Rence P.O.V.
Nagising nalang ako sa loob ng aming kwarto at nakita ko ang aking private Doctor.. "Ahh... My head.. it's still aching.. Ahhh!!! Where am i...? Louie... How did I get here inside our room..? Louie... please don't tell mom about what happened to me...?" tumingin ako kay Louie habang ang doctor naman ay umuupo sa aking tabi.. "Hello Mr. Rence Tan.. You've just fainted a while ago because you were stress.. You just need enough rest to gain your lost energy.. Other than that, you are okay.. I think, you are now okay, I will leave now.. Just call me if you need me.." eto ang sabi sa akin ng Doktor at umalis na sya..
"Louie, please don't tell mom.." "Don't worry Rence, I didn't call your mom.." "Thank you Louie.., what exactly happen Louie? How did you manage to carry me and how did you find out that I'm on the hill?" eto ang tanong ko kay Louie na may halong pagtataka.. "I did'nt carry you Rence all by myself.. I've just got a little help.. I've just heard someone is knocking at our door. When I've opened it I've saw Rey.. The one who keeps on getting your attention.. He asked me if you were here inside but I've found out you were not here.. When Rey ran and it looks like he is on hurry looking for you I've followed him until we reach the hill.. And exactly you were there, but when I saw you, you were like aching while holding your head.. When you collapsed, Rey just catch you on time.. then we carry you bringing here at our room.." eto ang sabi sa akin ni Louie pero nagtataka ako kung bakit wala si Rey.. Di ko nalang tinanong eto kung nasaan eto kaya nanatiling tahimik nalang ako.. "you should rest Rence.. You need enough rest as what your private doctor instructed you to do.." tumango nalang ako kay Louie at pinikit ko ang aking mga mata habang nakahiga..
Ilang minuto ang makalipas ay may napansin akong pumasok sa aming kwarto.. Ng narinig ko ang boses ay napag.alaman kong ang kadete eto pero minatili kong magpanggap na natutulog at nakinig sa pinag.uusapan nila ni louie.. "Louie, how's Rence? Is he okay..?" "He's definitely fine Rey.. He just need enough rest now.." eto ang rinig kong pag.uusap nila ni Louie.. "Rey, hmmm.. will you excuse me.. I need to go outside.. Can you watch over Rence for me please Rey.. I just need to go outside.." "Yeah.. sure.. take your time Louie.." Lumaba si Louie at nakarinig ako ng mga footsteps na parang lumalapit eto sa akin.. Lumapit sa akin ang kadete at umupo sa tabi ko.. Nakaramdam nalang ako na parang may humawak ng kamay ko.. sobrang higpit ng pagkakahawak at eto ay kanyang hinihimas himas.. Napansin ko nalang na parang may bumagsak na tubig sa aking kamay.. Parang nabasa ng tubig ang aking mga kamay..! pero ng magsalita ang kadete ay dun ko napagtanto na mga luha nya eto.. "Rence.. I'm very very sorry.. nasaktan kita ulit.. patawarin mo ko Rence dahil nakita mo kami ulit ni Angel na naghahalikan pero at this time di ako pumatol sa kanya Rence.. I'm very sorry.. huhuhuhu.. Alam kong ako ang dahilan kung bakit ka tumakbo at nakapunta ng burol pero medyo masaya ako dahil alam kong kahit nakalimutan mo ako sa isip mo ay di ako nakalimutan ng puso mo dahil nakita ko sa reaksyon mo kanina na mahal mo pa ako.. Labis akong masaya.. hehehe.. salamat dahil di ako nakalimutan ng puso mo.. salamat.. huhuhu.. Patawad dahil ako pala ang may dahilan kung bakit naaksidente ka.. I'm sorry rence.. thank you for the love kahit di ko nasuklian lahat yun.. nagsisisi ako Rence.. alam kong di ka pababayaan ni Louie.. alam kong masaya ka sa kanya.. from now on.. di na ako mangungulit sayo.. di na kita didisturbuhin.. di na ako magbibigay ng sakit ng loob sayo.. salamat sa lahat.. salamat.. maybe, magdidistansya na ako.. huhuhuhu.. salamat because the love is still there in your heart Rence and it's very enough.. kaya ngayon ay magpapalayo na ako.." yun ang narinig na sinabi nya sa akin.. hinawakan nya ng mahigpit ang aking mga kamay ng matapos syang magsalita.. pinatung nya ang kanyang ulo sa aking mga braso at naramdaman ko ang mainit nyang hininga.. mayamaya ay binitawan nya ang pagkakahawak sa akin.. tumayo sya at narinig ko ang mga hakbang na humihina hanggang sa di ko na marinig eto.. Nanatili akong nakapikit.. Tumurok sa aking mga puso ang sinabi ng kadete.. Nakaramdam ako ng lungkot.. Ng paglabas nya sa aking kwarto ay biglang tumulo ang aking mga luha kahit ako ay nakapikit.. Masakit.. parang nawalan ako ng isang importanteng tao.. tama ba ang pagkakarinig ko na lalayo na sya sa akin? Didistansya na sya? Di nya na ako kukulitin? Ganito pala ang pakiramdam na parang namatayan dahil parang baka isang araw ay di nya din ako kilala.. ang gulo.. ang gulo gulo.. di ko na maintindihan..
