Her Beauty

Chapter I

"Πίσω στο σχολείο"

- Όχι, σε παρακαλώ όχι. Μη μ'αφήνεις. Όχ...

Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και νιώθω τον κρύο ιδρώτα να με λούζει. Τα χέρια μου τρέμουν, νιώθω να έχει παραλύσει ολόκληρο το κορμί μου. Κοιτάω διστακτικά το ρολόι. 6:30. Άλλη μιάμιση ώρα για να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Και ναι καλά καταλάβατε, σήμερα είναι η μέρα του αγιασμού, η μέρα που ξεκινούν τα σχολεία. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά...

Ονομάζομαι Μαρίνα Χατζηιωάννου, αλλά όλοι με φωνάζουν Χάτζη. Λογικά θα τους αρέσει. Είμαι 16 χρονών και από σήμερα είμαι μαθήτρια της Β' Λυκείου. Οι γονείς μου; Έλληνες. Αλλά εγώ γεννήθηκα στην Ελβετία. Δυστυχώς όμως το όνειρο για μένα δεν κράτησε αρκετά, αφού μετά από 5 χρόνια επιστρέψαμε πίσω στην Ελλάδα. Μπορείτε να υποθέσετε ότι όλα κυλούσαν ομαλά, αλλά δεν είναι έτσι. Η ζωή μου επιφύλασσε και άλλες περιπέτειες. Στην ηλικία των 10 χρόνων μου, έχασα τους γονείς μου. Ναι καλά ακούσατε. Ήταν ένα από τα πιο τραγικά αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Ήταν η πρώτη είδηση, το θυμάμαι καλά. Ακόμη έχω την εφημερίδα που το είχε πρώτο θέμα. Ξέρω, ακούγεται τρελό, αλλά είναι το τελευταίο που έχω να θυμάμαι από αυτούς. Τώρα πια ζω με τη γιαγιά και τον παππού μου. Απορώ πως με αντέχουν...Τέλος πάντων, δεν μακρυγορώ αλλό. Τα υπόλοιπα θα τα μάθετε στη συνέχεια.

Μην μπορώντας να ξανακοιμηθώ αποφασίζω να κάνω ένα γρήγορο ντουζ. Με χαλαρώνει ιδιαίτερα μπορώ να πω. Βγαίνω αθόρυβα από το δωμάτιο μου και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Ανοίγω το φως, κλείνω την πόρτα πίσω μου και τώρα επιτέλους ήρθε η ώρα της χαλάρωσης. Ένα χαμόγελο κάνει αμέσως την εμφάνισή του στο πρόσωπό μου.

* 1 ΩΡΑ ΑΡΓΌΤΕΡΑ *

Αφού, επιτέλους, αποφάσισα να βγω από το μπάνιο και να στεγνώνω τα μαλλιά μου, πήγα πίσω στο δωμάτιο μου να βρω τα ρούχα που θα βάλω. Η αλήθεια πως δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στην εμφάνιση μου. Μετά το θάνατο των γονιών μου σταμάτησα να φροντίζω τον εαυτό μου τόσο. Επικεντρώθηκα σε άλλα πράγματα. Κυρίως στα μαθήματα και στο καράτε. Ουπς, ξέχασα να το αναφέρω. Εδώ και 3 χρόνια κάνω εντατικά μαθήματα στο καράτε - ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χρειαστούν - .

Από τις σκέψεις μου με βγάζει ο ήχος της πόρτας.
- Ποιος; , λέω κάπως απότομα.
Αμέσως βλέπω τη γιαγιά μου να ανοίγει την πόρτα. Ένα χαμόγελο έκανε αμέσως την εμφάνισή του στο πρόσωπό μου.
- Το πρωινό είναι έτοιμο κορίτσι μου, μου λέει γλυκά και μου χαμογελά.