Wild Heart

Chapter Twenty Three

Biyernes, ala-sais ng hapon. He and Frances agreed to meet at the coffee shop. Alam niyang hindi magiging madali ngunit kailangan niyang sabihin sa dating nobya na mahal na niya ang asawa at hindi niya ito makakayang iwan.

Inihanda na niya ang sarili sa lahat ng posibleng galit at pagkamuhi ni Frances sa kanya. She can hit him, curse him, humiliate him - ang lahat ng iyon ay tatanggapin niya. He deserves it anyway, for being such a jerk, dahil sa hindi matanggap ng pride niya noon na niloko siya ni Beatrix, kaya't ipinangako niya sa sariling hindi siya mahuhulog dito.

Ngunit mahirap palang kalaban ang puso dahil sa bawat araw na lumipas ay unti-unti siyang napalapit dito. He couldn't control his heart - he fell in love with her. It was scary to realize that he hasn't been in love like this before, kasabay noon ang realisasyon na mas kaibigan kaysa pagmamahal ang nadarama niya para kay Frances all these years. Beatrix made him realize what real love is, the kind of love who makes you want to wake up each morning just to see that person lying next to you, the kind of love who makes you want to be a better version of yourself.

Frances was surprisingly calmer than he expected throughout the whole conversation. Umiyak ito at nagalit ngunit hindi kasing tindi ng inaasahan niya. Just when they were leaving the coffee shop that night, isang napaka lakas na ulan ang bumuhos. Walang dalang payong ang babae kaya't hinubad niya ang blazer coat niya upang magamit pangkubli nito laban sa ulan habang patungong sasakyan.

Pauwi na siya when he got a phone call from Elmer, ang isa sa dalawang tauhang inupahan nila ni Arthur upang magsalansan at magtingin sa kamalig na pinag imbakan nila ng mga pinakyaw na binhi para sa bukirin.

"boss, may malaking problema tayo!" bungad ni Elmer sa kanya "natanggal ang bubong ng kamalig! Nababasa na ang mga naka sako dito" anito na nasa tinig ang pagpa-panic.

"shit!" mura niya "isalba niyo ang kaya niyong isalba! pupunta na ako diyan!" He glanced at the time on his wrist watch. Mag aalas diyes na ng gabi, hinugot niya ang cellphone mula sa bulsa at idi-nial ang numero ng asawa. No signal. Iritado niyang muling ibinulsa ang telepono. Mamaya na siya ulit susubok tumawag.

Itinuon niya ang atensyon sa pagmamaneho. Ang kamalig ay nakatayo malapit sa bukid nila may kalayuan sa bayan. Halos walang makita sa daan sa lakas ng ulan kaya naman kailangan niyang tignang mabuti ang mga malalaking lubak sa maputik at baku-bakong kalsada. Bagaman 4x4 ang dalang sasakyan ay luma na ito at panigurado niyang hindi siya makaka ahon kapag nalubak siya, malaking problema pag nagkataon dahil wala halos nagdaraan sa lugar na iyon.

Inabutan niya sa kamalig sina Elmer at Joseph na hindi malamang ang gagawin kung paano ililipat sa katabing mas maliit na kamalig ang sako sakong binhi.

"Fuck!" he cursed. Binuksan niya ang ilang butones ng suot na long sleeve upang makagalaw siya ng maayos, hinila rin niya pataas sa braso ang manggas niyon. Patakbo niyang tinungo ang kamalig upang agad tulungan ang dalawang lalaki sa pagbubuhat ng mga sako.

Malaking pera ang inilabas nila ni Arthur para sa mga binhing itatanim, kung mababasa at masisira ang lahat ay hindi niya alam kung paano silang makababawi sa kapital nila! Ini-loan pa niya sa bangko ang share niya para sa nais nilang pataniman ng kaibigan!

Sa kanyang pagtakbo ay hindi niya napansing dumausdos mula sa bulsa ang telepono, nahulog iyon sa putikang daan, slowly burying it in the thick slush covering the ground.

Halos pasilip na ang araw nang matapos sila nina Elmer sa paglilipat ng mga kaban.Bagaman marami silang nailipat na sako sa kabilang kamalig ay hindi nila nagawang maisalba lahat. He thought of going home right away ngunit ang sobrang pagod sa mabigat na trabahong sinuong ng nagdaang gabi ang naging dahilan upang mapagpasyahan nilang doon na maghintay ng liwanag. Isa pa, dahil sa walang lubay na ulan ay posibleng may mga parte ng daan ang binaha, mas maigi nang bumyahe kapag maliwanag.