Η θεωρία του μπαλκονιού

Κεφάλαιο 3

15 Ιουνίου 2021

Η Μηλινόη είχε διάφορες προσωπικές παράξενες διαδικασίες που την βοηθούσαν να σκεφτεί. Ο Θεμιστοκλής της αποκαλούσε αλλόκοτη όταν άνοιγε τέσσερις ανεμιστήρες και καθόταν μπροστά τους επειδή την ηρεμούσε ο θόρυβος ή σκαρφάλωνε σε ψηλές επιφάνειες και δέντρα, όμως είχαν πάντα θετικό αποτέλεσμα. Από τότε που μετακόμισαν Καλλιθέα δεν μπορούσε να κάνει τα παραπάνω διότι δεν υπήρχαν ψηλές επιφάνειες στο προσωρινό της σπίτι και δεν χωρούσαν οι ανεμιστήρες που είχε στην Ηλιούπολη. Οπότε αρκούνταν στο να κάνει κατακόρυφο πάνω στον τοίχο και να μένει εκεί μέχρι να την πονέσουν τα χέρια της -δηλαδή όχι πολύ-. 

Βέβαια ακόμα κι αν είχε περάσει όλο το πρωινό κάνοντας κατακόρυφο, ακόμα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από τον βάλτο που είχε πέσει λίγες ώρες πριν. Εκείνη την εβδομάδα έπρεπε να παραδώσει εργασία η οποία απαιτούσε εάν ήταν δυνατό ο κάθε φοιτητής να σκαρφιζόταν μία δική του θεωρία για το συγκεκριμένο θέμα και στην Μηλινόη δεν είχε έρθει ακόμα τίποτα. Για την ακρίβεια της είχαν έρθει στο μυαλό ένα εκατομμύριο πράγματα τα οποία ο Θεμιστοκλής τα έβρισκε εξίσου έξυπνα όμως εκείνη ήταν πολύ φιλόδοξη για να συμβιβαστεί με σκέψεις της κακιάς ώρας. Οπότε περίμενε μέχρι τελευταία στιγμή για να της έρθει η επιφοίτηση και βρισκόταν λίγα λεπτά μακρυά από το να ζητήσει από τον Θεμιστοκλή να αρχίσει να της πετάει πράγματα στο κεφάλι · εάν ένα μήλο χρειάστηκε για να καταλάβει ο Νεύτωνας ότι υπάρχει βαρύτητα, ίσως χρειαζόταν και εκείνη κάτι παρόμοιο. 

Μετά απο ώρα, όταν πια τα χέρια της δεν άντεχαν άλλο και σωριάστηκε στο πάτωμα παίρνοντας και μία στοίβα βιβλία μαζί αποφάσισε πως αυτό που χρειαζόταν ίσως ήταν λίγος καθαρός αέρας. Τρίβοντας το κεφάλι της, σηκώθηκε από το πάτωμα και βγήκε έξω στο μπαλκόνι. Το μυαλό της ταξίδεψε στις φορές που πήγαινε βόλτα στο λιμάνι όταν πήγαινε σχολείο ή στο άλσος όταν έμενε Ηλιούπολη και καθάριζε το κεφάλι της. Λες και όταν το βλέμμα της συναντούσε το ορίζοντα όλα ήταν πιο ξεκάθαρα, λες και οι απαντήσεις που έψαχνε βρίσκονταν σε αυτήν την μικρή νοητή γραμμή. Την έκανε αυτό το θέαμα πάντα να θυμάται ότι όσο δύσκολο κι αν ήταν το επάγγελμα της, δεν ήταν ακατόρθωτο · οι απαντήσεις ήταν πάντα κάτω από την μύτη τους ή στριμωγμένες στην γραμμή του ορίζοντα (το οποίο θα ήταν αστείο μιας και ο ορίζοντας ήταν νοητός και δεν υπήρχε), ο κόσμος ήταν μία μεγάλη σπαζοκεφαλιά και το μόνο που χρειαζόταν ήταν αρκετή εξυπνάδα και την σωστή στιγμή.