The Young, New Wizard: Harry Potter Fanfiction

Hoofdstuk 19

'"Holy shit."
Dat was mijn zeer charmante reactie. Helga Huffelpuf's ring. Ik kende de legende. Als teken van hun vriendschap gaven Rowena Ravenklauw en Helga Huffelpuf elkaar een sieraad. Huffelpuf gaf Ravenklauw een diadeem, dat zij later zelf volstopten met allerlei magische krachten.

"Dus.......," zei ik twijfelend, "het is nu van mij?"

"Inderdaad," zei meneer Potter terwijl hij aan de stoppels op zijn kin krabbelde. "Het is, naast een erfstuk, een historische kunstschat. Nadat het bekend werd op het Ministerie dat de erfgenaam van Huffelpuf was opgedoken en ze dus wettelijk verplicht waren om jou dit erfstuk te geven, wilde minister Wolkenveldt meteen een team Schouwers op de zaak zetten om te onderzoeken of het niet volzat met Duistere Magie."

"Duistere Magie?" vroeg ik ongelovig. "Helga Huffelpuf en Duistere Magie?"

"Je weet maar nooit," zei meneer Potter serieus, "wie er ooit aangezeten heeft." Hij kon het weten, hij had immers het diadeem van Ravenklauw vernietigd, dat een gruzelement was geworden en dat is zo wat de meest Duistere Magie die er bestaat.

"Waar was de ring voordat ik hem kreeg?"vroeg ik geïnteresseerd. Hij was zo mooi en denkende dat hij meer dan duizend jaar oud was..... Maar ja, als Huffelpuf hem echt had volgestopt met al die magie, dan zou hij er over weer duizend jaar later nog steeds zo goed uitzien.

"BIMKS,"zei meneer Potter alsof het de normaalste naam op de wereld was. Maar ik had er natuurlijk nog nooit van gehoord en keek hem vragend aan.

"Het Brits Instituut voor Magische Kunstschatten. Gelegen in Londen, natuurlijk. Een van de meest populaire musea voor Britse heksen en tovenaars. Ze wilden het Zwaard van Griffoendor ook in hun collectie hebben, maar dat hoort op Zweinstein thuis.

De Schouwers hebben de kunsthistorici daar meteen om hulp gevraagd, maar zelf zij konden niks gevaarlijks vinden. Dus nu is het van jou."

"Wow. Hij is gewoon zo mooi," zei ik. "Moet ik hem ook echt dragen? Het is nogal een statement sieraad, als u begrijpt wat ik daarmee bedoel."

"Oh nee joh, je bent helemaal vrij om ermee te doen wat je wil," zei meneer Potter met een lach. "Maar ik had al gedacht dat je het misschien een beetje veel zou vinden, dus heb ik dit." Hij haalde een dun metalen kettinkje uit zijn zak en bevestigde daar de ring aan vast. Ik boog mijn hoofd en hij deed me de ketting om. "Zo,' zei hij, 'ik denk dat dat voor nu beter is."

Er klonk gelach uit de kamer en ik realiseerde me dat ik al een tijdje weg was. "Laten we maar terug gaan, anders missen we het eten."

"Nog meer eten?" vroeg ik verbaasd. "Jazeker," zei meneer Potter serieus. "Eten is zeer belangrijk in het Nest. Na al die jaren ben ik er nog steeds verbaast over dat ik nog geen 200 kilo weeg. Zonder eten, geen Kerst in het Nest!"

We liepen door de nu lege woonkamer terug naar de keuken en troffen de rest. Iedereen stond aangezien de keuken vol stond met tassen en koffers. Iedereen zou binnen een uur weg zijn.

Ik zou samen met de Potters naar Londen vertrekken en zij zouden me thuis afzetten. Ik wilde Albus nog even bedanken voor de uitnodiging voordat we zouden gaan, maar ik zag dat hij er niet was. "Waar is Albus?" vroeg ik Lily, die het dichtste bij me stond.

"Buiten," was haar korte antwoord. "Hij had een brief gekregen en wilde een beetje privacy denk ik. Vast weer van z'n vriendin." Daar spatte het enthousiasme van af. "Mag je Georgina niet?" vroeg ik haar. Ze keek me verbaasd aan. "Vroeg je me nou of ik Georgina niet mag? JIJ vroeg me dat? Niemand mag Georgina! Iedereen is gewoon bang voor haar!" Ze greep naar een cakeje, maar James was haar voor. Ze gaf hem een zure blik en ging op het randje van het aanrecht zitten.

"Angst geeft haar populariteit."

"Het Terreur," zei ik grinnikend. "Thanks Lil, altijd fijn om met je te praten."

"Graag gedaan,' zei ze. 'Lilly Potter, magisch therapeut; voor tieners en hun nietige problemen!"

