Hopeless (Cursed Wolves Series #2)

KATORSE

Nahihilo na ako sa pagala-galang tingin ko sa iba't-ibang direksyon. Kumalma ka, Naia. Kumalma ka!

The chilly breeze of the night doesn't helped me either! Nanginginig pa rin akong tumatakbo ngayon. Puro puno lang ang nakikita ko. Kahit na malinaw kong nakikita ang lahat ay hindi ako magiging kampante. Rinig ko ang mga yabag ng mga sumuaunod sa akin. Para akong nakikipag-habulan sa kamatayan.

Mariin akong napapikit at marahas na humigop ng hangin habang patuloy pa rin sa pag-takbo kahit na alam kong duguan at nananakit na ang aking mga paa. I was silently thanking Noah, for training me to do the sprint and enhancing my endurance and stamina.

I was not yet prepared but still, I can see that I have a tiny dot of chance, even if it's out of luck.

Tumakbo lang ako ng takbo hangga't wala pang buwan sa langit. Hindi ako papayag na matatapos na lang ang lahat sa ganito. I will never be the hunted one. Hindi ako papayag.

Ilang beses pa akong natalisod nang maging batuhan na ang natatapakan ko. Ramdam ko na ang sakit, pero kagat-labi ko na lang na tiniis iyon. Dahil alam kong walang sinabi ang sakit na ito kapag isang malamig na bangkay na lang akong ihahatid kinabukasan sa harap ni Claudius.

Ayokong mamatay na arogante niyang tinitingnan ang aking bangkay at harap-harapan pa ring iniinsulto. Hindi hamak na mas masakit ang gano'n kaysa sa nararanasan ko ngayon. Tangina, Naia.

Impit akong napa-iyak nang sumanggi sa aking mga balikat at leeg ang mga ligaw na halamang may tinik. Ang hapdi. Ang hapdi-hapdi ng sugat ko.

Napahinto ako saglit doon at nilibot ang paningin. I'm in the part of the forest wherein thorny vines are everywhere.

Nanghihina kong hinawakan ang duguan kong leeg.

"Fucking hell!" galit kong sigaw nang hindi ko na makayanan ang sanga-sanga kong iniisip. Naiiyak ako na napaluhod.

"Tangina.. Tangina talaga.." Bakit ko pa pipiliting mag-kunwaring malakas? Bakit pa? Para saan pa? Tangina, Naia. Tangina.

Hindi ko na inisip na baka may nakasunod pa sa akin. Gusto ko na lang muna umiyak. Akala ko kasi tapos na. Akala ko naiyak ko na ang lahat ng sakit. Pero putangina.

Ang sakit-sakit pa rin pala talaga. The pain was unbearable, both physical and emotional pain of mine. Umiiyak ako kasi hindi ko pa pala talaga tanggap na habang-buhay nang magiging ganito ang sitwasyon ko. I was so fucking in denial about the truth. I was still a useless pathetic being.

Natatawa kong pinag-papalo gamit ang aking dalawang kamao ang lupa. "Argh! Tangina!" I cried as I agrily punched and cursed the ground.

I showered the name of Claudius with too many incoherent words I didn't know I have, until now. Nanggigigil ko siyang sinisi sa nangyayari ngayon kahit na alam kong hindi rin tama. Kasi ako talaga ang may kasalanan ng lahat.

I was taught to be submissive, to be a follower, to be a fucking good daughter of a Head Hunter! Tinuruan ako pero putangina! Naging suwail pa rin ako na anak! Minabuti kong tulungan ang mga nilalang na hindi naman ako nagawang pasalamatan!

Nanginginig kong hinilamos ang sarili ko kahit alam kong madudumihan ang mukha ko dahil sa dumi ng lupang dumikit sa aking kamay at sa basa ng luha mula sa aking mga mata.

I was always been forced. Kahit anong ganap, lagi lang akong sumisingit. Naga-adjust, pinipilit. Naturuan ako na tumanggap ng isang sitwasyon na ako rin ang maga-adjust para maka-belong sa mundong iyon.

I have no place in this 'world'. I was forced to hava a place here!

I felt a stab in my chest because of that truth. I thought I was doing this for me to be able to survive, but now, I've realized that I was only doing this to be able to find a new home to come.