CHAPTER 002

5 0 0
                                    

I wake up the next morning, I still felt so tired and I think my feet still hurt because I actually walked all day yesterday and then maybe because of the accident. After staying on my bed for a few minutes, nakaramdam na ako ng gutom. I suddenly remember that I didn't able to eat yesterday - whole day, because of searching for apartment.

And ngayon ko lang talaga naramdaman yung gutom bukod pa sa pagod. So pinilit kong bumangon na sa higaan at naligo kasi sobrang gutom na talaga ako. Mabilis lang akong naligo at nagbihis halos hindi ko na kayang humakbang dahil sa wala talaga akong kinain mula pa kahapon bukod sa dalawang rebisco biscuits na baon ko.

Kagabi naman uminom lang ako ng tubig and I don't think kung kaya ko pa bang maglakad papuntang convenience store.
But I got no choice, kasi wala naman akong maaasahan bukod sa sarili ko. So kinuha ko yung selpon ko and binuksan yung Wi-Fi kasi sabi ni Sir Galvez may free Wi-Fi sila every floor and that is so convenient for me, provided na yung password sa bawat room so madali lang akong naka-connect, kasi wala naman akong pocket Wi-Fi para magamit.

Naghanap ako sa Google Map ng pwedeng bilhan ng grocery sa labas and kainan na rin since kailangan ko na talagang kumain dahil kung hindi baka di na ako abutan ng gabi. Meron akong nakita na hindi rin naman kalayuan pwede namang lakarin lang so kinuha ko na yung bag kong maliit at nagsuot ng sando na pinatungan ko ng denim jacket, black pants and rubber shoes na white.

Ready na ako sana lang wag akong maligaw. Binuksan ko muna ng kaunti yung pinto tsaka nagtingin-tingin kung may tao ba sa labas kasi I don't know how to approach them, maybe I need time to think about it so I better avoid seeing them for the meantime and then nung masigurado ko na wala dahan-dahan akong lumabas at ni-lock yung pinto.

Dahan-dahan parin akong bumaba ng hagdan, bat kasi nasa 3rd floor ako kailangan ko pa tuloy tumingin tingin bago ako tuluyang bumaba sa 2nd floor. Okay , I inhaled and exhaled before I take a step again papuntang ground floor my heart beats fast like my life depends on it. Why do I feel like I need to hide from them? Did I do something to deserve this? I'm crazy, I am now starting to talk to myself like an idiot.

But before I take a step pababa sa ground floor I heard talkings in the hallway like they just came out of the room. My heart beats really fast this time, like it's going to explode any minute from now. No.no.no I keep talking to myself and then rushing down while my attention is nandun sa part kung saan ko naririnig yung usapan, I didn't bother listening to what they're talking about. And when I'm in the last step to reach the ground floor, I bump into something.

"What the heck!?" - I heard a voice saying. But I just ignored it and continued to walk-no it's more like-running.

I just keep on praying na sana hindi na niya ako sundan pa kasi hindi ko talaga kayang makipagtalo ngayon. Feeling ko naubos na yung natitirang energy ko dahil sa pagtakbo. Unti-unti ko nang binagalan yung lakad ko at tuloy-tuloy lang hindi ko na alam kung nasan na ako. Magtatanong na nga lang ako kung nasaan ba yung palengke dito. Pero bago yun kailangan ko munang kumain kasi baka himatayin na talaga ako dahil sa gutom.

"Good Morning mam, Welcome to Jollibee. What's your order?" the cashier asked as I reach the counter.

"Good Morning Miss isang Y1 spicy chicken then isang value meal." I replied while smiling.

"Okay, what's your drinks mam?" she added.

"Sprite nalang Miss yung regular lang." I replied then. I'm really hungry.

Behind Every LIESWhere stories live. Discover now