Kalp atışı

Bu kadar seveceğimi tahmin edemezdim.

Sabah yine her zamanki saatte uyandim, bir parça huzur vardı içimde. Bu günüm her zamankinden farklı gibiydi. Sanki farklı bir şeyler olacak gibiydi... İşe vardım ve nöbetimi devraldım. Araziye çıkmak için hazırlıklar yaptık ve yola koyulduk; azar görüntülü konuşma programını yeni ve farklı insanlarla tanışmak ve de nöbet çabuk bitsin diyerek indirmiştim. Ve bir anda, açılan kamerada güzel bir kadın tanıdık bir yolda yürüyordu ve orası 75. cadde mi? diye sorduğumda doğru tahmin cevabını aldım. Bu güzel kadınla sohbeti ilerlettiğimde yanında dershane arkadaşının olduğunu da söyledi. Arkadaşının ismi Yasemin idi. Yasemin, sohbette bana nereli olduğumu sorunca Siverek'li olduğumu söyledim. Memleketimi söyler söylemez Yasemin, kapat diye bağırdı. Bize "Siverekliler çok fena insanlar" dedi ama o güzel kadın israrla kapatmadı. Eve gittiğinde arayacağını söyledi ve zaman su gibi akıp giderken gecenin ileri vakti oldu. Tabi bu arada nöbet de daha iyi gitmeye başladı. Yanlış hatırlamıyorsam bir saat kadar sonra evine varmıştı ve beni tekrar görüntülü aradı. Konuşmaya devam ederken o, yüzündeki makyajı siliyordu... Sildikçe o güzel yüzü ortaya çıkmaya başlamıştı. Yarım saat boyunca yüzünü temizlemişti ve O'na ismini sorduğumda adının Mehtap olduğunu söyledi. Ben de adımın Mehmet olduğunu söyledim. Konuşmamız bitince kapattık. Sabah oldu, nöbet bitti ve eve gitmek için arabama bindim. Tabi uykusuzum ama onu görmek isteğiyle heyecanla, canla, başla telaşe ediyorum. Sonuçta aynı şehirdeyiz ve de beni bu kadar heyecana kaptıran insan ile bir an önce yüz yüze tanışmak istiyorum, o güzel yüzünü canlı görmek istiyorum. Saatlerin bir nehir gibi hızlıca akıp gittiğini hatirlamaksızın onu görme isteğim mesajlara dökülüyordu. Bu esnada tabi kendisi de üniversiteye hazirlaniyordu ve dersaneye gidiyordu. dershanesine yakın, açık güzel bir kafede oturarak onu davet ettim. Çok ısrar edince beni kıramayıp kabul etti, sonunda onu karşımda canlı göreceğim için o kadar heyecanlıydım ki yerimde duramadım. Yakın mesafede olmasına rağmen onu arabayla almaya gittim. Dershane kapısında bekliyorum ama öyle bir heyecan sarmıştı ki pürtelaş onu çıkışta aldım da kıyamıyorum yüzüne bakmaya ve bir o kadarda utanıyorum aynı zamanda, her neyse geçtik o kafedeki çardakların birinde oturduk. Sohbet etmeye başladık, ben onu hayranlıkla izlemeye başladım... Tabi dersaneden aldığım zaman arkadaşlarına soylememis olduğundan dolayı arkadaşı Yasemin "neredesin?" diye mesaj attı. O güzel anlar bu mesajla bölünecekti. Mesaj bir haberciydi. Mehtap "dün konuştuğum kişiyle buluştum" der demez Yasemin Hanım, ansızın arkadaşı Sevval ile birlikte geldi ve o guzel anıyı böldüler. Neyse, kalkıp gittiler ve ben de oradan ayrıldım ama sanki daha önce hiç olmadığım kadar huzurluydum. İçimde bir şeyler var ama nedir bilmiyorum...