The Young, New Wizard: Harry Potter Fanfiction

Hoofdstuk 17

Het gekling van glazen klonk door de schuur. Na de verbintenis van Teddy en Victoire had de ceremoniemeester de stoeltjes vervangen door tafels met daarop weer de bekende felgekleurde bloemstukken. Butlers met net zo'n kleurvolle vlinderdassen, liepen rond met dienbladen vol met glazen vol stroperigere vloeistof en allerlei hapjes. In het midden van de schuur lag een dansvloer, waar iedereen nu platgewaltzt werd door de bruid en bruidegom. Langzamerhand kwamen meer koppels de vloer op en werd er volop gedansd. Ik pakte een glas van een dienblad en nam een slok. Er zat een heerlijke druivensmaak aan en de bubbels prikkelden op m'n tong.

Ik zat aan een tafel met twee heksen van middelbare leeftijd, die druk aan het roddelen waren over de japon van de bruid, en een mollige, maar lief uitziende vrouw. 'Dat spul is werkelijk verukkelijk he?' zei de vrouw. Ik knikte om haar te laten zien dat ik het met haar eens was, aangezien ik de drank "dat spul" nog in mijn mond had. 'Je zag er erg mooi in dat jurkje. Ken je het bruidspaar goed?'

Ik slikte de drank door en zei: 'niet heel goed, ik ben meer een vriend van de familie. Nora Smits, aangenaam kennis met u te maken.' Ik stak mijn hand uit en ze schudde hem met een verassend sterke greep.

'Pomona Stronk, ook aangenaam kennis te maken met , mevrow Smits."

Ik keek haar verrast aan en zei: 'mevrouw Stronk als in professor Stronk, oud professor Kruidekunde aan Zweinstein?'

'Ja zeker! En ben jij, Nora Smits, het meisje die twee keer een aanval van Dooddoeners overleefde?'

Oh, dus zo stond ik nu bekend bij het grote publiek. 'Dat ben ik.'

Ze keek me gebiologeerd aan, alsof ik een of andere bijzondere paringsdans van een exotische dier aan het vertonen was. Ze realiseerde zich snel dat dit onbeleefd was en begin een gesprek: 'Ik hoorde van professor Banning dat je in Huffelpuff zit! Een goede aanwinst voor ons nobele huis! Ik was Hoofd van Huffelpuf, voordat ik met pensioen ging. Ik mis de gesprekken met de Dikke Monnik nog steeds!'

'Oh ja, hij is altijd heel aardig,' zei ik enthousiast. Nu ik aan het praten was met een oud-Huffelpuff, voelde ik me wat meer op m'n gemak. Als Hufflepuff voelde je je toch nog een beetje als een buitenbeentje. 'In mijn allereerste week op Zweinstein verdwaalde ik en hij bracht me heel galant naar de les. En hij gaf me ook een bosbessencakeje uit de keukens.'

'Aah, dat betekent dat hij je mag,' zei professor Stronk goedkeurig. 'Hij deelt vaak eten uit aan kinderen die hij mag. Wat zeg ik nu; de Dikke Monnik mag iedereen, maar als hij met bosbessencakejes gaat rondstrooien, dan vind hij je zeer aardig! Onthoud dat, misschien komt dat ooit nog van pas!'
'Oh, volgens mij is het tijd om te schuifelen,' ze professor Stronk, zodra de muziek van de Witte Wieven werd verwisseld voor een accoustic, rustig liedje. 'En dit is mijn teken om te vertrekken,' zei professor Stronk met een knipoog. 'Leuk u ontmoet te hebben, mevrouw Smits!'

Voordat ik haar gedag kon zeggen, werd haar plaats in genomen door Albus, wiens haar weer even warrig zat zoals altijd. Z'n oma had het geprobeerd in bedwang te gouden met gel, maar echt Potter-haar liet zich niet bedwingen. Meneer Potters haar zat net zo warrig als dat van zijn zoon.

'Leuk bruiloft he?' zei ik. Oh mijn god, over stomme openingszinnen gesproken.
'Ja, alleen word ik een beetje gek van m'n stropdas,' zei Albus en hij trok hem wat losser. God, dat stond hem sexy.

Ik keek om me heen en zag dat steeds meer koppels de dansvloer op gingen. Albus zag dit ook en zei: 'dus Nora, zou jij misschien met mij willen dansen?'

Op dat moment stikte ik half in mijn drankje en tot mijn grote schaamte begon ik ook nog eens te hoesten. 'Ja...... Leuk,' kon ik er nog net uit krijgen.

Albus lachte en stond op, klopte me op m'n rug (ook nog eens keiharde, mannelijke manier, waardoor ik vooruitschoot in mijn stoel en tegen de tafel botste) en nam me aan de hand mee naar de dansvloer.

Ik legde (nog half nahoestend) mijn armen om zijn schouders en hij legde zijn armen om mijn middel. Een rilling liep over m'n rug. 'Je ziet er heel mooi uit Nora.'

'Ook als ik half aan het stikken ben en mijn hoofd zo rood is als een tomaat?'

Hij lachte. Wat hield ik van die lach. 'Ja, dan ben je ook mooi.'

'Maar ik ben niet mezelf. Ik ben het resultaat van een mislukte vloek. De echte ik zou waarschijnlijk de graten van de vis die we vanavond hebben gegeten uit haar beugel proberen te peuteren.'

Hij lachte weer. 'Nora, ik vond altijd al dat je mooi was, met of zonder vloek.'

Dat maakte me aan het blozen. Alweer. Wat een verassing. Ik besloot maar ergens anders over te praten.

'Zou je niet met Georgina moeten dansen? Ik bedoel, niet dat ik het niet leuk vind om met je te dansen, maar zij is je vriendinnetje en ik.........'

Houd op met praten, Nora.

'Georgina is er niet. Haar vader had een of ander etentje met een hoge pief van het Ministerie en ze wilde mee.'

Ik zag dat het hem kwetste. 'Wie wil nou naar een saai etentje als je dit hebt?!' Oom George en oom Ron hadden ondertussen vuurwerk afgestoken en één van de pijlen was in het absurt hoge kapsel van een oude heksenmeester gevlogen. Het stond in brand en hij had het niet eens in de gaten.

We lachten allebei en ik kegde m'n hoofd op zijn schouder. 'Ik ben heel erg blij dat je er bent, Nora.'

'Ik ook, Albus. Ik ook.'