Daj mi wszystko // Tony Stark (część druga)

31. Ma prawo wiedzieć

Skrzywiłam się kiedy usłyszałam natrętne pikanie tuż nad uchem. Chciałam dalej spać. Próbowałam się obrócić ale powstrzymało mnie pociągnięcie ręki. Otworzyłam ociężałe powieki i zobaczyłam swój pokój w posiadłości we Włoszech. Obok łóżka zamiast szafki znowu stała ta cholerna aparatura.

- Boże... - szepnęłam próbując się podnieść i jednocześnie odłączyć kroplówkę.

  W tym momencie Retha żwawo zerwała się z małej leżanki przy oknie.

- Nie odzywaj się. - przełożyła palec do moich ust.  - Idę po lekarza. - rzuciła i ruszyła w stronę drzwi. - Jeny ile stresu... - mamrotała wychodząc.

   Z braku siły opadłam na poduszkę. Nie wiedziałam co się wczoraj do cholery wydarzyło. Słowa Thora były ostatnim co pamiętam. Swoja drogą nie mogłam w to uwierzyć. Przed oczami przeleciał mi obraz jego poważnej, a zarazem zagubionej twarzy i łagodne spojrzenie błękitnych oczu. Był wtedy taki szczery, a ja i tak wolałabym żeby kłamał. Zlękłam się kiedy usłyszałam skrzypienie otwieranych drzwi.

- Dzień dobry, pani Terry. - uśmiechnął się do mnie łysy mężczyzna w okularach. Mówił po angielsku ale po akcencie domyśliłam się że jest włochem. Podszedł do monitora z różnymi kreskami i spisywał z niego coś na kartkę. Standard pomyślałam. - Jak się pani czuje?

- Dobrze. - wzruszyłam ramionami. - Mocna kawa i będzie dobrze.

- Nie jest to raczej pani wskazane. - obrócił się w moją stronę. - Doznała pani nagłego ataku stresu. To normalne przy przyjęciu jakiejś szokującej informacji lub sterującego wydarzenia. W każdym razie pani serce było osłabione i nic dziwnego. Musi przyjmować pani tabletki i tyle. - stwierdził wypisując coś. - Dziecku nic nie zagraża ale przypiszę dodatkowe leki na odporność
 
  Opadłam na poduszkę. Czyli to nic wielkiego jak zawsze. Zaraz jednak przetworzyłam informacje.

- Jakie kurwa dziecko? - burknęłam.

- Jest pani w ciąży. - zrobił dziwną minę i coś powiedział ale kompletnie nic nie zrozumiałam bo ponownie odleciałam.

                               ***

Znowu otworzyłam oczy. Nadal byłam w swoim pokoju ale jeszcze bardziej śpiąca. Musiałam dostać jakieś mocne leki bo wszystko w mojej głowie wydawało się czymś odległym i nieważnym. Nie chciałam uwierzyć, że naprawdę jestem w ciąży, miałam nadzieję, że to był sen. Podniosłam się ostatkami sił i zrzuciłam z twarzy maskę z tlenem.

- Japierdole co się wydarzyło? - Retha momentalnie znalazła się przy mnie. - Podobno czułaś się dobrze, a nagle ten doktorek dzwonił po kolejnego mówiąc, że znowu zemdlałaś. - powiedziała z wyrzutem i sarkazmem jednocześnie.

- Opowiem ci wszystko ale dopiero jak zejdzie ze mnie ta faza po lekach. - powiedziałam ziewając i czułam jak ponownie zasypiam.

Kiedy się obudziłam na dworze było już szaro. Nie wiedziałam do końca jaki był dzień i co się działo. W pokoju nikogo nie było ale z racji tego, że czułam się o niebo lepiej postawiłam nogi na ziemii i poodpinałam od siebie ostatnie kable. Spostrzegłam, że mam na sobie moją koszulę nocną, ruszyłam do łazienki i przyznam, że mój wygląd mógł przerazić. Wzięłam szybki prysznic, przebrałam się w luźne, lniane spodnie oraz bluzkę odkrywającą pępek i wysuszyłam włosy. Patrzyłam w blade odbicie swojej twarzy trawiąc słowa lekarza. Jeśli jestem w ciąży to wszystko będzie musiało się zmienić. Przełknęłam mocno ślinę i zeszłam na dół. Po drodze związałam włosy w byle jaki kok bo niesforne kosmyko niezmiernie mnie irytowały.