen. Ik weet zeker dat De Bruine iets beters te doen heeft. Hij volgt me niet de troonzaal in.

Ik stop als ik de zaal in loop. De indeling van de grote ruimte is compleet veranderd. Op de verhoging waar normaalgesproken de troon staat, is nu een lange tafel neergezet. William zit tussen de Priori Morphia en de Priori Curas in en de drie zijn diep in gesprek. Recht voor de verhoging staat een kleine tafel met twee stoelen. De troon staat nu rechts naast het podium. De Koning heeft zo te zien zijn beste pak uit de kast gehaald. Hij zit er al klaar. Aan de andere kant van de zaal staat een zestal stoelen op een rij, waarvan er drie bezet zijn. Dovain, Dorian en Terrence zitten wat ongemakkelijk naast elkaar. Camilla is nergens te bekennen. Meester Gerden staat tegen de muur achter hen geleund. Hij kijkt verveeld voor zich uit.

Ik loop verder de zaal in om naast Teron te gaan zitten.

'Avelia, kom je naast me zitten?' De stem van de Koning echoot een klein beetje.

Ik draai me naar hem om en zie dan dat er een stoel naast zijn troon staat. Natuurlijk moet ik vanavond naast hem zitten, want het moet wel duidelijk zijn dat ik bij hem hoor. Ik probeer mijn frustratie niet te veel te laten zien als ik naar hem toe loop. Ik ga zonder iets te zeggen zitten. Als hij zo doet, ga ik mooi niet voor hem buigen.

William en de twee Priori zijn klaar met discussiëren en Amylia Henders, Priori der Curas, neemt het woord. 'Welkom allemaal. We zijn er klaar om te beginnen. Breng de beklaagde naar binnen.'