Her Beauty

Chapter IV

"Παραλίγο"

ΜΑΡΙΝΑΣ POV

Κοίταξα την Βικτώρια. Και έπειτα και υπόλοιπα κορίτσια. Ξαφνικά ακούω μια φωνή. Για μισό. Κάτι μου θυμίζει... Όχι δεν μπορεί...

Ν: Είσαι με τα καλά σου κοπέλα μου; Τρελή είσαι; , αντήχησε η νευριασμένη φωνή του στα αυτιά μου καθώς ο ίδιος κατέβαινε από την σταματημένη μηχανή και έβγαζε το κράνος του.

Μόλις γύρισα να τον αντικρίσω, τα μάτια μου μπορούσαν να διακρίνουν το θυμό που τον είχε κυριεύσει. Έμεινα να τον κοιτάζω χωρίς να πω κουβέντα.

Ν: Αν εσύ έχεις αυτοκτονικές τάσεις και ψυχολογικά προβλήματα εμείς δεν σου φταίμε σε τίποτα.

Μα δεν καταλαβαίνω γιατί κάνει έτσι. Απλά αφαιρέθηκα λίγο.

- Προσθέσου λίγο όμως. -

Με εκνευρίζεις στο έχω πει; Αφού κανείς δεν χτύπησε τι θέλει και φωνάζει δεν μπορεί απλα να φύγει; Είχα τρομάξει η αλήθεια είναι. Η μηχανή είχε κάνει μια στροφή 180 μοιρών προκειμένου να μην σκοτωθούμε και οι δύο.

Μ: Σ...Συγγνώμη. Δεν το ήθελα αλήθεια. Απλά...
Ν: Απλά τι; Κοιταξέ το αυτό πριν σκοτωθεί κάνεις μαζί σου.

Στο μεταξύ μπορούσα να διακρίνω με την άκρη του ματιού μου πως είχαν σταματήσει κάνα δυο αυτοκίνητα για να βεβαιωθούν ότι δεν έγινε κάποιο ατύχημα.

Σ: Καλά εντάξει δεν χρειάζεται να φωνάζεις.
Ν: Ήταν τυχερή αυτή τη φορά.

Ήταν τα τελευταία του λόγια. Μετά τι έγινε; Μετά έβαλε το κράνος του και έγινε καπνός.
Στο μεταξύ δίπλα μου ήταν η Ζωή και με κρατούσε σφιχτά.

- Ε ναι μην πάθεις και τίποτα. Συγκεντρώσου. -

Ουφ. Δίκιο έχεις. Πρέπει αλλά δεν μπορώ. Με απασχολούν διάφορα.

- Όπως το ότι θα πήγαινες σπίτι σου να κοιμηθείς; -

Ξεφεύγεις φωνούλα.

* ΜΕΤΑ ΑΠΟ 15 ΛΕΠΤΑ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ *

Και που λέτε, μετά από 15 λεπτά περπάτημα, έφτασα επιτέλους σπίτι. Εννοείται πως στην διαδρομή ήμουν πιο συγκεντρωμένη. Αφού τις αγκάλιασα, τις ξαναευχαρίστησα που ακόμη και τώρα ήταν δίπλα μου και με βοηθήσανε. Σας εύχομαι τέτοιες φίλες να βρείτε.