Bir Cemre Vakası

İşte bunlar hep imanın gücü

Kapı açılınca " Geldik mi ? Kaçıncı kattayız ?" Adam ya sabır diye bir homurtu çıkardıktan sonra " 8. kattayız küçük hanım " kafamı telefondan kaldırarak dışarı baktım tekrar adama dönerek " 7 ye basarmısınız bu kattan binecek yok sanırım "

Adam kaşlarını çatarak başını salladı ve 7 numaraya bastı adama soruyu sormak için döndüğüm sırada "Evet bastım " asansör durduğunda adam tekrar bana dönerek "Geldik ve gelen kimse yok " diyip 6 numaraya basmak için yeltendi.

"Hayır hayır basmayın ben bu katta kalıyorum " diyip asansörden indim . Adama dönerek gülümsedim "İyi tatiller bey amca ihi ihi " asansör kapanır kapanmaz kahkaha atmaya başladım ve odama doğru ilerledim .Odanın önüne geldiğimde anahtarı çıkararak kapının kilidini açtım.

O değilde tövbe bismillah bu oda neden bu kadar karanlık. İçerisi kapalı olan perdelerden dolayı loştu. Yavaşça içeri doğru ilerledim. "Emir ?"

Bu yaşadığım ekşın korku filmlerinde bile yaşanmıyor be sebastian.

Ses gelmeyince perdelere doğru ilerledim perdeleri açmak için ellerimi uzattığımda "Nerdeydin ?"

"Ananın.." küçük bir çığlık atarak irkildim. Elimi kalbime götürerek sesin geldiği yöne döndüm. Açıkçası yerde oturup boş bir noktaya odaklanmış bir Emir görmeyi hiç beklemiyordum. Etrafıma bakıp ölü kedi aramadım değil.

Satanist ayinleri falan.

"Emir? Ödümü kopardın. Neden ses-"

"Nerdeydin? " tırsıyordum. Kaşlarımı çatıp Yutkunarak "Annemlerin yanındaydım"

Emir'e doğru ilerleyerek anormal derecedeki solgun yüzüne odaklandım "Sen iyi mis-"

"Neden gelmedin ? " kaşlarımı çatarak yüzüne bakmaya devam ettim. Neden soruyordu anlayamıyordum. Omuz silkerek " Uyuyakalmışım "

" Dün geleceğini söylemiştin ! " İrkilerek birkaç adım geriledim. Ne oluyordu böyle. Kalbim hızla çarpmaya başladı. Emir'i ilk defa böyle görüyordum. Derin bir nefes almaya çalışarak " Emir bir sorun mu var ? "

Odaklandığı noktadan gözlerini ayırmadan başını iki yana sallamaya başladı. Nereden geldiğini bilemediğim bir nurcu cesaretle bir adım attım. Atmaz olaydım

Emir dişlerinin arasından " Uzak dur ! .Hemen odadan çık " alnından bir damla ter süzüldü. Neden böyle yapıyordu. Kesinlikle anlayamıyordum. Bana sadece dün akşam gelmememden kaynaklanan bir sorunmuş gibi gelmiyordu. Kesinlikle birşeyler olmuştu.

" Emir-"

Kafasını kaldırarak "Sadece git. Cemre. Git !" gözleri kıpkırmızıydı ve mor halkalar. Bu görüntüleri hatırlıyordum. Aşinaydım.

Çok değil sadece iki yıl önce. O günün sonunda geçirdiğim sinir krizi. Hissettiğim o duygular. Kriz geçiriyordu. Ama neden. Onu yalnız başına bırakamazdım. Tek kalmamalıydı kendine zarar verebilirdi

"Hayır gitmeyeceğim." yere oturdum ve bağdaş kurdum. Emir ateş saçan gözleriyle bana bakıp sessizce bir küfür mırıldandı. " Neden inatçısın! Sadece şu siktiğimin kapısını açıp şu lanet odadan defolacaksın !"

Gerçekten çok sinirli görünüyordu. Gözlerim titreyen ellerine kaydı. İrkilmeme rağmen sırtımı dikleştirdim. Omuz silkerek "Gitmeyeceğim." bu cesaret nereden geliyor bilmiyorum ama cesaret sıçma diye bir şey kesinlikle var.

İşte bunlar hep imanın gücü.

"Sana yardım edeceğim " kafasını kaşdırarak " Yardım falan istemiyorum ! Sadece defol! "