De zon wierp zijn warme licht over het volleybalpleintje. De struiken die het plein omringden, ritselden zachtjes door de streling van de wind. Jenny's lange, bruine haren dansten stilletjes mee op het ritme. Ze merkte het niet. Ook de tranen op haar wangen leek ze niet te voelen. Het enige wat ze voelde waren Davids vertrouwde armen rond haar. De tijd leek speciaal voor haar zijn adem in te houden. Al haar gedachten en zorgen leken ineens niets meer dan een kleine zucht ergens in haar achterhoofd. Als een verloren blaadje van een boom dat ongestoord en ongemerkt voorbij dwarrelde op de wind.
Haar tranen droogden stilaan op, maar haar glimlach versierde nog steeds haar gezicht. En hoe kon het ook anders. Hij was terug. Haar David was terug. Ze kon het niet geloven. Eindelijk was ze niet meer alleen. Pas na een hele tijd voelde ze zijn grip verslappen en liet ze hem los. Ze nam een stapje terug en keek naar zijn vertrouwde grijns onder zijn lichtgrijze ogen. Zijn donkerbruine krullen kwamen al tot net in zijn gezicht. Het leek wel of ze hem voor het eerst zag. Alsof al die maanden iemand anders voor haar had gestaan en David nu pas weer voor haar stond. Ze voelde ineens een druk op haar borst komen. De tijd leek ineens vooruit te schieten alsof het zijn schade van eerder wilde inhalen. De vredige stilte die ze zo even in haar hoofd had mogen voelen, werd ineens overdonderd door gedachten. De blijdschap die zo even had gevoeld leek ineens bruut aan de kant geschoven te worden door een waterval aan emoties. De afgelopen maanden van eenzaamheid leken ineens te vervagen. Nu ze zo voor hem stond, voelde het wetenschapscentrum als de dag van gisteren. Het gevecht, de Vlucht. Alle dagen dat ze zich in slaap huilde. De angst die ze overal met zich meedroeg. Elke dag de bekende gezichten van haar twee beste vrienden, David en zijn zus Aida, te moeten zien die haar niet eens meer herkenden. Haar handen balden zich onbewust tot vuisten. Alle emoties die ze al die maanden diep van binnen verborgen had gehouden, leken allemaal te exploderen in haar gedachten. Voor ze het zelf door had, voelde ze haar felle, goudgele energie door haar aderen stromen. Haar ogen lichtten felgeel op en ze sloeg ze hem achteruit met een golf van goudgele energie.
"Wat in hemelsnaam, David?!" Hoorde ze zichzelf roepen. Hij vloog een paar meter achteruit voor hij achterover viel. Hij keek haar stomverbaasd aan. "Waar was dat goed voor?"
"Waarvoor denk je?" Ze dwong haar energie met veel moeite naar beneden en haar ogen namen weer hun gewone donkerbruine kleur aan. Ze schrok zelf een beetje van haar extreme reactie, maar dat zou ze zeker niet laten merken. Haar lichaam trilde. Emoties vlogen door haar lichaam waardoor ze zelf niet eens meer wist wat ze voelde. Ze wilde weten waarom. Waarom hij alles had gedaan, waarom hij belangrijke dingen voor haar verborgen had gehouden. Ze wilde alles weten. Alles wat hij haar niet had durven zeggen.
Voor een van hen twee nog een opmerking konden geven, gleden hun blikken stilletjes naar het blonde meisje aan de rand van het pleintje. Davids zus en Jenny's beste vriendin, Aida, die samen met hen naar het volleybalpleintje was gekomen. Jenny viel met een harde klap terug in de realiteit. De harde realiteit. David was dan wel terug, maar de afgelopen maanden waren nog steeds gebeurd en alles was nog lang niet opgelost. Aida stond geschokt een paar meter verder met haar twee handen over haar mond en trilde over haar hele lijf. Haar blauwe ogen stonden wijd open van angst en staarden Jenny aan. Jenny beet op haar lip. Ze was roekeloos geweest. David had zijn geheugen dan wel terug, maar Aida duidelijk nog niet en nu had ze zo even David drie meter achteruit gegooid met een gele flits van energie.
"Aida..." Jenny wilde naar haar toe gaan, maar deze sprong met een kreet achteruit. Ze hield haar hand voor zich alsof dat haar zou kunnen beschermen. Haar blonde haren vielen half over haar gezicht. Het leek of ze deze niet eens durfde wegstrijken.
David gebaarde snel naar Jenny dat ze moest blijven staan. Ze gehoorzaamde tegen haar zin.
"Aida..." begon hij. "Rustig aan..."
आप पढ़ रहे हैं
Nieuwe Kracht
काल्पनिकHet vervolg van mijn vorige boek: Laatste Kracht Na de schokkende gebeurtenissen van het verleden, moeten David, Aida en Jenny een manier zien te vinden om hun leven weer op te pakken. Ze proberen uit alle macht de vreselijke gebeurtenissen te verge...
