အားးး hyung"
luhan sehun ကိုကုတင္ေပၚဆြဲခ်ကာ ျဖဴလြွလြွ နားရြက္ပါးးေလးကို ေရွ့သြားးေလးးေတြသံုးးျပီးး ကိုက္လိုက္တယ္
"နာသြားးးလားး"
"hyung အကိုက္ခံျကည့္ပါလားးးးနာလားမနာလားဆိုတာ"
sehunစကားးဆံုးးတာနဲ luhan ခႏၶာ ကိုေလးးကို တက္ဖိလိုက္ကာ သူနည့္းးတူ luhan နားးရြက္ ေလးးေတြကုိ
"အားးးးး"
"ဘာလို့ေအာ္တာလဲ"
luhan ဘာမသံမွထြက္လာတာ အမွန္ေတာ့ sehun luhan နားရြက္ေလးးကို ကိုက္လိုက္သည္မဟုတ္ အာေငြ့ေလးးေပးးကာ ခပ္ဖြဖြေလးးငံုလိုက္ရံုသာ
"အသည္းးအသည္းးယားးလို့ပါ "
luhan ဆီက ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းးတဲ့အသံ တျခားအခ်ိန္မွာေတာ့ မသိေပမယ့္ အခု လို အခ်ိန္မွာ ျကားးလိုက္ရတာက sehun တကိုယ္လံုးဓာတ္လိုက္သလို
sehun luhan ေပၚကေန ဖယ္လိုက္ျပီးး
"အင္းးးပါ hyung အသည္းးယားရင္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးးးေနာ္"
luhan sehun ကိုမဝံမရဲေလးးခိုးးျကည့္လိုက္တယ္ အရင္က sehun မဟုတ္ေတာ့ဘူးး သူကို တစိမ္းးဆန္ဆနိဆက္ဆံတဲ့ oh sehun ကိုသူမုန္းးမိေပမယ့္ အခု sehun ကိုသူ အရမ္းးခ်စ္တယ္ ဒါေပမဲ့ လြယ္လြယ္ေတာါ အေျဖ ျပန္မေပးးႏိုင္ေသးးဘူးး က်ြန္ေတာ္ ေျကာက္ေနေသးးတယ္ ကို့အေတြးးနဲါ ကိုယ္
ပတ္ဝန္းးက်င္ကို လ်စ္လွဴရွဳ မိေနတာေျကာင္ ခါးးကိုလာဖက္တဲ့ အထိအေတြ့က့ တြန့္ကနဲျဖစ္သြားးစတယိ
"မလန့္ပါနဲ့ hyungရယ္ က်ြန္ေတာ္အခုခ်ိန္ကစျပီးး hyung ခြင့္ျပဳခ်က္မရွွိပဲ hyung ကို အရင္လိုမျပဳမူေတာ့ဘူးးးေနာ္""
က်ြန္ေတာ္ ေက်ာက္ရုပ္လို ျငိမ္သက္ေနတယ္ အခုအေျခအေနကေျပာင္းးျပန္ရယ္ ေစာေစာကအခန္းးးထဲ သတိၲရွိရွိနဲ့ဝင္လာတဲ့ က်ြန္ေတာ္ အခုေတာ့ သူစကားးေတြထဲနစ္ေမ်ာေနရတဲ့ဘဝ ေခါင္းးသာျငိမ့္ျပလိုက္တယ္
သူက်ြန္ေတာ့ ပိုမိုတင္းးက်ပ္စြာဖက္ထားးလိုက္ျပီးး
လည္ပင္းးေနာက္နားးကို တရွိုက္မက္မက္ နမ္းးရွုိက္ေနတယ္
