Het levende wapen (PercyJackson fanfic, dutch)

Genezen zonder de hulp van de god Apollo

Nico

Ik zie Lyra met grote ogen naar haar bebloede handen kijken, ze wiebelt omdat ze op één been staat. Chiron komt aangegaloppeerd, hij stopt voor de neus van Clarisse, ze heeft snij wonden op haar benen. Hij gebaard dat ze mee moet komen, ‘de rest, genees de gewonden en ga slapen, morgen wil ik het hierover hebben!’ roept hij. De Apolo kinderen komen in actie en beginnen de gewonde mensen te helpen. Ik loop haastig naar Lyra en druk een Apollo meisje weg, ‘wat… wat is er gebeurd?’, de blauwe plekken op haar gezicht konden niet afkomstig zijn van Hydra. ‘Kom is mee’ zegt ze, ze probeert te lopen maar ze struikelt. Voordat ze de grond raakt vang ik haar op. ‘Bedankt’ mompelt ze, ik ondersteun haar en we lopen weg van de menigte.

We stoppen hij Thaila’s boom, ‘ik wou weg van die menigte, ik ben niet gewend om zoveel mensen om mij heen te hebben’ zegt ze. ‘Wie heeft het gedaan’ zeg ik bezorgd. ‘Clarisse…’ zegt ze zacht. Ik word heel boos op mijzelf, ik had dit kunnen verkomen. Ik had er voor Lyra moeten zijn. Clarisse had vaker nijging om nieuwe halfbloeden om een nare manier te verwelkomen, maar dit heb ik nog niet vaker gezien. Mijn woede veranderd in bezorgdheid, ‘je hebt nectar nodig’. Uit één van mijn jaszakken haal ik een noodvoorraadje nectar en geef het aan Lyra. Ze neemt er een kleine hap van. ‘Ik breng je terug naar je slaapplaats’ zeg ik en loop met haar mee naar haar tent, ik zie haar pijnlijk in de tent kruipen.

Ik lig in mijn cabin, mijn ogen gefocust op de kaars op het nachtkasje naast mijn bed. Ik lig lang wakker, een paar uur misschien. Zachtjes word op mijn deur geklopt, er is bijna nooit bezoek voor mij, laat staan op dit tijdstip. Ik kruip uit mijn bed, met mijn rechterhand pak ik mijn Stygian Iron zwaard. Met mijn linkerhand doe ik de deur op een kier.

Dit is niet wat ik heb verwacht, Lyra staat voor de deur. Met haar hand leunt ze tegen de muur van mijn cabin. Ik vraag wat er is, ‘ik heb je hulp nodig’ zegt ze onzeker.

Ik laat haar binnen, het licht van de kaars schijnt op haar bleke gezicht en laten haar ogen nog feller lijken. Ze gaat op de stoel in de hoek van de kamer zitten, ‘ik ben gebeten in mijn rug door de Hydra’. De bijt van de Hydra is gevaarlijk giftig, ‘dat moet je direct laten verzorgen’ zeg ik, ‘ik haal iemand van de Apollo cabin op’. ‘Nee!’ Zegt ze in paniek. ‘Het zit op mijn rug’ Ik ben verward. ‘Jij hebt vaker gezien hoe ik verander’ zegt ze, ik knik voorzichtig. Ik herinner hoe de het metalen dier openbrak en er een jong meisje tevoorschijn kwam, het pak verdween op haar rug. ‘Wil je dat ik je verzorg, waarom?’. ‘Omdat ik jou vertrouw’ zegt ze terug.

Ik krab met mijn hand in mijn nek, ‘oké, ga maar op dat bed liggen dan’ ik wijs naar het tweede bed in de cabin. Onder mijn bed heb ik altijd een EHBO zetje liggen, voor als ik gewond ben. Ik klop liever zelf ook niet aan bij de Apollo kinderen.

Lyra loopt naar het bed, ik leg verband speciaal ontsmetting middel en doekjes klaar. Ze zit rechtop op bed, ze kijkt mij aan ‘als je ziet wat je gaat zien, onthoud dat ik gewoon een mens ben en geen wapen of robot, oké?’. ‘Oké’ antwoord ik.

Ze trekt haar kampshirt uit, zodat haar rug zichtbaar wordt. Ik hou mijn adem in, de donker grijze metalen lijn zit vast aan haar ruggengraat, kleine draadjes verdwijnen in haar huid. Ik zie nu ook de Hydra beet, het is opgezwollen en paars. Ik raak voorzichtig met mijn hand Lyra’s rug aan, Lyra schikt en haar lichaam schokt een beetje. Ik pak het ontsmetting middel, dit heb ik vroeger een keer gekregen. Dit is niet wat mortals gebruiken. Ik doe wat vloeistof op een doekje en veeg het over de wond heen. Ik weet dat het belachelijk veel pijn doet, maar Lyra geeft geen kik. Voorzichtig bedek ik de wond af. ‘Klaar’ zeg ik, Lyra doet haar shirt weer goed aan.

‘Bedankt Nico’ zegt ze, als ze mijn naam uitspreekt voel ik kriebels ontstaan in mijn buik, met mijn hand veeg ik mijn donkere haar uit mijn gezicht.

 Lyra

Oog in oog sta ik met Nico, ik zie hem met zijn lijkwitte handen zijn donkere haar voor zijn ogen wegschuiven.