7. Bölüm: Uyanış ( Bölüm Sonu )
Çoğu kişi bazı acıları unutmuştu. Belki içinde, belki kalbinde, belki de ruhunda yaşıyordu acılarını... Ama yaşıyorlardı. Acılar zaten unutulmazlardı ki. İçinde bir yerlerde kalır zaten. Sadece öyle bir an gelir ki acı o zaman sızlar.
Zaten yara en çok iyileşirken sızlar...
8. Bölüm: Nasıl?
DENİZ BULUT
Taburcu olduktan sonra eve gelmiştim. Bir bardak su içtim. Tam odama çıkıyordum ki kapı çaldı. Kafamdaki soru işaretiyle kapıya yöneldim. Tereddütle açtım kapıyı. Karşında... Yalın Bulutu görünce hiç tepki vermedim. Ne yüze geliyordu hala kapıma? Ama doğru, sormam gereken bir hesap vardı değil mi? Ve almam gereken cevaplar. Konuşulması gereken konular vardı.
Kapıyı açık bırakıp mutfağa geçtim. Ocağa su koydum. İki kupa bardak çıkarıp tezgaha hazırladım. Bardağın içlerine nescafe koydum ve suyun kaynamasını bekledim.
Normalde kendime kahve yapacaktım ama bir süre sonra yapacaktım. Hazır beyfendi gelmiş ona da yapalım. İnsanız sonuçta değil mi?
Sırtımı tezgaha yasladığımda buzdolabının yanında kırıntılar gördüm. Sanırım evi güzel bir şekilde temizlemem gerekiyor.
İçeriden gelen sesle hemen içeri gittim. Ne olduğuna baktığımda masamın üstünde duran vazo kırılmıştı. Nedenini sormadan büyük parçaları topladım. Mutfaktaki çöp kutusuna atıp evdeki temizlik malzemeleri için ayırdığım odaya girip elektrik süpürgesini aldım. Oturma odasına girip prize taktım ve süpürgeyi çalıştırdım. Süpürme işlemi tamamlanınca süpürgeyi yerine götürdüm ve tekrar mutfağa gittim. Kaynayan suyu bardaklara boşalttım.
İki bardağıda elime aldım ve oturma odasına gittim. Tam karşısındaki koltuğa oturdum. Telefonumu masaya koydu, tepki vermedim. Arabamın anahtarını masaya koydu, tepki vermedim.
Tepkisizlik en büyük cezaydı bana göre. İnsanı hem iliklerine kadar sinirle doldurur hem pişmanlığın zirvesini yaşattırırdı bence.
" Deniz... "
" Ne söyleyeceksen söyle ve git. Fiyeceklerin pek de umrumda değil açıkçası. "
" Bak gerçekten her şeyi anlatacağım. Umrunda olsun ya da olmasın. Ben anlatacağım. "
Boş bir şekilde baktım sadece.
" Evet intihar etmedim, böyle bir imaj çizmek zorundaydım. Çünkü... bak şunu sende iyi biliyorsun, babamın arkadaşı olduğu kadar düşmanı da vardı ve ben annem ile babam öldükten sonra bir şey öğrendim. Dedemi ve seni öldürme planı yapıyorlardı. "
" Kimler? " Anlatacakları şimdi ilgimi çekmeye başlamıştı.
" Babamın düşmanları. Ve ben onların sizleri öldürmemesi için başka birileriyle anlaşma yaptım ve anlaşma gereği böyle bir rol oynamam gerekiyordu. "
" Kimlerle anlaşma yaptın? " Yarım yamalak anlatıyordu.
" Bak işte onu söyleyemem ama şunu bil ki anlaşma yaptığım için çok pişmanım. Senden beni bu kadar kolay affetmedi beklemiyorum zaten ama en azından zaman tanısan? "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
OKULUN ARIZA KIZI 2
Teen FictionHer şeye yeniden başlandı. Yeni bir sayfa, yeni bir hayat. Ama bu sefer bir kişi daha vardı. Yoklukta çıkagelmişti... Belki eksikliği doldurmaya gelmişti, belki fazlalıktı. Ama artık bir kişi daha vardı.
