The Paradise of Eternal Sorrow

XII. Mission: Get closer

'Yes, ito na. Makakapunta na ulit siya sa paraiso.' 

Nilingon niya ang kanyang ate Yana, "Ise-search ko nalang sa google ang hitsura kasi hindi ko kabisado." aakmang kukunin ni Sollace ang kanyang cellphone ngunit mabilis itong hinablot ni Yana bago makuha niya.

"Ano ba 'yan ma'am, mas maganda 'pag andun ka mismo sa paraiso." 

Gulat na tinignan ni Sollace ang kaharap, "Seriously? You're recommending me to go to the forest? Sa oras na ito?"

Napasinghap ng marahan ang huli sa napagtanto, "Ahh maaga pa pala. But don't worry ma'am, ayos lang pumunta ka roon. Hindi kita isusumbong, promise!"

"You're kidding me." natawa ng bahagya ang dalaga, bago sa pandinig ang sinabe ng kanyang ate Yana ngunit hindi rin naman masama ang alok nito.

"Seryoso po tayo rito ma'am, walang biruan. Kung gusto mong mag paint doon sa paraiso, pagtatakpan kita. Makakaasa ka sakin, hinding-hindi ka mabibisto. Cross my heart." pinagkrus niya ang mga kamay sa dibdib pagkatapos ay itinuro ang kanang kamay pataas.

Dahan-dahan siyang tumatango, mas lumapad ang ngiti. "I don't know what's with people nowadays recommending me to go to the paradise but at this moment, I'm kinda in the mood to go."

"But ate Yana, aasa ako sa pangako mo. Pagtakpan mo muna ako hanggang sa makauwi ako."

"Mag-ingat ka lang dun ma'am, ako na bahala rito. Tsaka huwag kang gabihin doon." bilin niya.

Tumayo si Sollace at niyakap siya ng mahigpit, "I'll be back in a short while. Thank you ate Yana, I'm really glad you're here." puno ng sinsiradad ang boses ng dalaga.

"Salamat din Ms. Sollace." tugon niya, hinagod ang likuran nito. 

Sa loob ng apat na taon, napapalapit ang loob ni Larus kay Sollace. Pakiramdam niya, para siyang nakakatandang kapatid nito kahit isang hamak na kasambahay lamang ang papel niya. Ano kayang pakiramdam maging isang normal na tao? Na nakakaramdam ng sakit, saya, at lungkot? 

Kung meron siyang sekretong hiling, iyon ay ang maranasan maging isang mortal.

* * * * *

S O L L A C E

The fresh air of morning sets my heart at ease as I began to fill up the canvas with my painting. Exactly like ate Yana suggested, I painted the entire paradise and its tiniest details. My skills may not be as good as my dear cousin's, somehow I can say I did better than the last time. I learned how to add depth to it and convey the colors with emotions for the viewer to interpret. 

If heaven is real, I wish it looks like this.

"Wow, how many talents you have in your bag?"

"Jesus Christ!" I nearly spilled the dark paint all over my dress.

I turned around and gave him the sharpest glare.

"Sorry for the startle, natawag mo pa ang pangalan niya." He just chuckles while standing there.

It's him again. He's here.

Lumapit siya at diretsong kinilatis ang ginagawa ko habang nasa likuran ang mga kamay na parang matanda. "This is magnificent." manghang turan niya, malaki ang ngiti.

"I haven't even finish painting the grass. Long way to go, but uhm, thank you." awkward kong pasasalamat at tumikhim.

Bigla siyang lumingon sakin, "Only the grass part and yet it already looks like a piece you see on a high end museum. My brain can't comprehend how other people are so good at doing this." ngiti niya. Umusog ako ng kunti dahil ang lapit niya.