Bulutların Ardından

4.Bölüm: Yağmurlar

4.Bölüm: "Işıkların olduğu bir odada yürürken karanlığı özleyen yıldızlarım var. Bulutların ardından her gece biraz görünen utangaç bir ayım, ölesiye özleyeceğim bir insan var."

İlham almaktan çok korkuyordum. Burada bedenim suyla buluşursa kurtulmak imkansızdı. İzlemek güzel olsa da kendimi orada hayal etmek kötü hissettiriyordu. Rüzgarda uçuşan saçlarımı umursamadan Can'a dönerek kolunu biraz daha sıkı tuttum. O an düşüncelerimin içinde kaybolmuştum. Bir denizin en uç kısmında dansa kalkabilir saçlarım. Ağlayarak gülebilir, severken soğuyabilirim. En dibe vurduğumda güneşi özleyip yağmur damlasını da sevebilirim. Ben kendimi bir şarkı nakaratında da mutlu edebilirim. Ama şimdi küçük bir adım at bana, en sevdiğim şarkıyı bile bilmiyorum bu ara...

"İçeriye geçelim."

Hafifçe gülümseyip kolunu çekti. Arkından elimi tutup derin bir nefes aldı.

"Sakin olmalısın."

Olamıyordum. Bu durumun içerisinde kim gülümseyebilirdi ki? Cevap vereceğim sırada sırtıma dokunarak destek olmak istedi. Birkaç adım öne doğru attım. Su çok duruydu, bu şekilde bile onlarca metre olabilirdi. Sonra eğildi, kulağıma doğru fısıltı eşliğinde konuşmaya başladı.

"Hangi melodide rastlayacağım adına?"

Devam ettirmem gerekiyordu. Gözlerimi kapattım. Ellerimi tam kalbimin üzerine koyup hafifçe gülümsedim.

"Belki de nefeslerin saçlarımla buluşunca." Hangi kelimeleri kullandığımı önemsemeden aklıma gelen ilk cümleyi söyledim.

"Her nefesimde dansa kalkar saçların."

Kafamı kaldırdığımda güneşin bulutların arasına saklandığını gördüm. Bu görüntünün de hoş bir havası vardı. Yağmur damlaları denizle buluşmaya başlamıştı. Sanki kötü anılar bir bir siliniyordu hafızamdan. Ama şunu unutmamalıydım. Her denizin farklıydı kıyıya çarpan dalgası. Yağmur hep aynı yere yağmazdı. Güneş bazen içimizi ısıtmaz, gün batımı camdan odama yansımazdı.

Can dakikalarca bu manzarayı izlememi istedi. Nedenini bilmesem de reddetmedim. Çünkü içimde bir yerde varlığını hissettiğim kelimeleri dışarıya vurma isteği doğmuştu.

Ve çok geçmeden bakışlarımı tek bir noktaya odaklayarak konuşmaya başladım.

"Sanırım artık yanmıyor canım. Öyle ki bilmediğim bir denizin tam ortasındayım. Şimdi bulunmak için adımlarını sayacağım..."

Karşılık vermedi, ben de beklemedim.
"Dönmek istersen yakınken gidebiliriz."

Korkumu yenemiyordum, sanki birden bire suyla buluşacaktı bedenim.

"Dönelim."

Başıyla onay verdikten sonra içeriye geçip gidiş yönünü değiştirdi. Henüz uzaklaşmamışken yakına hasret kalmıştım. Yaklaşık iki dakika sonra hayal gibi anım son buldu. Ayaklarım zeminle buluştu ve benim heyecanım pişmanlığa dönüştü. Gerçekten dayanabilirdim ama yapmadım. Henüz denememişken kaybetmeyi kabullendim.

"Can teşekkür ederim. Sürekli düşeceğimi sandım, rahat davranamıyordum."

Hafifçe gülümsedikten sonra sahil yoluna girdik. İnsanlar çoğunlukla yere bakarak yürüyordu. Bunca manzara fark edilmeden bitiyordu. Melodi başlamadan tamamladılar şarkıyı, ben daha erken olduğunu sanırken geç kalmıştım. Birkaç saniye sonunda Can'ın sesi kulaklarıma ilişti.

"Sorun değil, amaca ulaştık."

Amacımızın ne olduğunu bilmesem de ulaşmış olmak iyi hissettirdi. Buluşmamız çok kısa sürmüştü. Ve onun uğraştığına değmemişti. Bu yüzden aklıma gelen fikirle durdum.