Lips That Lie

Kabanata XI

Her Secret Disorder

"You should have said that to yourself before. You should have thought about that before you bargained me for a hundred pesos." I said with a cracking voice.

I have made him stop for a second. Our eyes are locked even if my vision became blurry because of the tears forming in my eyes.

"Okay," he said.

Ito ang ayaw ko. Dahil sa tuwing mag-aaway kami, hindi ko napipigilan angng sarili ko na isumbat ang mga nangyari noon. Hindi ko na gusto pang pag-usapan o pagtuunan pa ng pansin ang mga iyon ngunit hindi ko kayang pigilan pa ang sarili ko.

"So this is about what I've done before," he butted.

"You didn't just did it, Wilder. You break me!" I said with the evidence of pain in my tone. You didn't even know what I've been through just to cope that.

"Hindi ka nagagalit dahil sa ginawa ko ngayon, Bethany. Nagagalit ka dahil sa ginawa ko sayo noon. Ilang beses ko bang dapat na ipaliwanag sayo ang sarili ko?" Tumataas ang kanyang boses.

"Hindi mo kailangan magpaliwanag. Kung ano iyong nakita ko, iyon ang paniniwalaan ko. Aanhin ko ang paliwanag mo?" Sumbat ko.

"Iyon ang mali mo! Hindi mo pinakinggan kung ano ang paliwanag ko!" Anito.

Bakit ako pa ang may mali sa aming dalawa? Ako ang nadehado, ngunit bakit ako pa ang mali?

"Ako ang nasaktan dito, Wilder. Bakit ako pa rin ang mali?" Naguguluhan kong tanong. Nagulat ako nang tumaaas pang lalo ang kanyang boses.

Sa unang pagkakataon, ngayon ko naranasan ang masigawan ng isang lalaki.

"And now, you're telling me that you respect a woman. Ako? Hindi ba ako babae sa tingin mo? Hindi mo ba ako nirerespeto noong nagbigay ka ng tig-isang daang piso sa mga kaklase mo kapalit ng halaga ko?" I almost break a tears when I said those words. My hands are secretly shaking on my side. I begin to have trouble in breathing but I don't want him to notice so I contained myself.

"Hindi mo ako pwedeng sisihin kung bakit hindi ko makalimutan ang bagay na iyon!" Dugtong ko.

"Wala akong ibang sinusumbat sayo kundi ang pakinggan mo lamang ako," may pagmamakaawa na sa kanyang tono. Kung kanina ay sinisigawan niya ako, ngayon ay malambot na ang kanyang boses.

"Pagod na ako, Wilder. Pagod na pagod na ako. Pagod na pagod na akong trabahuhin na hanapin ang halaga ko bilang babae."

"Nang dahil sa ginawa mo, takot na akong makisama sa ibang tao." Habang sinasabi ko iyon ay itinutulak ko siya gamit ang aking daliri.

"Nang dahil sa ginawa mo, pakiramdam ko, hindi pa rin ako sapat kahit na anong gawin ko." Patuloy ang pagsikip ng aking paghinga kaya napahawak ako sa aking dibdib. Tumataas baba ang aking mga balikat.

Pinilit kong kalmahin ang aking sarili sa harap nito. I can't just burst in front of him. I can't. Seconds later, unti-unti nang bumabalik sa normal ang aking paghinga. Tumigil na rin sa panginginig ang aking mga kamay. Huminga ako ng malalim at pinikit nang mariin ang aking mga mata.

I can't be feeling this way again.

No. Not now.

"They call me a social phobic, don't you know? Because I'm scared of people. I'm scared on what they will say. I'm scared of what they will mean to say. I'm scared of what they will feel towards me. I'm scared to know if how much they see me as a person." I uttered without looking at him. My hand are still on my chest.

"I'm really scared of pain," I let out a heavy and shaky sigh while maintaining my balance.

"Are you okay?" He easily reached my elbows for support.