The Young, New Wizard: Harry Potter Fanfiction

Hoofdstuk 20

Het was alweer vier jaar geleden sinds ik mijn belofte had gedaan in het Nest. En het verliep prima.
Voor zover je prima, prima kon noemen. Het waren twee jaren vol opgepropte gevoelens en de meest ongemakkelijke Kerstfeesten ooit. Albus waren vrienden, maar niet het gemakkelijke soort. We deden nog steeds dingen samen en het was leuk, maar toch soms zo ongemakkelijk!
Een jaar terug, vierden we met z'n allen in Londen bij mij Nieuw Jaar. Toen het nieuwe jaar inging en iedereen de persoon naast zich een kus moest geven, stond ik naast hem. En wat deden we: we knuffelden elkaar.

"Wat een spanning zeg,"zei Roos later tegen me. "Jullie moeten echt eens een keer........" Ik keek haar verward aan. "Een keer wat?"
"Je weet wel........." 
Het kwam tot me door. "Merlijns baard Roos, waar zit jij het met je gedachten?!" Ze lachtte. "Ik zeg het alleen maar, je weet maar nooit!"
Roos was al jaren samen met Scorpius Malfidus, zij konden niet van elkaar afblijven.
Maar nu, op dit moment, kon ik daar niet aan denken. Ik had namelijk examens om te maken.

"Attentie PUISTkandidaten, we gaan over enkele minuten beginnen!" Professor Jolie stond voor de rijen tafeltjes in de Grote Zaal. Op haar tafel lagen de stapels schriftelijk examens van Gedaanteverwisselingen. Ik had mijn UILEN gehaald van meerdere vakken in mijn vijfde jaar, dus ik moest meerdere PUISTEN gaan afnemen. Ik wilde graag de magische wetshandhaving in, maar dit vereiste veel werk. Oh ja, en dan was er nog de dreiging van neo-Dooddoeners. Ik kon maar beter zo veel mogelijk, voor het geval een of andere idioot me weer om zeep wilde helpen.

We liepen naar onze tafeltjes, zenuwen raasden door me heen. Mijn eerste examen! Ik ging zitten, Roos zat voor me, Evangeline achter me en Alicia en Katie aan mijn zijkanten. We hadden afgesproken zo te gaan zitten, bij elkaar. Niet om te spieken (niet dat dit mogelijk, want de lucht in de Grote Zaal stond stijf van de anti-spiekspreuken) of zoiets dergelijks. Het was op een of andere manier kalmerend. We zaten daar samen, we hadden ( tot nu toe levend) ons laatste schooljaar bereikt. Wat een prestatie, al zei ik het zelf.

Er lag een lange rol perkament plus een ganzenveer op de tafel, maar nog geen inkt. Die kregen we nog wel, spiekvrij. Professor Jolie deelde met de praktijk-examinatoren de opdrachten uit. Professor Whiskers, een vriendelijke en opgewekte examinator, legde een opdrachtenboekje voor me neer.

"Heel veel succes!" Hij gaf me een klopje op mijn schouder. "Je kan het!" Ik gaf hem een onzekere glimlach en bedankte hem. Hij liep verder en gaf Evangeline haar blaadje en wenste haar ook veel succes.
Ik haalde diep adem, pakte mijn ganzenveer en las alvast de eerste vraag :
Welke spreuk gebruikt men als men een dier in een gebruiksvoorwerp wilt veranderen?

Oh Merlijns baard. Een reproductievraag. Die was lang geleden. Dit hadden we in het tweede jaar behandeld, dat wist ik zeker.

"Dames en heren, jullie examen begint nu," zei professor Whiskers. Met een zwaai van zijn toverstok liet hij de inkt tevoorschijn komen. Ik pakte mijn veer.

Oké. Je kan het.
Ik doopte mijn veer in de inkt en begon aan mijn examen.

"Nora Smits!"
Mijn naam galmde over het veld. Ik kwam overeind en liep naar het podium, waar professor Anderling en mijn andere trotse docenten op me stonden te wachten. Ik liep het trapje op, schudde Anderlings hand en nam de langverwachte rol perkament aan. Mijn diploma. Ik was geslaagd!

Er werd geklapt. Ik keek om me heen, naar het volle Zwerkbalstadium, naar alle gezichten. Op het veld zelf stonden lange rijen stoelen, voor de geslaagden en hun familie. Ik zwaaide naar mijn vriendinnen, die gelukkig ook hun diploma gehaald hadden. Mijn ouders, die er om veiligheidsredenen niet bij konden zijn, hadden me een brief gestuurd, waarin ze zeiden dat ze heel trots op me waren. Het zal wel.
De enige volwassenen die me nu boeide waren meneer en mevrouw Potter, die ook zwaaiden en hun duimen opstaken. Zij waren er immers ook bij. Voor Albus.

"Nora zal na haar tussenjaar een opleiding gaan volgen tot magische wetshandelaar aan het Ministerie van Toverkunst," kondigde Anderling aan. Van elke geslaagde werd gezegd wat hun plannen voor de toekomst waren. Voor mij was het tussenjaar van grootste belang. Waarom? Dat kreeg ik eerder vandaag te weten.

Eerder die dag

We zaten met onze gebruikelijk groep bij het meer, aan het genieten van de zon samen met de overige geslaagden. Ja, dat hoorde je goed: geslaagden! Ik was geslaagd. Ik was zo blij! Mijn vriendinnen en ik waren allemaal ruim geslaagd (die extra uurtjes in de bibliotheek waren toch van pas gekomen) en nu waren we aan het wachten tot de afstudeerceremonie begon. Nadat we ons diploma in ontvangst hadden genomen, zouden de geslaagden traditiegetrouw met de bootjes het meer overvaren, om zo Zweinstein te verlaten.

"Wanneer begint die ceremonie nou?" zei Evangeline. "Ik word hier stront-zenuwachtig van!"
Wij knikten instemmend. Na de spanningen van de examens en het wachten op de uitslagen, wilden we het allemaal het liefste achter de rug hebben.

Aslihan stond op het punt om iets te zeggen, maar hield zich in. Ze staarde voorbij onze groep en wij draaiden ons om om te kijken wat er zo interessant was. Professor Lubbermans kwam naar ons toegelopen en hij werd vergezeld door een jonge, maar autoritair uitziende heks. "Nora, zou je alsjeblieft mee willen gaan naar het kantoor van het schoolhoofd? Wij moeten iets belangrijks bespreken."

Ik was geïrriteerd. Wat wilden ze nu weer bespreken? Nog meer veiligheidsregels, nog meer testjes die mijn vloek zouden moeten opheffen?

"Je vriendinnen kunnen ook meekomen," zei de onbekende dame, vast en zeker een afgezant van het Ministerie.
Ik keek naar mijn vriendinnen en ze knikten, blij dat ze ook een keer mochten naar zo'n 'geheime bespreking'. Ik vertelde ze natuurlijk alles, naar toch.

"Oké," zei ik, "laten we gaan." We stonden op en volgen Lubbermans en de dame. We liepen door de lege school, bijna iedereen was buiten. We kwamen aan bij de magische trap naar het kantoor van Anderling, professor Lubbermans gaf het wachtwoord ("Braakbabbelaars!") en de trap kwam in beweging. We gingen naar boven en stonden voor de deur. De dame klopte en Anderlings stem klonk:
"Binnen.'