Ik liep door de keukendeur naar buiten en sjokte door de sneeuw heen. De deur van het schuurtje stond op een kier. Ik liep er heen en klopte. "Albus? Ik ben het, Nora. Mag ik binnenkomen?"

"Ja, kom maar." Albus' stem was schors en klonk van slag.

Ik ging naar binnen en zag Albus op een omgekeerde emmer zitten, mer een verfrommelde brief in zijn handen. "Hey," zei ik, "is alles oké? Je was opeens weg."

Albus zuchtte en hield de brief omhoog. "Ik kreeg dit. Van Georgina. Ze heeft het uitgemaakt."

Ik hield mijn adem in. Waarom zou Georgina Albus dumpen?! Hij was een van de populairste jongens op school en zij een van de populairste meisjes. Ze waren hèt koppel. Iedereen was jaloers op hen. Waarom zou iemand als Georgina dat kwijt willen?!

"Je mag het wel lezen als je wilt," zei Albus, "het is één grote onzin. Ze zegt dat, als ze haarzelf wil ontwikkelen tot een 'zelfstandige vrouw', ze zich niet meer aan me kan binden. Dat ze in haar eentje veel sterker is."

Dat was inderdaad absolute onzin. In de jaren dat ik Georgina kende, merkte ik al snel dat zij helemaal niemand is zonder haar trouwe minions of een vriendje aan haar zijde. Ze had iemand nodig om te regeren. Georgina zag haarzelf als de bijenkoningin en anderen als haar trouwe werkers.

Ik pakte een emmer en draaide hem om, zodat ik naast hem kon gaan zitten.  "Het spijt me Albus. Dat had ze nooit zo moeten doen."

Albus staarde voor zich uit, hij durfde niet te laten zien dat hij tranen in z'n ogen had. "Het maakt niet uit. Zij komt er wel over heen. Een vriend van me schreef namelijk dat ze namelijk elke dag door Londen heeft gestruind met Tom Johnson.'

Tom Johnson, een zesdejaards Griffoendor wiens ouders zo wat half Londen bezitten. Zo te zien had ze haar nieuwe prins al gevonden.

"Maar hoe voel jij je?" vroeg ik voorzichtig. "Ik voel me......." Ik zag hem vissen naar woorden, alsof hij de waarheid niet durfde te zeggen. "Ik voel  niks. Dat is het probleem, Nora. Ik voel niks en dat hoort niet. Ik zou verdrietig of boos moeten zijn, maar in plaats daarvan voel ik me leeg vanbinnen. Het is zo frustrerend!"

Ik legde voorzichtig een hand op zijn schouder. "Het komt wel goed, echt waar. Misschien moet je er met je vader over praten, hij weet vast wel wat je moet doen."

Albus legde zijn hand op de mijne en er ging een stroomshock door me heen. "Ik wil niet met mijn vader praten. Ik heb jou, toch?"

We keken elkaar aan en zijn prachtige groene ogen keken recht door me heen. Ik hield mij adem in, zo zenuwachtig voelde ik me. Onze gezichten waren nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd, ik kon zijn warme adem op mijn huid voelen.......

"Albus!" Er werd geroepen en we werden wakker uit onze trans. "Albus, schiet op! We gaan!" James' stem bulderde door de tuin.

"Nou....." stamelde Albus. "Ik zie je zo, als we naar Londen vertrekken." Hij draaide zich om en ging naar buiten.

Ik ademde uit en zakte half in elkaar. Hadden we nu bijna gezoend?! Ik haalde mijn handen door mijn haren en mijn gezicht en klom omhoog.

Dit kon nu niet gebeuren. Zijn vriendin had het net uitgemaakt en Victors woorden stonden nog in mijn geheugen gegrift. We konden nu allebei niet nog meer gevoelens gebruiken. Ik zou ze uit de buurt blijven, ook al betekende dat Albus te vermijden. Ja, dat zou ik doen.

Vastbesloten verlaatte ik de schuur, met het idee om mijn gevoelens te onderdrukken, ook al was het tot we eindexamen zouden doen.

___________________________

OMG THE FEELS!

Eindelijk komen ze samen en dan moet James er weer tussen komen?
OMG IK REALISEER ME NET DAT NORA EN ALBUS GEEN SHIP NAAM HEBBEN!
JULLIE ZIJN AWESOME EN CREATIEVE MENSEN LAAT VOORAAL SUGGESTIES ACHTER!
Wat denken jullie van Nora's conclusie? Het onderdrukken van gevoelens? Gaat dat lukken?
Wat vinden jullie van de ring? En het kapotte kompas? WAT ZOU HET ALLEMAAL BETEKENEN?

Xxxx love you guys