You're my sunshine on a rainy day

hoofdstuk 17

Dat WK hé, dat kwam nu oprecht best wel dichtbij. Tuurlijk we waren er nog niet. Nog 3 wedstrijden te gaan, maar we stonden 1e, dus we hadden hoop. We gingen onszelf natuurlijk niet overschatten, dat is de grootste fout die je kan maken. België had hetzelfde aantal punten als ons, maar wij hadden een beter doelsaldo. De jongens hadden het maar druk, er werd veel getrained en we zagen elkaar allemaal maar weinig. Maar wanneer we eindelijk deze kwalificaties achter de rug hadden, zouden we als meiden weer meer tijd hebben en weer vaker naar de jongens hun wedstrijden kunnen. Nu was het zo dat elke keer als wij speelden, de jongens ook speelden. Vandaag was dat ook weer zover, de jongens speelden en wij ook. Emmen-Ajax stond op het programma net als België-Nederland. Trouwens ik zeg wel we, maar ik speelde niet. Terugval van mijn blessure, het zal weer net niet. Net zo'n belangrijke wedstrijd kan ik weer niet spelen. Ik weet niet precies waar het weer mis is gegaan. Ik was gewoon aan het trainen en opeens kwam die pijn weer terug. Ik stop niet met spelen als ik een pijntje voel en dus trainde ik ook gewoon door. Tot de grote partij van een half uur aan het einde van de training. Na 10 minuten kreeg ik een hockeystick tegen mijn voet aan en dat was het laatste tikje wat ie nodig had. Ik viel neer en voor de zoveelste keer dit jaar was het einde training. Voet weer dik, krukken weer terug en we mochten weer. We zouden naar de boys gaan om bij hun training te kijken, de laatste 10 minuten, maar door mijn fratsen kwamen we pas aan toen ze al omgekleed en wel op de banken bij de parkeerplaats zaten. Mikky stapte uit en toen ze eerst naar de achterbank liep, kreeg ze al allerlei vragen naar de hoofd gegooid waar ik was. Toen Donny zag dat Mikky krukken van de achterbank haalde, sprong hij direct op en liep naar de kant waar ik zat. Hij deed de deur open en trok me in een knuffel. 'sorry', zei ik huilend, 'sorry, sorry, ik ben zo dom.' Donny was lief, zoals ie dat altijd was. Het zou allemaal wel goed komen, dat wist ik zelf ook wel, maar soms voelt het gewoon niet zo. 

Het was inmiddels avond en ik zat in de dug-out. Langs de kant van het veld staan ging een beetje moeilijk en zo kon ik de meiden ook nog een beetje coachen. De wedstrijd ging eigenlijk best wel slecht en nee niet omdat ik er niet in stond. Gewoon omdat België ook goed is, ze hebben echt een sterk team. We speelden de wedstrijd dan ook gelijk met 4-4. De jongens hadden gelukkig wel gewonnen met 4-4 dat scheelde alweer een hoop. 

3 dagen later speelden de jongens tegen Willem II en wij tegen Spanje. Ik speelde nog steeds niet mee, maar we hadden er wel weer vertrouwen in. Voor Frenkie was de wedstrijd tegen Willem II altijd een bijzondere en zeker als wij uit speeldenn. Gelukkig wonnen de boys met 2-4 en wijmet 5-3 van Spanje. Nog 1 wedstrijd en dan wisten we of we na het Ek gingen. Die was over 2 dagen tegen Australië en als het goed is kon ik dan weer mee spelen, waar ik super blij mee was. Het mooiste was dat we ook deze wedstrijd wonnen en niet zomaar even, we wonnen met 8-0! WE GINGEN NAAR HET EK! We besloten om die avond even een goed feestje te bouwen, want we hadden hier zo hard voor gewerkt en nu konden we in 2020 eindelijk er heen. 

Ajax had Juventus geloot en niemand wist echt wat hij daarvan moest denken. Juve was een enorm goede ploeg en ze hadden Ronaldo, maar aan de andere kant wij hadden Real Madrid verslagen, dus het was niet alsof wij kansloos waren. We zouden het allemaal wel zien. Ik had sowieso vertrouwen in de jongens en zij ook in elkaar. Volgende week was het zo ver....

a/n yess weer een nieuw hoofdstukje. hope you like it! hoe gaat het met jullie in deze tijden? hoor dat graag! kusjes xoxo