Sa kasamaang palad ay nahagip ng nagraragasang kotse si Rence.. Napuno ng dugo ang kalsada habang si Rence naman ay nakalatay sa kalsada.. Dinala sya sa isang malapit na hospital sa Baguio.. Nang di kinaya ng hospital ang kondinsyon ni Rence ay finorward sya sa Manila. Dahil sa grabe ng tinamong sugat ay nakomatos siya.. Nalaman ni Dave ang nangyari kay Rence kaya agad siyang nagtungo sa hospital kung saan naka admit si Rence sa Manila.Pinaalam nya din to sa mga magulang ni Rence ang aksidenteng nangyari sa kanya. Nalaman ng magulang ni Rence kung saan sya nag.aaral dahil sinabi lahat ni Dave ang dapat malaman nila.. Pinakausapan ng magulang ni Rence ang school head na huwag ipaalam sa mga kaklase o nino man ang nangyari kay Rence.. Dun din nalaman ni Dave na hindi totoong Manager ng BPI ang mother nya at seaman ang kanyang papa kundi isang negosyante.. Mayroon silang hotel sa ibang bansa at may 25 branches na FastFood sa iba't ibang panig ng Pilipinas kaya busy parati eto.. gusto lang nilang pangalagaan ang kanilang anak at magkaroon ng normal na buhay para malaya syang makahalubilo ang kanyang gustong makasamang kaibigan. Proud din ang kanyang mga magulang sa natamong karangalan ni Rence nung nakapagtapos eto sa secondary pero malungkot sila dahil di nila pwedeng pabayaan ang kanilang negosyo sapagkat may malaking problemang hinaharap ang kanilang kompanya kaya di sila nakaattend ng graduation.. Eto lang ang nagbibigay ng magandang buhay sa kanilang kaiisang anak kaya labis nilang pinagkakaabalahan ang paglalago ang kanilang mga negosyo.. Mas natuwa sila ng nalaman nilang kinaya ng kanilang anak na makapag.aral sa isang semi-military school.. kaya proud na proud sila sa determinasyong pinakita ng kanilang anak...
Dave P.O.V.
Mag tatatlong linggo na pero di pa din nagkakaroon ng malay si Rence. Tanging oxygen lang ang nagpapanatiling nagpapabuhay sa kanya. Kahabag habag ang sitwasyon ni Rence. Kailangang kalbuhin sya ng mga doctor.. Pero kahit ganun ay di pa din nawawala ang pagkagwapo nya.. Bahagyang pumayat sya at mukhang matamlay ang aura dahil sa kanyang napagdaanan. Sinabi ko din kay tita kung ano ang tunay naming relasyon ni Rence. Ako ay nanliligaw sa kanya dahil mahal ko sya at di ko sya sasaktan pero di pa din ako sinasagot ni Rence hanggang ngayon. Sinabi ko din kay tita na meron siyang naging matalik na kaibigan sa school na labis minahal niya. Every weekend ako dumadalaw kay Rence dito sa hospital dahil ayaw ko ding pabayaan ang pag.aaral ko dahil mismo si Rence ay ayaw niya din na ako umaabsent dahil nga maritime school ang pinasok ko. Sa tuwing nakikita ako ni Rey ay parati niya akong kinukulit kung saan na si Rence. Bakit di na siya pumapasok. Bakit di niya eto nakikita na. Bakit di siya nagpaalam. Ang sagot ko nalang sa kanya ay may importanteng ginagawa kaya di pwedeng isturbohin. Pero ang kulit ni Rey. Tanong ng tanong kung saan si Rence. Halos araw araw sa tuwing nakikita ako ay kinukulit ako para alamin ang lokasyon ni Rence. May pagkakataong gusto niyang sumama sa akin paluwas sa Manila dahil baka tinatago ko daw sa kanya si Rence pero nalulusutan ko pa din siya sa tuwing umaalis ako. Gusto niya daw makausap si Rence. Gusto niyang humingi ng tawad. Gusto niyang i-comfort si Rence. Gusto niya itong makita dahil namimiss na daw niya. Pero kahit gusto kong sabihin sa kanya ay di pwede dahil ito ang bilin ng magulang ni Rence na huwag sabihin kahit kanino man. Minsan naawa na ako kay Rey dahil sa pangungulit nito sa akin pero wala akong magawa kundi magpalusot nalang kung ano nga ba ang dahilan kung bakit wala na sa school si Rence..
