မနက္ခင္းဆိုတဲ့အသိေျကာင့္လားမသိက်ြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြအလိုအေလ်ာက္ပြင့္လာတယ္ က်ြန္ေတာ္ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ေတာ့ျပန္ေမးစရာမလို sehun အခန္းးထဲ sehun ကုတင္ေပၚ အရွင္ဆံုးးေျပာ႐ရင္သူ့ရင္ခြင္ထဲမွာေပါ့က်ြန္ေတာ္္သက္ျပင္းရွည္ခ်မိလိုက္တယ္ က်ြန္ေ့တာ့ဘဝျကီးးကရွင္လ်က္နဲ့ေသဆံုးေနသလုိ ဒီလိုျဖစ္ေနတာျကာပါျပီ sehunဆိုတဲ့သူေပၚလာကတည္းးက က်ြန္ေတာ္ေသဆံုးးခဲ့တာ က်ြန္ေတာ့ဘဝျကီးတခုလံုးးသူသိမ္းပိုက္ခဲ့ုျပီ အသက္ဆိုတဲ့နမ္းစားရွိလို့သာ တည္ရွိေနတဲ့ က်ြန္ေတာ့ ခႏၡာကို္ယ္ အခုလည္းးသူ့အလိုက် ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေပါ့ က်ြန္ေတာ္ကသူ့အတြက္ဒီေလာက္ပါပဲဒီထက္မပိုခဲျဘူး က်ြန္ေတာ္ကလည္းမမွန္းခဲ့ဘူးဒါေပမဲ့တခါတေလေတာ့သူ့ဆီကလူသားဆန္တဲ့စိတ္ကေလးေတာ့ေမွ်ာ္္လင့္မိတယ္ ဒါေပမဲ့ က်ြန္ေတာ္ရူးေနလို့ဒီလိုေမ်ွာ္လင့္မိတာပါ က်ြန္ေတာ့လွုပ္ရွားလိုက္လို့လားမသိဘူးသူ့ဆီကညည္းသံသဲ့သဲ့ကိုျကားလိုက္ရျပီးး အေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ထားတဲ့သူ့လက္တစံုက ပိုမိုတင္းက်ပ္လာကာ သူႏွလံုးခုန္သံေတြက က်ြန္ေတာ္ေက်ာျပင္ကိုလာရိုက္ခတ္ေနသေယာင္
"ဘယ္နနာရီရွိျပီလဲ"
အာဏာရွင္ဆန္လွတဲ့ဒီအသံကိူ က်ြန္ေတာ္မုန္းးတယ္
"ုု6 နာရီ"
"အင္းးေစာေသးးတာပဲ အိပ္မေပ်ာ္လို့လားး"
"မဟုတ္ပါဘူးး"
သူဆီကဘာသံမွထပ္မျကားရေတာ့ သူႏွုတ္ခမ္းတစံုက က်ြန္ေတာ့ လည္ပင္း္နားတဝိုက္ကိုလာရစ္ပတ္ေနျပန္ျပီ ဝင္သက္ထြက္သက္ေလေတြထဲကေတာင့္တမွဳတခုကိူသူခံစားေနမိတယ္ က်ြန္ေတာ့ခႏၶာကို ေလးတြန့္ကနဲျဖစ္သြားျပီးးအိပ္ရာခင္းးေလးးကိုသာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားးမိတယ္
သူရိပ္မိသြားေလးလာမသိ
"မင္းးသြားေတာ့"
က်ြန္ေတာ္မတံုဆိုင္းေတာ့ဘဲသူ့အခန္းထဲကထြက္သြားဖို့ဟန္ျပင္လိုက္တယ္
"ခဏေနဦးးငါခ်ိဳးဖို့ေရ လုပ္ေပးသြားတေအာင့္ေလာက္ေနရင္ လာႏိုးး ငါသြားစရာရွိတယ္"
