စက္ရွိန္ေတာငိ မေသေသးတဲ့. ..ကားေလးေပါက ေန.. sehun အျမန္ေျပးဆင္းလာလိုက္တယ္..ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္တယ္.. ကၽြန္ေတာိ..မွားသြား ခဲ့တာကို...
Sehun... တံခါးဖြင့္ကာ... ဝင္လာလိုက္ေတာ့.. အေမွာင္ထု လြမ္း ျခံဳ ထား တဲ့.. အိမ္ ႀကီးက... ကၽြန္ေတာ့ကို... စီး ႀကိဳေနတယ္...
နံရံ .. က ခလုတ္ကို စမ္းကာ... ဖြင့္ လိုေတာ့... အလင္းေရာင္ ေအာက္မွာ...အရာအား လံုး က တိတ္ ဆိတ္ ၿငိမ္ သက္ လ်က္....အပ္ က် သံေလး ေတာင္ မၾကားမိဘူး...
"Lu. Luhan "
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့..ပတ္ဝႏ္ူက်င္ေၾကာင့္....
ကၽြန္ေတာ္.. ေတြး မိလိုက္တဲ့ အရာတခုက...ေခါင္း တခုလံုး ကို ထူပိန္းသြား ေစတယ္.. သူမ်ား ထြကိ သြား..ၿပီလား... မလုပ္ ေလာက္ ပါဘုး.. မဟုတ္ေလာက္ ဘူး.....
Sehun ေျခလွမ္း က်ဲ က်ဲ ေတြနဲ႔.. luhan အခန္း ေလး .ရွိရာ ကို လွမ္း လာလိုက္ၿပီ ..တံခါး လက္ကိုင္ ေလး.. ကိုင္ ကာ..ဆြဲ ဖြင့္ လိုက္ေတာ့..
"ဂေလာက္..ဂေလာက္"
Lock ခ်ထားတယ္.. ဒါဆို သူရွိေသးတာ ေပါ့..
အသိ နဲ႔ တင္. ကၽြန္ေတာ္ .စိတ္ ထဲ အနညိးငယ္ သက္သာ သြားတယ္
"Lu. Lu. ကိုယ္ မွား သြား ပါတယ္... ေနာ္.. ကို.. ေတာင္း ပန္ပါတယ္.. lu "
အခန္း တြင္းထဲ .. သူ႔ဆီက ေတာ့ မည္သည့္ အသံ မွ ထြက္မလာ ခဲ့...
"Lu.."
"ဒုန္း ..ဒုန္း.."
"Lu"
"ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း"
Sehun တံခါးကို အၿကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ.. ထုကာ ေခါေနေပမယ့္... မည္ သည့္ တံုျပန္သံ မၽွ.. ထြက္မလာခဲ့....ဘူး...
"Lu...Lu... lu .. ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြာ... တခုခု မလုပ္ လိုက္ ပါနဲ႔....lu ေက်းဇူး ျပဳၿပီး"
"Luhan......Luhan.. "
"ဂေလ်ာက္ "
ျမည္ သံေလး အဆံုး . ေျဖးညဳင္းစြာ ဖြင့္ သြား တဲ့ တံခါးေလး ေနာက္မွ ရပ္ေနတဲ့.. သူ..
Sehun ရပ္ေနရာကေန ..အေျပးသြား ကာ.. luhan ကိုယ္လံုးေလးကို.. စိူးရိမ္ တႀကီး နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
