Cursed Loop

~66~

Hastaneye geldiğimizden beri Lisa'nın başından ayrılmamıştım. Hastane odasının her bir köşesine dağılmıştık.
-Neden böyle bir şey yapar aklım almıyor. (Jisoo)
-Bize söylemediği bir şey olduğunu anlamalıydım. (Jennie)
-Hepsi benim hatam. (Rose)
-Kendini suçlama Rose böyle olacağını bilemezdin. (Jimin)
-Hayır ama engel olabilirdim...iyiyim demesine nasıl inandım? (Rose)
-Bizi yalnız bırakır mısınız biraz? (Jungkook)
-Ha-
-Jennie...hadi. (Taehyung)
Hepsi odadan çıktığın da yalnız ben ve o kalmıştık. Bileği ve avucu sargıda her şeyden habersiz öylece yatıyordu. Kapalı olan gözlerine baktım keşke dedim içimden keşke ona ilk dediği zaman inansaydım. O yaşlı gözlerini ellerim ile silip sımsıkı sarılsaydım. Belki de onu yalnız bırakmış olmasaydım sese karşılık vermiş olmayacaktı. Yine benim hatamdı...yine ve yeniden Lalisa'nın hayatını tehlikeye atmıştım. Elim ile elini tuttuğumda ufak bir öpücük kondurdum. Elinin üstünü dudağıma bastırarak gözlerimi kapattığımda iki damla yaş süzülerek onun teni ile buluştu. Bir öpücük daha kondururken gözlerimi açmıştım. Bir elim elini tutarken diğer elim saçlarına gitti. O sarı saçlarını parmaklarım arasına alıp okşayarak sevdim. Çok pişmandım...gerçekten çok pişmandım.
-Lisa...yani Lalisa...Beni duymuyorsun belki fakat çok pişmanım. Sana inanmadığım için seni kendimden uzak tutmak için söylediğim o sözlerden çok pişmanım.(Jungkook)
Sessiz ortama bir nefes bırakmıştım.
-Ve seni hiçbir zaman sevmeyi bırakmadım...her günüm daha zehir olurken hiçbir zaman seni sevmeyi kesmedim. Her an her saniye aklımdaydın. (Jungkook)
Kokusunu içime çekerek kaldığım yerden devam ettim.
-İnan ki Lalisa seni çok özledim...senden sonra tüm neşem yerle bir oldu. Ama çok şükür ki buradasın...burada karşımda yatıyorsun. (Jungkook)
Sessiz bir hıçkırık çıktığında ağzımdan çoktan ağlamaya başlamıştım.
-Bırakma...beni bir kez daha bırakma. (Jungkook)
Sona doğru kısılan sesimle birlikte elini daha sıkı tuttum. Kafamı yatağın kenarına koyarak gözlerimi kapatıp kokusunu içime işleyene kadar çekmeye başladım.

Konuşma sesleri duyduğum da kafamı kaldırmıştım. Nasıl uyuduğumu düşünürken benim uyandığımın farkında değillerdi.
-Hayır yani bilmiyorum. (Jennie)
-Arala-
-Ah Jungkook uyanmışsın. (Jimin)
Sessizce başımı salladığım da ağlamaktan şişen gözlerimle baygın baygın bakıyordum. Benim uyandığımı gördüklerinde hepsi susmuş konuştukları konuyu kapatmışlardı. Bu şüphelenmemi sağlasa da pek umrumda olduğu söylenemezdi. Kafamı yana döndürüp Lisa ya baktığım da hala daha uyuyordu. Düzenli inip kalkan göğüsü ile tepkisiz bir şekilde uyuyordu. Geldiğimizden bu yana on saat geçmişti fakat o hala uyanmamıştı.
İçimde bir şeylerin yok olduğu hissinden nefret ediyordum. Şuan hissettiğimin ne olduğunu dahi bilmiyordum. Garip...değişik...karmaşık...

Saatler saatleri kovalarken olduğum yerden bir an olsun ayrılmamıştım.
-Uyanacaksın Lisa...uyanacak ve tekrar aramıza döneceksin. (Jungkook)
Sessiz söylediğim hiç  bir cümleye tepki vermiyordu. Tepkisizce öylece uyuduğunu görmek canımı yaksa da onun için dayanmaya çalışıyordum. Ondan güç alıp dayanmaya çalışıyordum. Odanın kapısı açıldığın da kafamı kaldırıp bakmıştım.
-Jungkook. (Taehyung)
-Hı? (Jungkook)
-Geldiğinden beri ayrılmadın buradan. Aç değil misin? (Taehyung)
-Değilim. (Jungkook)
-Jungkook...gel aşağıya yemeğini ye. (Taehyung)
-Aç değilim dedim Taehyung. Zorlama. (Jungkook)
-Bari yüzündeki ve kollarındaki kanları silelim. (Taehyung)
Dediği şeyle kollarıma baktım. Kolumda hala onun kanları duruyordu. Kurumuş ve tenime yapışmışlardı. Yüzüm...yüzümde dokunduğu elinden geçen kan izleri vardı. Sweatim kan içindeyken pantolonumunda farksız bir yanı yoktu. Ufak bir gülümseme ile gözlerimin dolması bir olmuştu. O anlar geldi aklıma...son anlarında bana bakıp gülümsediği o ay yüzünü hatırladım. Kalbim daha da acırken Taehyung tekrar konuşmaya başladı.
-Jungkook. (Taehyung)
-Taehyung istemiyorum. O uyanana kadar buradan ayrılmamalıyım. Üzerim...üzerimi boşver onun kanı...üzerimde kalsın. (Jungkook)
-Sen Jennie ile ilgilen beni yalnız bırakın anladın mı? (Jungkook)