Sa araw na to.. Saturday ay bumisita ako sa hospital. Nagdala ako ng mga prutas at pagkain para may makain na din ang mga magulang ni Rence na nagbabantay.. "Good morning tita.. may dala po akong pasalubong sa inyo galing po ng Baguio.." "Salamat dave dahil napakabait mo.." "Saan po si tito, tita?" "Ahhh.. wala siya.. kailangan niya lang pumunta ng Europe ngayon and he will stay there for one week dahil may konteng problemang nangyari sa isa naming business.." "Ganun ba tita.. sige tita, pahinga po muna kayo..since kanina pa po kayo dito, ako muna ang magbabantay kay Rence..'' " Dave, salamat. Napakabuti mong kaibigan ng anak ko.. Lalabas lang ako dahil tatawagan ko lang ang kasambahay namin kung may dumating bang mail sa bahay.." "Sige tita.. take your time.." yun na nga at lumabas na si tita at ako naman ay umupo sa tabi ni Rence.. Hinawakan ko ang kamay ni Rence at napabuntol hininga.. "Ahh... Rence, parati kang hinahanap ni Rey.. gusto niya daw humingi ng tawad sayo..ano bang nangyari Rence? Medyo busy ako Rence kaya pasensya na kung di na ako masyadong makabisita sayo dahil malapit nang matapos ang class at bakasyon na naman.. madaming project, assignments at mga trainings sa school.. Madaming programs.. parang di nauubos.. hehehehe.. nakaka stress minsan.. Renceeee.. kailan mo ba imumulat ang mga mata mo.. miss na kita.. miss ka ng mama mo.. pati na din ng papa mo.. please.. wake up na Rence.. I can't afford to see you lying on that bed.. please wake up na.." napapikit nalang ang mata ko habang hawak ko ang kamay ni Rence at nilalagay ko noo ko sa braso nya.. maya maya pa ay may naramdaman akong isang maikling galaw.. tama ako.. gumalaw ang mga daliri ni Rence.. minulat ko ang mata ko at inayos ang pag.uupo.. tiningnan ko ang kamay ni Rence at ito ay gumagalaw.. tiningnan ko si Rence.. halos mapaluha ako ng makita kong nakamulat ang mata ni Rence.. gising na si Rence.. labis akong natuwa.. sa labis kong tuwa ay tumakbo ako palabas para tumawag ng doctor at tamang tama sa labas din ang mama ni Rence.. "Rence.. please.. wait.. I will just call the doctor.." Mabilis akong tumakbo at sumigaw sa labis na tuwang nadarama dahil sa wakas nagkamalay na si Rence.. "doc doc.. doc.. nurse.. where's the doctor?? Please tell him that Rence just got awake.. please.... Fast.." Ang sabi ko sa nurse na nakasalubong ko.. " Dave? What happen.. why are you crying and in hurry?" "Tita, gising na si Rence.. gising na.." mabilis na naglakad si tita papunta kay Rence.. Sumunod na din ako.. Nakita kong umiiyak si tita at niyakap si Rence.. "My baby.. my treasure.. thanks God that you're awake now.. I will never leave you anymore mahal na mahal kita.." ang sabi ni tita habang umiiyak at niyayakap siya.. Matapos ng mahigpit na yakap ni tita ay nagsalita si Rence. "Who are you? Where am i? sino po kayo.. Bakit ako naka oxygen support?? Saan ako.. what happen..? arayyyy... ang sakit ng ulo ko..." ang tanging sabi ni Rence habang hinahawakan ang kanyang ulong sumakit. ."Anak.. ako to.. It's your mom.. Di mo ba ako naalala?" "Doc, why my son can't remember me.?" Ang sabi ni tita sa doctor.. "Mam, I will just make some test to know what is the condition of your son. Just remain calm and everything will be okay." ang tugon ng doctor.. "Hello Rence. I'm Dr. Fernandez. I will just make some simple test and ask you some few questions." Ang sabi ng doctor kay Rence habang ako naman ay nakikinig sa tanong ng doctor kay Rence."Rence, what is your complete name?" "Rence Tan" ang maikling sagot ni Rence habang hinahawakan ang kanyang isang kamay ang kanyang ulo "Rence, do you know how old are you" "18" ang sagot ni Rence.. "Good Rence. Now, do you know when is your birthday?" ang tanong ulit ng doctor kay Rence.. "Dec. 1" ang sagot ni Rence habang nakatitig ang mata nya sa amin ng mama nya. "Thank you Rence" "Mrs. Tan, I found out that your son has temporary amnesia. Due to strong impact ng pagbabangga nya sa kotse ay may memory syang nawala pero eto'y panandalian lamang . Maybe before the accident happen ay may malalim syang iniisip kaya during the impact nasama yun sa mga nawawalang memory nya. Just bring him to the place that will remind him his few lost memories. Anyway mam, there's nothing to worry. I will just give you some medicines for his continuous recovery. Other than that Mrs. Tan, your son is okay."Napag.alaman na merong temporary amnesia si Rence.. It takes time to return all his lost memory.. After 5 days ay unti unting bumalik ang alaala ni Rence at nakilala nya din kami.. After that day ng mabilis na recovery ni Rence ay dinischarge na din sya sa hospital. His mother decided na magmove sila sa UK at dun muna magpapagaling si Rence since gusto din ng mother nya na bigyan pansin ang konteng problema ang kanilang negosyo sa UK. Nalungkot ako sa balitang iyon pero okay lang yun dahil sa ikakabuti nya at di ako nakalimutan ni Rence kaya sapat na sa akin na naalala nya ako.. Ang pinagkakataka ko lang kung bakit di nya matandaan ang isa sa importanteng tao sa kanyang buhay at yun ay si Rey.. After 5 days ng end of class ay nagmove pa UK si rence.. Nakapagbonding pa kami kaya sinulit ko ang mga araw na magkasama pa kami.. parati akong bumibisita sa bahay nila at nakikipagkulitan.. Minsan ay gumagala kami sa Shangrila para mag.enjoy.. Ang saya saya namin. Kahit may memory syang nawala ay sya pa din si Rence. Mabait pa din sya.. Kaya alam kong sa sarili ko na mamimiss ko si Rence ng sobra kahit kaibigan lang ang turing nya sa akin. "Renceeeeee....... Paalam.... Ingat ka dun sa UK.. Chat chat ka minsan haaaaa... Mamimiss kita... Enjoy.." ang huling pagpapaalam ko kay rence bago sya pumasok sa NAIA Terminal one.
