Zawgyi
မိုးရိပၠို လန္႔ႏိုးေစသည္အထိ အိမ္မက္ကဆိုးလြန္းလွသည္။ဘယ္လိုမွ ျပန္အိပ္မရေတာ့သည့္အဆံုး ျခံထဲကိုသာ အသာေလးဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္။တစ္အိမ္လံုးအိပ္ေနၿပီဆိုေပမဲ့ ျခံထဲက မီးအေရာင္ကေတာ့ ထိန္လင္းေနဆဲ။
"ေမာင္....''
ၾကားလိုက္ရေသာ စကားသံတိုးတိုးက ႀကီးႀကီးအသံမွန္းခ်က္ခ်င္း သိလိုက္တာမို႔ ျခံထဲဆင္းလက္စေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႔လိုက္သည္။တံခါးအကြယ္ကေန လွမ္းျမင္ေနရသည့္အေနအထားမွာ ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘဲ ဦးအာကာပါ႐ွိေနေလ၏။
"ငယ္ေလး...ေတာ္ေတာ္ကို ေနမေကာင္းေနဘူး''
မေန့ကအထိေတာင္ ႀကီးႀကီးနဲ႔ဖုန္းေျပာမျပတ္ေသာ ပါးပါးက ေနမေကာင္းဘူးတဲ့လား။ဒီကိုမိုးရိပ္လာတဲ့ေန႔အထိ ေဆးရံုမဆင္းရေသးေသာ ပါးပါးက လံုးဝမသက္သာေသးတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူးေလ။ဒီအေတာအတြင္း ဘာေတြထပ္ျဖစ္ေနေသးပါလိမ့္။
"ေမာင့္ကိုလည္း ေျပာတယ္။မေန႔ညက တအားေမာလာလို႔ ေဆးရံု ျပန္တင္လိုက္ရတယ္တဲ့။မမကလည္း မ႐ွိေတာ့ တည္တံ႔လည္း အားငယ္ေနမွာ မမရယ္။''
"မမတို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကမလားဟင္. ေမာင္..ဒီလိုနဲ႔ ငယ္ေလး တစၡဳခု ျဖစ္မွာစိုးတယ္။''
ပါးပါးက အေျခအေန အရမ္းဆိုးေနတာလား။အရင္ကတည္းက ပါးပါးေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မသက္သာတတၱာ မိုးရိပ္ အသိမို႔ ပါးပါးတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာမ်ိဳး မိုးရိပ္ လက္မခံႏိုင္ေပ။အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ လိမၳားရမလားဆိုေသာစိတ္ေၾကာင့္သာ ပါးပါးကိုစိတ္ဆိုးခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္အခ်ိန္မ်ားလာေခ်ာ့မလဲ ေမ်ွာ္ေနခဲ့မိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသိဆံုး။ဘယ္ေလာက္ပဲမေတြ႔ခ်င္ပါဘူးေျပာေျပာ အတင္းအက်ပ္လာေတြ႔လိမ့္မယ္ပဲ ထင္ခဲ့တာေလ။ခုေတာ့ မိုးရိပ္ေၾကာင့္ ပါးပါးေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာတဲ့လား။
"သမီးကို လာေခ်ာ့ပါဦး ပါးပါးရယ္''
#
ČTEŠ
ခ်စ္ျခင္းအသေခ်ၤ (ချစ်ခြင်းအသချေၤ)
Romanceသမီးေလးနဲ႔ အေဖႏွစ္ေယာက္တို႔ရဲ႕မိသားစုေလးတစ္ခုမွာ ျဖစ္တည္လာမဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔အတူ ေျဖ႐ွင္းရမဲ့ အခက္အခဲေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီ ေရးခဖြဲ႔ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ကိုယ္သာ...ဒီလိုမိသားစုေလး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေလးနဲ႔ေပါ့..... စတင္သည့္ရက္..17.2.202...
